Każdy człowiek ma problemy, niektórzy umieją sobie z nimi poradzić, a innych one przerastają. Niestety nie da się tego uniknąć. Wtedy taka osoba potrzebuje mieć przy sobie bliskie i zaufane osoby, na których może polegać nawet w bardzo trudnych chwilach.
Zazwyczaj te przeciwności losu są dostosowane do wieku. Lecz zdarza się, że niektóre dzieci we wczesnym okresie życia muszą uczyć się dorosłości. Na przykład bywa tak, że młode jeszcze osoby opiekują się swoimi rodzicami, pomagając im i wspierając w ciężkich momentach.
W tej powieści główną bohaterką jest dziewczynka w wieku 11 lat, która ma mocny charakter. Jest bardzo rezolutna, błyskotliwa, oraz niezwykle zabawna. Dzięki czemu dobrze sobie radzi w swoim życiu, które niestety nie jest usłane płatkami róż.
Już w jej młodym wieku musi zajmować się sprawami dorosłych. Zazwyczaj mówi się, że to ojciec zostawia matkę z dzieckiem, ale w tej książce jest inaczej. To właśnie rodzicielka zostawia córkę wraz z jej biologicznym opiekunem, nie martwiąc się co u nich, ani jak sobie radzą. Dla dziewczynki jej matka za to co zrobiła już nie istnieje, uważa, że ta kobieta umarła i nie chce mieć z nią nic wspólnego. Ale to nie jest jedyny problem bohaterki, zajmuje się ona swoim ojcem, który pomimo tego, iż stara się jak może, to i tak nie zawsze mu to wychodzi. W szkole również nie ma łatwo. Nie ma przyjaciół, ani nawet znajomych, jednak to ją nie interesuje. Uważa, że to przez to, że jest inna niż reszta dzieci. Wystarcza jej pies, który budzi postrach u innych.
Moim zdaniem ta książka jest dla każdej zainteresowanej nią osoby. Dla młodzieży, do której jest skierowana pokazuje, że życie jest pełne komplikacji, lecz mimo tego nie wolno się poddawać. Natomiast starsi ludzie, mogą się przekonać jak wygląda dorosłe życie widziane oczyma dziecka, oraz pozwala na przeniesienie się do czasów, kiedy tak jak bohaterka było się dzieckiem.
Moja ocena : 8/10
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Każdy człowiek ma problemy, niektórzy umieją sobie z nimi poradzić, a innych one przerastają. Niestety nie da się tego uniknąć. Wtedy taka osoba potrzebuje mieć przy sobie bliskie i zaufane osoby, na których może polegać nawet w bardzo trudnych chwilach.
Zazwyczaj te przeciwności losu są dostosowane do wieku. Lecz zdarza się, że niektóre dzieci we wczesnym okresie życia...

Nie po raz pierwszy okazuje się, że książka dla młodzieży może być nie tylko ciekawa, ale także bardzo mądra. Jadnak chyba nigdy nie zdarzyło mi się tak bardzo wciągnąć się w fabułę i tak bardzo emocjonalnie podejść do wydarzeń w niej opisanych co tym razem. Sama byłam zdziwiona, że tak polubiłam główną bohaterkę tej książki i mocno ściskało się moje serce, gdy jej życie coraz bardziej się komplikowało. Płakałam razem z nią i złościłam na niesprawiedliwość losu oraz bezradność jej i jej ukochanego ojca. Ale... o tym za chwilkę.

Według mnie są na świecie kobiety, które nie powinny mieć dzieci. Które nie nadają się na bycie matkami, a ich instynkt macierzyński albo nigdy nie dochodził do głosu, albo ulatywał gdzieś w nieznane wraz z dorastaniem ich latorośli. Znam to niestety z mojego otoczenia i wiem jak strasznie takie zachowanie odbija się na dzieciach. Tym bardziej żal mi było Madzi. 11-to letniej bardzo mądrej, bystrej i zaradnej dziewczynki, której matka właśnie była taką kobietą. Nieczułą i głupią. Kobietą, dla której kariera, pieniądze oraz nowi partnerzy byli całym światem. Nie interesował jej dom, ani dziecko. Nie martwiła się o ich uczucia, potrzeby. Nic sobie nie robiła z krzywdy jaką im wyrządza. Najważniejsze było to czego ona chce i już. A Magda? Przez zachowanie swojej mamy bardzo szybko dorosła i dojrzała. Wiedziała, że na matce nie może ufać, choć niekiedy łudziła się, że będzie miała normalny dom. Bolało ją serce, gdy patrzyła na cierpienia swojego tatusia, którego kochała najbardziej na świecie. A matka? Dla niej, wraz z odejściem umarła. Tak po prostu. Przestała dla niej istnieć. Ale czy w rzeczywistości? Może to był po prostu sposób na to by mniej cierpieć? Magda przecież kochała swoją matkę. Jak każde dziecko. Nie potrafiła zrozumieć jej samolubnego zachowania, cierpiała, gdy ta ignorowała ją lub traktowała jak powietrze. A mimo to, gdzieś tam tliła się w niej nadzieja, że może uda się ją przekonać by było jak dawniej.

