Warto przeczytać. Książka powinna spodobać się tym, którzy planują uczyć się łaciny, jak i aspirującym poliglotom.

Warto przeczytać. Książka powinna spodobać się tym, którzy planują uczyć się łaciny, jak i aspirującym poliglotom.

Słabiuteńkie. Wiedza na poziomie poniżej Wikipedii. Byki sadzi autor siermiężne, szczególnie językoznawcę rażące (kiedy już piszemy o języku, warto by chociaż odkryć dla siebie różnicę między głoską a literą, nieprawdaż?); wartości dodanej brak, bo książczyna nie wychodzi poza stereotyp innych pracek podobnego typu. Kiedy autor sili się na własną argumentację, jest to argumentacja słabisieńka, na glinianych nożynach stojąca, którą obali (ba, wyśmieje) co zdolniejszy student pierwszego roku.

Szkoda, bo lubię łacinę, a tego typu teksty utwierdzają stereotyp nudnego, przygłupiego nauczyciela łaciny, którego horyzont intelektualny nie sięga poza banalne sentencyjki w rodzaju historia vitae magistra. Medal za utrwalenie stereotypu łaciny jako nikomu dziś nieprzydatnej zawalidrogi.

Słabiuteńkie. Wiedza na poziomie poniżej Wikipedii. Byki sadzi autor siermiężne, szczególnie językoznawcę rażące (kiedy już piszemy o języku, warto by chociaż odkryć dla siebie różnicę między głoską a literą, nieprawdaż?); wartości dodanej brak, bo książczyna nie wychodzi poza stereotyp innych pracek podobnego typu. Kiedy autor sili się na własną argumentację, jest to...

Pozycja na pewno bardzo ciekawa i raczej pionierska na polskim rynku.
Autor pokazuje w niej to jak mocno związane są ze sobą kultury antycznej Grecji i Rzymu z naszą współczesna, na licznych przykładach wskazuje ogromną liczbę osiągnięć które mamy dzięki naszym antycznym przodkom. Monografia jest generalnie ciekawa, choć niektóre momenty są męczące. Poza samym tekstem wadą są zdjęcia, które moim zdaniem mogłyby zostać znacznie lepiej dobrane.

Polecam zwłaszcza "niehistorykom"

Pozycja na pewno bardzo ciekawa i raczej pionierska na polskim rynku.
Autor pokazuje w niej to jak mocno związane są ze sobą kultury antycznej Grecji i Rzymu z naszą współczesna, na licznych przykładach wskazuje ogromną liczbę osiągnięć które mamy dzięki naszym antycznym przodkom. Monografia jest generalnie ciekawa, choć niektóre momenty są męczące. Poza samym tekstem wadą...

Mała książeczka o obecności łaciny w świecie współczesnym i o jej przydatności. Cóż powiedzieć: nie jestem akurat osobą, którą do tytułowej tezy trzeba w jakikolwiek sposób przekonywać, przeczytałem z pewnym zainteresowaniem, choć nie uważam, by to było dzieło wybitne. Autor opowiada ciekawie historię języka łacińskiego i jego potomstwa, czyli języków romańskich. Przechodzi następnie do przedstawienia przykładów obecności łaciny wokół nas w XXI wieku. Rozdział trzeci poświęcony jest łacińskim sentencjom, a ostatni, czwarty – retoryce antycznej. Wykład M. Hermanna poświęcony problematyce sztuki wymowy miałem już kiedyś okazję słyszeć, wiedziałem więc, czego się spodziewać. „O łacinie tylko dobrze...” to książeczka pokrywająca się w dużym stopniu tematycznie z „Łacina umarła, niech żyje łacina!” Wilfrieda Stroha, przy czym mi bardziej przypadła do gustu praca filologa niemieckiego. Z nowej pozycji wydanej przez Universitas dowiedziałem się niewiele rzeczy nowych (choć prawdą jest, że nie wiedziałem o istnieniu w j. rumuńskim deklinacji rzeczowników oraz o carmina figurata Optacjana Porfiriusza),ale nie uważam, by czas poświęcony na jej lekturę można było zaklasyfikować jako temps perdu. Jest to kolejny głos w dyskusji nad przydatnością łaciny i kultury antycznej. Przekonanych przekonywać nie trzeba.

Tomasz Babnis

Mała książeczka o obecności łaciny w świecie współczesnym i o jej przydatności. Cóż powiedzieć: nie jestem akurat osobą, którą do tytułowej tezy trzeba w jakikolwiek sposób przekonywać, przeczytałem z pewnym zainteresowaniem, choć nie uważam, by to było dzieło wybitne. Autor opowiada ciekawie historię języka łacińskiego i jego potomstwa, czyli języków romańskich. Przechodzi...