Działania wywiadowcze zawsze mniej lub bardziej są objęte tajemnicą, dlatego pod kątem metodologicznym trudno jest napisać rzetelną książkę na temat służb specjalnych. Calder Walton poruszył to zagadnienie na podstawie odtajnionych kilka lat temu materiałów wywiadowczych. Nie jest to książka może spektakularna pod kątem fabularnym, brak tutaj jakichś opisów akcji w stylu Jamesa Bonda, natomiast autor pokazuje żmudną, codzienną rzeczywistość organizacji wywiadowczych, które notorycznie borykały się z problemami finansowymi czy kadrowymi. Jeśli chodzi o ramy czasowe to praca przedstawia działalność brytyjskiego wywiadu do lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku i koncentruje się głównie na roli wywiadu podczas dekolonizacji Imperium Brytyjskiego. Z tego też powodu Walton opisuje jak wyglądały struktury organizacji szpiegowskich w koloniach, jakie stosowały metody w terenie, jak wyglądała ich kampania o serca i umysły w chwilach kryzysowych. Autor postanowił przedstawić i porównać brytyjskie działania wywiadowcze w takich rejonach świata jak Palestyna, Gujana Brytyjska, Indie, Cypr, Malaje, Ghana czy Kenia, często pokazując charakterystyczne sposoby walki(jak bomby w dziełach Szekspira czy listach stosowane przez syjonistycznych terrorystów) oraz imperialnej reakcji (przenikanie do struktur wrogich organizacji, metody tortur, przesłuchań itp.). Imperium często nie potrafiło zdefiniować problemu z jakim przyszło im się mierzyć w poszczególnych częściach świata, a wadą było również brak wyciągnięcia wniosków z przeprowadzonych już operacji. Pod tym kątem można chyba uznać obiektywizm i rzetelność książki, bo prezentuje ona często działalność brytyjskiego wywiadu jako kompletną klapę.

Działania wywiadowcze zawsze mniej lub bardziej są objęte tajemnicą, dlatego pod kątem metodologicznym trudno jest napisać rzetelną książkę na temat służb specjalnych. Calder Walton poruszył to zagadnienie na podstawie odtajnionych kilka lat temu materiałów wywiadowczych. Nie jest to książka może spektakularna pod kątem fabularnym, brak tutaj jakichś opisów akcji w stylu...

Setnie rozbawiła mnie historia kryzysu sueskiego:
1. Angole i Francuzi postanowili stuknąć Nasera
2. Do pomocy wzięli sobie Izraelitow
3. Podpisali umowę tak tajna, ze plenipotent rzadu Królowej na spotkaniu pojawił sie z doklejonymi wąsami
4. Francuskie i brytyjskie kopie umowy zostały zniszczone, co stanowi zupełna niespodziankę swoją kopie postanowili zachować jedynie Izraelici
5. Wuj Sam długo o niczym nie wiedział. Zaczął sie czegoś domyślać kiedy jego attaché w telavivie zameldował ze Izraelici pognali w kamasze nawet jego osobistego szofera, który nie miał jednej nogi i oka
6. Kiedy wojna rozpoczęła sie na dobre Wuj sie wkurwil i zagroził, ze zdewaluuje funta
7. Czego nerwowo nie wytrzymał premier rzadu Jego Królewskiej Mości i udał sie na Jamajkę celem podratowania nadwątlonego zdrowia
8. Co zgrabnie i prościutko podsumowali Ruscy, w tym samym roku pacyfikując Budapeszt
Poza kilkoma takimi, dosc soczystymi fragmentami raczej nuda, przycięta do standardów politpoprawności.

Setnie rozbawiła mnie historia kryzysu sueskiego:
1. Angole i Francuzi postanowili stuknąć Nasera
2. Do pomocy wzięli sobie Izraelitow
3. Podpisali umowę tak tajna, ze plenipotent rzadu Królowej na spotkaniu pojawił sie z doklejonymi wąsami
4. Francuskie i brytyjskie kopie umowy zostały zniszczone, co stanowi zupełna niespodziankę swoją kopie postanowili zachować jedynie...