Rzymską literaturę okresu cesarskiego uważa się nieraz za mało twórczą, epigońską, niezbliżającą się nawet do poziomu literatury augustowskiej. Po przeczytaniu tej książki takie spojrzenie na twórczość autorów I-V wieku naszej ery nie może się już utrzymać. Nie sposób nie docenić wielkości talentu i kunsztu prozaików i poetów piszących w Rzymie cesarzy. Tworzyli zaś oni we wszystkich chyba możliwych gatunkach: epika mitologiczna i historyczna, epigram, satyra, poezja okolicznościowa, list poetycki, historiografia, biografia, literatura fachowa. Na koniec pojawia się nawet ten jedyny zachowany dramat, anonimowa komedia "Zrzęda". Te pięć stuleci literatury rzymskiej nie może być określane mianem wieków jej upadku. Opinia taka jest chyba pokłosiem faktu, że tylko niewielka część autorów tej epoki została na polski przełożona. A przecież i tak w ciągu ostatnich dwóch dekad wydano sporo nowych przekładów, Waleriusza Flakkusa na przykład po raz pierwszy. Wadą książki - do której Autorki same przyznają się we wstępie - jest wymuszona ograniczoną objętością skrótowość ujęcia niektórych autorów. A przecież i tak autorzy chrześcijańscy omówieni zostali w tomie osobnym! Podręcznik dostarcza mnóstwa informacji o wszystkich właściwie (choćby znanych tylko z imienia i nazwiska) autorach epoki cesarskiej. Bardzo interesująco zostały w nim ukazane przemiany w literaturze i języku. Przemiany, a także bardzo długie trwanie niektórych motywów czy rozwiązań formalnych.

Tomasz Babnis

Rzymską literaturę okresu cesarskiego uważa się nieraz za mało twórczą, epigońską, niezbliżającą się nawet do poziomu literatury augustowskiej. Po przeczytaniu tej książki takie spojrzenie na twórczość autorów I-V wieku naszej ery nie może się już utrzymać. Nie sposób nie docenić wielkości talentu i kunsztu prozaików i poetów piszących w Rzymie cesarzy. Tworzyli zaś oni we...