Żałuje że zacząłem czytać tą serie od II tomu jednak wypożyczyłem tą książkę z biblioteki nie wiedząc że jest to cała seria.

Bardzo fajna historia trochę przypominająca starcie rasy Borgów ze Star Treka z rasą ludzi. Niemniej jednak pomysł jest bardzo ciekawy i książka wciąga. Przeczytałem ją bardzo szybko.

Żałuje że zacząłem czytać tą serie od II tomu jednak wypożyczyłem tą książkę z biblioteki nie wiedząc że jest to cała seria.

Bardzo fajna historia trochę przypominająca starcie rasy Borgów ze Star Treka z rasą ludzi. Niemniej jednak pomysł jest bardzo ciekawy i książka wciąga. Przeczytałem ją bardzo szybko.

Druga część trylogii podobała mi się jestem coraz badziej ciekawa jak skończy się cała historia jakie konsekwecję poniesię Christofer i jego przyjaciele polecam żeby przeczytać świętna książka mówie to ja która czyta głównie dla młodzeży i fantastykę.

Druga część trylogii podobała mi się jestem coraz badziej ciekawa jak skończy się cała historia jakie konsekwecję poniesię Christofer i jego przyjaciele polecam żeby przeczytać świętna książka mówie to ja która czyta głównie dla młodzeży i fantastykę.

Dla ludzi z połowy XX wieku dzisiejsze smartfony i fejsbuki to istny kosmos. dla nas wszczepy w mózg, które zastąpią te cuda też są kosmosem. Pewnie niedługo nie będą.

Dla ludzi z połowy XX wieku dzisiejsze smartfony i fejsbuki to istny kosmos. dla nas wszczepy w mózg, które zastąpią te cuda też są kosmosem. Pewnie niedługo nie będą.

„Być częścią Koherencji to jest tak, jak gdyby się nie żyło, a jednak zachowało przytomność. Jest się duchem, który zapomniał, kim był za życia”.

Christopher i jego przyjaciele wciąż ukrywają się przed Koherencją. Próbują też przekonać matkę Serenity, że grozi jej niebezpieczeństwo i powinna porzucić dotychczasowe życie. Jednakże, czy przekonanie racjonalnie myślącej osoby do istnienia czegoś takiego jak Koherencja jest w ogóle możliwe? A co jeśli chodzi o przekonanie całej reszty świata?

Muszę przyznać, że autor troszkę rozwinął skrzydła, początek był znacznie lepszy niż w poprzedniczce. Tyle że nie wiem co się nagle stało i gdzieś za połową straciłam zainteresowanie do tej historii. Absolutnie nic nie czułam w stosunku do żadnego z bohaterów, po prostu byli i odgrywali swoje role, może z wyjątkiem Madonny, która wzbudzała moją irytację. Zauważyłam, że zaczynam przeskakiwać wzrokiem po tekście, pomijać fragmenty, co by tylko dobrnąć do końca, a że szkoda mi czasu na coś, co mnie nudzi i muszę się do tego zmuszać, odłożyłam, nie doczytałam i nie oceniam. Szkoda, bo historia miała fajny potencjał.

„Być częścią Koherencji to jest tak, jak gdyby się nie żyło, a jednak zachowało przytomność. Jest się duchem, który zapomniał, kim był za życia”.

Christopher i jego przyjaciele wciąż ukrywają się przed Koherencją. Próbują też przekonać matkę Serenity, że grozi jej niebezpieczeństwo i powinna porzucić dotychczasowe życie. Jednakże, czy przekonanie racjonalnie myślącej osoby...

"Samotność to naturalny stan człowieka. [...] Śnimy samotnie, umieramy samotnie... i ostatecznie także żyjemy samotnie. Wszystko, co możemy robić, to szukać bliskości innych."

" W rzeczywistości nikt nie może zrobić czegoś na odpowiedzialność drugiej osoby. Nieważne, co się robi, bo zawsze robi się to tylko na własną odpowiedzialność."


Koherencja jest wzburzona działaniami Christophera Kidda i jego sojuszników w Dolinie Krzemowej. Życie młodego hakera i ludzi z obozu Jeremiaha Jonesa staje się głównym celem ogromnej istoty stworzonej z osób z wszczepionymi chipami. Jednak Christopher musi uważać nie tylko na ludzi wysłanych przez Koherencję, ale na wroga znajdującego się w nim samym. Jednak obóz w którym dotychczas ukrywali się przeciwnicy technokracji nie jest już bezpieczny, a Koherencja zrobi wszystko, byle tylko zachować swą potęgę. Dodatkowo Christopher zaczyna uświadamiać sobie co tracił żyjąc jedynie w otoczeniu komputerów.