Nie chcę Wam zdradzać szczegółów fabuły. Powiem tylko, że jest to książka o rozbitej rodzinie. O nieodpowiedzialnej i lekkomyślnej matce, oraz bardzo kochającym i troskliwym ojcu. O szalonym lecz bardzo posłusznym psie, o kilku zauroczonych kobietach, kilku chłopcach oraz dziewczynce o imieniu Magda. To właśnie ona jest tu najważniejsza. 11-toletnia niezwykle inteligentna, bystra i spostrzegawcza dziewczynka, która kocha czytać "dorosłe" książki, ma same szóstki na świadectwie szkolnym i żadnych przyjaciółek. W szkole polubił ją tylko jeden chłopiec, a wszyscy wokół nazywają ją "szajbuską", bo jest inna. Inteligentniejsza. Jak to jej babcie nazywa: stara malućka - i już.

"U nas też nie jest wesoło, ale ja wiem, że smutek jest czymś naturalnym, wlecze się za nami jak cień, trzeba go polubić, a najlepiej nie zauważać. To właśnie robię. Stale jestem czymś zajęta."


Muszę przyznać, że do tej lektury nie podchodziłam zbyt entuzjastycznie. Zniechęcił mnie fakt, że to książka dla młodzieży, a ja mam akurat fazę na romanse dla dorosłych. No i drobna czcionka. Bardzo drobna. Miałam wątpliwości czy przebrnę przez te kilkaset stron. Czy się nie zanudzę. Tymczasem lektura ta już na samym początku bardzo mnie wciągnęła. Nie tylko ze względu na treść, bo choć trzeba przyznać, że jest bardzo ciekawa to i tak nie jest to jedyna zaleta tej lektury. Przede wszystkim szalenie spodobał mi się styl pisania jej autorki. Błyskotliwe spostrzeżenia, trafne, cięte riposty, dużo dialogów, szybka akcja, zaskakująca fabuła. W zasadzie mogłabym tak wymieniać bez końca, bo zdaje się, że spokojnie już po tej pierwszej książce mogę zaliczyć Panią Janinę Zającównę do moich ulubionych pisarzy. Książkę czytałam jednym tchem i bardzo się cieszę, że miałam okazję ją poznać.

"Teraz nie chcę słyszeć o miłości, za dużo jej w słowach, wszyscy o niej mówią, a to nic nie znaczy. Słowo "miłość" straciło sens i brzmi fałszywie, za dużo w nim zgrzytów i świstów. Zużyło się od częstego używania."

Z bohaterką tej książki bardzo się zżyłam. Od samego początku, aż do ostatniej strony mocno trzymałam kciuki, żeby wszystko się ułożyło. By to dziecko było szczęśliwe. Podziwiałam Magdę za jej rozsądek i zaradność. Według mnie ta dziewczynka jest naprawdę wyjątkowa, a jej matka nie potrafi tego dostrzec i docenić. A książka? Jest równie wyjątkowa co jej główna bohaterka. Mnie bardzo się podoba i bardzo gorąco ją Wam polecam.

Nie po raz pierwszy okazuje się, że książka dla młodzieży może być nie tylko ciekawa, ale także bardzo mądra. Jadnak chyba nigdy nie zdarzyło mi się tak bardzo wciągnąć się w fabułę i tak bardzo emocjonalnie podejść do wydarzeń w niej opisanych co tym razem. Sama byłam zdziwiona, że tak polubiłam główną bohaterkę tej książki i mocno ściskało się moje serce, gdy jej życie...