Gdzie Twój nieustający gniew Beringerze?

Wydawać by się mogło, iż główny bohater jest wciąż zagniewany, tak wskazuje tytuł, tak też autor książki stara się przedstawić bohatera w kontekście jego przemyśleń, zachowań, co do otaczającej go rzeczywistości, ale czy tak jest do końca? Według mnie- nie. Gniewu tu zabrakło. I nie, nie mam na myśli gniewu wybuchowego, wściekłego, zbyt gwałtownego, który zaskakuje, przeraża, unicestwia w jednym momencie. Nie, nie taki gniew jest najgorszy. Najbardziej przeraźliwy jest ten ukryty, nie tak oczywisty, bardziej skryty, lecz ciągły, nieustanny. Taki najbardziej doskwiera, najbardziej niszczy, jednakże takiego gniewu tu nie znajdziemy. I to jest mój główny zarzut wobec powieści Fuchsa.

Gdzież ten gniew się podział? Więcej jest tu raczej melancholii, smutku, zamyślenia, poczucia pewnej krzywdy, niezrozumienia, buntu, ale to nie jest jeszcze ten niszczycielski gniew. Gniew, który sączy się z każdego zdarzenia, z każdej myśli, z każdego gestu i słowa. Gniew, który w pierwszym momencie wydawać by się mogło, ze nie istnieje, że na stronach powieści go nie ma, a on, w trakcie przewracania kartek, wręcz przylepia się do palców. To emocja, która udziela się nie tylko bohaterom książki, ale i czytającemu, pochłania ich wspólnie, pogrąża, panuje nad ich umysłami, dręczy nieustannie. Jednak tutaj tego nie ma.
Nie ma tu takiego gniewu Beringerze.

Gdzie Twój nieustający gniew Beringerze?

Wydawać by się mogło, iż główny bohater jest wciąż zagniewany, tak wskazuje tytuł, tak też autor książki stara się przedstawić bohatera w kontekście jego przemyśleń, zachowań, co do otaczającej go rzeczywistości, ale czy tak jest do końca? Według mnie- nie. Gniewu tu zabrakło. I nie, nie mam na myśli gniewu wybuchowego, wściekłego,...