Czy Koherencja jest tak na prawdę kolejnym etapem ewolucji? Czy Christopher znajdzie sposób, by uwolnić się od wroga czyhającego w jego głowie? Czy są takie rzeczy, przeciwko którym nie warto walczyć?


Po przeczytaniu "Black*Out" wiedziałam, że z pewnością wrócę do czytania powieści tego autora. Andreas Eschbach tworząc coś tak oryginalnego jak Koherencja i cały ogół jej działań zwrócił na siebie mą uwagę. Tak jak w poprzedniej części, tak w "Hide*Out" bohaterowie uciekają przed ów potęgą i szukają sposobu by zniweczyć jej plany. Jednak po działaniach opisanych w książce otwierającej tę trylogię, Koherencja nie jest tak łagodna i jeśli nie da rady schwycić hakera jest w stanie go zabić, co sprawia, że historia jest jeszcze ciekawsza.

Podstawą fabuły jest ucieczka przed Koherencją, podczas której dzieją się nie tylko negatywne rzeczy,bo na przykład bohaterowie mają okazję bardziej się poznać. Podobało mi się to, że w tej części autor bardziej rozwinął wątek Indian i ich poglądów na różne rzeczy. Trochę brakowało mi podobnej akcji, do tej, która była w pierwszej części, ale najwidoczniej Andreas chciał zostawić mocniejsze wrażenia na finał trylogii. Choć nie jestem zbyt obeznana w technice, to pisarz postarał się wytłumaczyć najważniejsze rzeczy tak, by nie miało się wrażenia, że czyta się jakiś profesjonalny podręcznik.

Z pośród wszystkich bohaterów Christopher najbardziej się zmienia. Odkąd został odcięty od techniki zaczyna odczuwać samotność, spowodowaną tym, że większość osób z obozu już mu nie ufa, a na dodatek nastolatek nie za bardzo wie jak rozmawiać z innymi. Serenity jest trochę zagubiona, ale nie odwraca się od młodego hakera, wspiera również swą przyjaciółkę Madonnę w spełnianiu muzycznego marzenia. Troszkę się zawiodłam na jednej postaci, która miała szanse pomóc obozowi Jeremiaha, ale każdy przecież robi błędy.

Andreas Eschbach ma dobry warsztat, widać, że to nie jest jego pierwsza powieść. Mimo swej pojemności, pozycję tę czyta się bardzo szybko. Podczas lektury "Hide*Out" czytelnik może się zastanowić czy w jego życiu technika podlega jemu czy na odwrót. Przecież każdy ma telefon komórkowy, a zdecydowana większość ciągle ma go przy sobie, i to nie jest złe, ale zgadzam się z bohaterami (i zapewne autorem),że to trochę niepokojące.

Podsumowując, "Hide*Out" Andreasa Eschbacha, to bardzo intrygująca powieść science-fiction, w której jednostka powoli przestaje istnieć w imię wiedzy i władzy. Jeśli interesują Was choć odrobinę losy bohaterów stojących na krawędzi życia, którzy muszą poświęcić wiele, by nie poddać się wrogowi, którzy tak jak każdy człowiek upadają, a tylko część z nich się podnosi, to śmiało sięgnijcie po Trylogię Outsiderów! Z pewnością sięgnę po finał tej serii, gdyż historia młodego hakera nie pozwala przejść obok siebie obojętnie.

"Istnieją ludzie, z którymi jest się mocniej związanym niż z innymi. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje. To nie ma nic wspólnego z tym, jak długo się kogoś zna. Można kogoś spotkać po raz pierwszy i od razu doświadczyć takiej więzi... albo dopiero po jakimś czasie. A z innymi osobami to może się w ogóle nigdy nie zadziałać."

"Samotność to naturalny stan człowieka. [...] Śnimy samotnie, umieramy samotnie... i ostatecznie także żyjemy samotnie. Wszystko, co możemy robić, to szukać bliskości innych."

" W rzeczywistości nikt nie może zrobić czegoś na odpowiedzialność drugiej osoby. Nieważne, co się robi, bo zawsze robi się to tylko na własną odpowiedzialność."


Koherencja jest wzburzona...

Trylogia Outsiderów jest serią, która zdecydowanie mnie urzekła. Decydując się na recenzję tej książki zastanawiałam się, czy ten thriller przypadnie mi do gustu. Nie jest to tak do końca mój gatunek i troszkę się wahałam. Stwierdziłam w końcu, że nie ma co się zastanawiać, bo w każdej książce jest coś wartego uwagi, więc nie ma co panikować, tylko brać. Okładka jest ciekawa, nie uważacie? Od razu przyciąga wzrok.

