Rola, jaką zwierzęta odgrywały w życiu starożytnych, stosunek ówczesnych ludzi do nich – antropomorfizacja lub uprzedmiotawianie – związane z nimi wierzenia i stereotypy wiele mówią o lękach, fobiach, nadziejach, marzeniach i codziennym życiu dawnych społeczności, kultur i cywilizacji. Traktaty antycznych uczonych czy pisarzy nie tylko tworzyły podstawę nauk przyrodniczych średniowiecza i początków ery nowożytnej, ale i stanowiły znaczący składnik stereotypowych poglądów Europejczyków na zwierzęta aż po Oświecenie i dalej. „Geografia” Strabona (ok. 64/63 r. p.n.e. – ok. 23/24 r. n.e.) – bogate i cenne dzieło powstałe na przełomie dwóch er – to nie tylko jedyne do dziś zachowane obszerne i szczegółowe opracowanie antycznej geografii, dające obraz całego świata znanego ówczesnym Grekom i Rzymianom, ale i... jedna z nielicznych podstawowych prac starożytnych do dzisiaj nie przetłumaczonych na język polski. „Geografia” nie ma też szczęścia do dużych opracowań. Na przykład o przyrodniczych obserwacjach Strabona w sposób kompletny pisał jak dotąd jedynie niemiecki badacz E.H.F. Meyer ponad 150 lat temu – była to monografia poświęcona roślinom. O zwierzętach u Strabona nie pisał nikt. Gościwit Malinowski, badacz zajmujący się Strabonem już lat kilkanaście, pisząc o jego wizerunkach zwierząt nie interesuje się przesadnie ich cechami fizycznymi czy fizjologicznymi, skupia się natomiast na ich wpływie na ludzką kulturę (nazwa, mity z nią związane, formy obecności w literaturze i pracach naukowych). Jest to podejście szczególnie atrakcyjne dla czytelnika nie-filologa klasycznego, który może na przykład dowiedzieć się, dlaczego starożytni grecy nie cenili specjalnie psów, o kocie domowym wiedzieli mniej niż o lwie czy tygrysie, a konie hodowali, owszem, ale jazdę mieli – poza Tesalami czy Macedończykami – generalnie kiepską. Świetna lektura, której walorem jest też ponad 100 ilustracji z epoki.