Dobrze napisał jeden z czytelników, że nie powinno zaczynać się od tej książki nie znając poprzednich utworów Brandysa. No właśnie, ja nie znałem...

Przypadkowo wpadłem na audiobook Kazimierza Brandysa, czytając inne książki jego brata - Mariana. Dopiero później się zorientowałem, że to nie ta sama osoba, bo i tematyka i styl pisarski zupełnie inny.

Niestety dla niezaznajomionego z K. Brandysem czytelnika ta książka jest jak przeglądanie albumu z zdjęciami starszego człowieka, którego nigdy nie poznałem. Brzmi to trochę jak dziennik, gdzie słowa rzucane lekką ręką na letni francuski wiatr, zwiewnie układają się w ciekawą opowieść.

Początek nudzący (szukałem przecież Mariana Brandysa) zniechęcił mnie na długo, lecz chciałem dokończyć to, co już zacząłem. Z rozwojem wydarzeń, fabuła nabierała sensu i ten nieznajomy pojawiał się na coraz większej ilości fotografii ze wspomnianego albumu, przybliżając swoją osobowość i nawet czasami dawał się polubić. Tak z minuty na minutę poznawałem biografię autora... ale numer jaki wykręcił na ostatnich stronach zostawię chyba dla każdego z czytelników. To było zabawne a jednocześnie poczułem się jak oszukane dziecko :)

Dobrze napisał jeden z czytelników, że nie powinno zaczynać się od tej książki nie znając poprzednich utworów Brandysa. No właśnie, ja nie znałem...

Przypadkowo wpadłem na audiobook Kazimierza Brandysa, czytając inne książki jego brata - Mariana. Dopiero później się zorientowałem, że to nie ta sama osoba, bo i tematyka i styl pisarski zupełnie inny.

Niestety dla...

Książka napisana jakby przy okazji. Przy okazji choroby autora, związanych z nią pobytów w szpitalu i wizji sennych. Ciekawy pomysł na książkę. Nachodzi mnie jednak taka myśl że gdyby autor pozostał w Łodzi i zmierzył się z naszą rodzimą medycyną to dodało by to książce więcej dramaturgii;)

Książka napisana jakby przy okazji. Przy okazji choroby autora, związanych z nią pobytów w szpitalu i wizji sennych. Ciekawy pomysł na książkę. Nachodzi mnie jednak taka myśl że gdyby autor pozostał w Łodzi i zmierzył się z naszą rodzimą medycyną to dodało by to książce więcej dramaturgii;)

Za tę książkę raczej nie powinien chwytać nikt, kto nie spędził już w towarzystwie Kazimierza Brandysa kilkudziesięciu miłych wieczorów; ironia, najostrzejsza broń w arsenale pisarza, jest tu bowiem dość głęboko pogrzebana. Tymczasem bez niej „Przygody Robinsona” byłyby tylko opisem nieskończonych peregrynacji starego, schorowanego człowieka po paryskich oraz podparyskich szpitalach.
Człowiek z innej epoki, powoli żegnający się już z tym światem, daje pod alegoryczną postacią własnych halucynacji szpitalnych dotkliwą diagnozę nowoczesnego świata i zarazem dość okrutną prognozę świata ponowoczesnego, w którym fikcja będzie zdolna przerosnąć rzeczywistość do tego stopnia, że z tą drugą nikt już sobie nie będzie życzył obcować.

Za tę książkę raczej nie powinien chwytać nikt, kto nie spędził już w towarzystwie Kazimierza Brandysa kilkudziesięciu miłych wieczorów; ironia, najostrzejsza broń w arsenale pisarza, jest tu bowiem dość głęboko pogrzebana. Tymczasem bez niej „Przygody Robinsona” byłyby tylko opisem nieskończonych peregrynacji starego, schorowanego człowieka po paryskich oraz podparyskich...