Co jest takiego niezwykłego w tej książce? Fabuła. Wyobraźcie sobie mnóstwo ludzi, setki, tysiące, miliony. Co ich różni od nas? Często powtarzamy, że nie ma dwóch takich samych osób, każdy ma swój oryginalny charakter, który wyróżnia nas od innych. A tutaj rządzi koherencja. Pamiętam, jak ucząc się trygonometrii usłyszałam słowo kofunkcja i wydało mi się ono tak brzydkim słowem, że nie mogłam się zmusić, by go wypowiedzieć. Tutaj nie miałam z tym problemu - całe szczęście. Owa koherencja jest stanem, w którym nie istnieje jednostka. Wszyscy myślą, czują i pragną tego samego. Potraficie to sobie wyobrazić? Na szczęście jest taki chłopak jak Christopher Kidd. Siedemnastoletni haker słynny na całym świecie. Kiedyś sam myślał jak inni. Udało mi się jednak oswobodzić i znowu myśleć samodzielnie - jako jedyny. Tylko on może ocalić wszystkich ludzi. Jest wrogiem numer jeden. Zdecydowanie ma kłopoty a okazuje się, że największe niebezpieczeństwo i najgorszy wróg znajdują się w jego głowie...

Uwielbiam historie, których jeszcze nikt nigdy nie opowiedział, które są pełne niebezpieczeństwa, przygód i w których koniec jest nieprzewidywalny. Tutaj mamy właśnie taką historię. Ucieszyłam się, gdy okazało się, iż naprawdę bardzo przypadła mi do gustu. Obawiałam się tego niesamowicie. Zawsze tak mam - kiedy dostaję książkę do recenzji liczę na coś wspaniałego. Kiedy okazuje się, że nie jest tak czuję się bardzo zawiedziona. Bardzo nie lubię pisać negatywnych recenzji i cieszę się, że w tym przypadku nie muszę tego robić.

Najbardziej w tym wszystkim spodobała mi się fabuła - tego nie da się ukryć. Autor jednak ma bardzo dobry styl, który dobrze się czyta. Ewentualnie tłumacz spisał się bardzo dobrze, gdyż nie czytałam książki w oryginale i nie zamierzam. Z tego co wiem autor jest Niemcem, a ja się z tym językiem bardzo nie lubię. Zawsze zastanawiam się, co skłoniło pisarza do napisania właśnie takiej książki. Myślę, że Eschbach powinien podszkolić się w naszym języku, gdyż chętnie bym z nim na ten temat porozmawiała.

Ogóle wrażenia po przeczytaniu? Łał. Tak po prostu. Zdecydowanie nie tego się spodziewałam, jednak teraz ta niespodzianka, którą zaserwował mi autor wyszła na plus. Książka nie była aż tak znowu dobra, żebym zadręczała się myślą, co dalej. Bo zadręczam się myślą, co dalej w serialu Sherlock. Ale to pomińmy. Do thrillerów, nawet takich jak ten, dalej nie jestem przekonana, gdyż wydaje mi się, że autorowi po prostu się udało. Napisał taką jedną perełkę w morzu książek tego gatunku. Chyba każdy z nas ma taki gatunek, w którym po prostu źle się czuje. Przekonałam się do kryminałów, jednak thrillery będą mnie chyba odstraszać do końca życia. Eschbach wykonał kawał dobrej roboty tworząc postać Christophera. Bardzo go polubiłam - nie da się ukryć. Myślę, że chęcią przeczytam następny tom. Z czystej ludzkiej ciekawości.

Trylogia Outsiderów jest serią, która zdecydowanie mnie urzekła. Decydując się na recenzję tej książki zastanawiałam się, czy ten thriller przypadnie mi do gustu. Nie jest to tak do końca mój gatunek i troszkę się wahałam. Stwierdziłam w końcu, że nie ma co się zastanawiać, bo w każdej książce jest coś wartego uwagi, więc nie ma co panikować, tylko brać. Okładka jest...

Kolejna część trylogii gdzie poznajemy świat w którym kolektywne umysły opanowały już dużą część świata. Christopher szuka sojuszy w celu pokonania koherencji (zbioru umysłów) i odzyskania z niej rodziców, których ona przejęła.

Kolejna część trylogii gdzie poznajemy świat w którym kolektywne umysły opanowały już dużą część świata. Christopher szuka sojuszy w celu pokonania koherencji (zbioru umysłów) i odzyskania z niej rodziców, których ona przejęła.

Druga część lepsza niż pierwsza.

Druga część lepsza niż pierwsza.

Bardzo, bardzo dobra druga część trylogii. Chętnie przeczytam trzecią

Bardzo, bardzo dobra druga część trylogii. Chętnie przeczytam trzecią