Jak zapewne wiesz, nie ma czegoś takiego, jak jednolity język polski, czy jakikolwiek inny. Inaczej wygląda on w gazetach czy radiu, inaczej na ulicy, zupełnie odmiennie brzmi w Warszawie niż w Dąbrowie Górniczej, wreszcie niekoniecznie musieliby się dogadać po polsku profesor wyższej uczelni i kryminalista po dwudziestu latach ciupy. Każdy region, środowisko, zawód czy inna, związana jakimś wspólnym interesem grupa ludzi ma swoje własne, hermetyczne, niedostępne i niezrozumiałe dla innych wyrażenia. Część z nich, zwłaszcza w środowiskach zawodowych, powstała, gdyż nie bardzo było wiadomo, jak po ludzku określić rzecz czy czynność nie znaną ogółowi lub nową. I tak komputerowcy mają swoje pecety, twardziele, czy (wyrazy najgłębszego współczucia) totalną zawiechę, radiowcy - spoty, dżingle i powerplaye, a drukarze offsety, szczotki i bękarty. Często, zwłaszcza w środowiskach przestępczych, język ma za zadanie chronić przekazywane sobie informacje przed niepowołanymi uszami, jest więc czymś w rodzaju szyfru. Doliniarz nigdy nie pójdzie na wyrwę, pasówkę czy rympal, brzydzi się też mokrą robotą. Gwary regionalne są zaś efektem zamieszkiwania ludzi na danym terenie, który ma własną specyfikę geograficzną, historyczną i przyrodniczą - stąd na przykład w Wielkopolsce czy na Śląsku spotyka się więcej wyrazów zapożyczonych z niemieckiego, a na wschodzie z rosyjskiego.
Czym więc jest gwara młodzieżowa? Otóż wszystkim po trochu. Młodzież stanowi przecież pewną grupę zawodową (a co, szkoła to nie praca?),ma swoje tajemnice, niedostępne dla wapna i belfrów, wreszcie występuje niczym stonka na obszarze całej Polski. Jest wreszcie - jak miło się słucha komplementów, prawda? - najświeższą i najbardziej kreatywną grupą ludzi, z dużym zapasem sił i jeszcze nie do końca skażoną szablonowym myśleniem i postępowaniem. Stąd ta niezwykla wybuchowa mieszanka językowa, tak fascynująca naukowców, dziennikarzy i zwykłych ludzi podsłuchujących Wasze rozmowy w autobusie.