Ten tom poezji to pierwszy zbiór wierszy Leśmiana, który stoi na półce z książkami. W szkole Leśmian i jego twórczość przeszli w zasadzie trochę niezauważalnie, dopiero kiedy zacząłem czytać to wydanie - zaiskrzyło. Tutaj odkrylem "Dziewczynę", " Pana Blyszyczńskiego", czy historię ludzieńków.
To od tej pory, powstał problem: Miłosz, a po nim Leśmian, czy może jednak odwrotnie: Leśmian w żóltej koszulce na czele peletonu polskich poetów, a dopiero za nim z językiem na brodzie Milosz.
Poza tym ciekawy wstęp Bogdana Zadury...
...naprawdę warto...

Ten tom poezji to pierwszy zbiór wierszy Leśmiana, który stoi na półce z książkami. W szkole Leśmian i jego twórczość przeszli w zasadzie trochę niezauważalnie, dopiero kiedy zacząłem czytać to wydanie - zaiskrzyło. Tutaj odkrylem "Dziewczynę", " Pana Blyszyczńskiego", czy historię ludzieńków.
To od tej pory, powstał problem: Miłosz, a po nim Leśmian, czy może jednak...

Leśmiana lubię od dawien dawna, ale dość fragmentarycznie - uważam, że jego wiersze są... nierówne. Niektóre zachwycają, inne zaś płoszą czytelnika, wrzucając go w wir pytań: "Ale dlaczego, panie Leśmianie, dlaczego w taki sposób pan o tym napisał?".

W tym tomiku czytelnik znajdzie dużo ładnych słów, starannie (lub mniej) poukładanych w zwrotki. Osobiście tego poetę cenię za fakt, że jego dzieła, to takie króciutkie, "soczyste" opowiadania. Nie zawsze ładne i zgrabne... często z rymami, które aż proszą się o przyklejenie łatki "częstochowskich"... Wydaje mi się jednak, że jest to poezja, w którą warto się "wczytać" i wgryźć - dla słowotwórstwa (tutaj ładnie wyśpiewany przykład --> https://www.youtube.com/watch?v=_lq2AZYjgZk),dla barwnych historii i wreszcie, a i może przede wszystkim - dla siebie (siebie tam w środku).

Leśmiana lubię od dawien dawna, ale dość fragmentarycznie - uważam, że jego wiersze są... nierówne. Niektóre zachwycają, inne zaś płoszą czytelnika, wrzucając go w wir pytań: "Ale dlaczego, panie Leśmianie, dlaczego w taki sposób pan o tym napisał?".

W tym tomiku czytelnik znajdzie dużo ładnych słów, starannie (lub mniej) poukładanych w zwrotki. Osobiście tego poetę cenię...

Często wracam do tych wierszy, często sięgam po więcej. Można by sądzić, że powinnam się już przyzwyczaić, przywyknąć. Że magia opadnie. A ja wciąż, niezmiennie, irytująco i głupkowato, po przeczytaniu losowego fragmentu nie jestem w stanie powiedzieć na jego temat nic poza mruczącym, rozwlekłym: "Taaaaa-aaaak...".

Często wracam do tych wierszy, często sięgam po więcej. Można by sądzić, że powinnam się już przyzwyczaić, przywyknąć. Że magia opadnie. A ja wciąż, niezmiennie, irytująco i głupkowato, po przeczytaniu losowego fragmentu nie jestem w stanie powiedzieć na jego temat nic poza mruczącym, rozwlekłym: "Taaaaa-aaaak...".