"Crow" to czwarty tom serii Thorgal - Louve pobocznej do głównej linii losów dziecka gwiazd wychowanego wśród wikingów. Autorami tego cyklu są: francuski scenarzysta Yann le Pennetier oraz rosyjski rysownik Roman Surżenko.
Bardzo dobry spin-off macierzystej serii służy jako rozwinięcie podstawowej historii, jest ciekawa i dobrze narysowana i nie można się nudzić podczas czytania 😉👍
𝗡𝗔𝗗𝗔𝗟 𝗚𝗢𝗗𝗡𝗬 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗘𝗡𝗜𝗔 !

"Crow" to czwarty tom serii Thorgal - Louve pobocznej do głównej linii losów dziecka gwiazd wychowanego wśród wikingów. Autorami tego cyklu są: francuski scenarzysta Yann le Pennetier oraz rosyjski rysownik Roman Surżenko.
Bardzo dobry spin-off macierzystej serii służy jako rozwinięcie podstawowej historii, jest ciekawa i dobrze narysowana i nie można się nudzić podczas...

Wciąż lata świetlne przed skopanym wątkiem Aniela w serii głównej, ale Aaricia wpienia mnie niemożebnie. Najlepsze, co mogę zrobić, to z całych sił ignorować jej wątek. Czwarty tom serii, a ona w kółko tylko pojękuje "Thorgalu, czemu odszedłeś? Louve, gdzie jesteś?", jednocześnie ulegając demonicznemu Lundgenowi, ble.

Niestety sam sposób prowadzenia historii rozbitej na wiele tomów - przez co żaden z nich nie stanowi wyrazistej całości - nie do końca zgadza się z moimi preferencjami.

Sama Louve jednak jak zwykle daje radę, łącząc w sobie dzikość, zapał, spryt i dziecięcą ciekawość. Postać Crow jest intrygująca, podobnie jak milczący Skald (chociaż trochę się boję, czy się mocno nie rozczaruję, gdy dowiem się więcej o jego tożsamości). Graficznie jest bardzo solidnie, Surżenko nie wychodzi z formy.

Wciąż lata świetlne przed skopanym wątkiem Aniela w serii głównej, ale Aaricia wpienia mnie niemożebnie. Najlepsze, co mogę zrobić, to z całych sił ignorować jej wątek. Czwarty tom serii, a ona w kółko tylko pojękuje "Thorgalu, czemu odszedłeś? Louve, gdzie jesteś?", jednocześnie ulegając demonicznemu Lundgenowi, ble.

Niestety sam sposób prowadzenia historii rozbitej na...

Po marnym albumie z głównej serii Thorgal: Aniel to znowu powrót do najwyższej jakości. A Roman Surżenko graficznie przerósł mistrza Grzegorza Rosińskiego. Chociaż nie wiem czy Aniela nie kolorował syn pana Grzegorza bo w którymś z wywiadów wspominał, że jego syn zajmuje się teraz kolorowaniem. No i właśnie niestety kolor "kładzie się cieniem" na jakości Aniela. Na szczęście tu rysunki i kolor to arcydzieło.

ISDN mojego wydania: 978-83-237-6198-3

Po marnym albumie z głównej serii Thorgal: Aniel to znowu powrót do najwyższej jakości. A Roman Surżenko graficznie przerósł mistrza Grzegorza Rosińskiego. Chociaż nie wiem czy Aniela nie kolorował syn pana Grzegorza bo w którymś z wywiadów wspominał, że jego syn zajmuje się teraz kolorowaniem. No i właśnie niestety kolor "kładzie się cieniem" na jakości Aniela. Na...

Samo w sobie jest dobre, ale Aaricia nie ma już za wiele wspólnego z postacią Van Hamme'a.

Fabuła tego albumu, jak innych serii pobocznych Thorgala, lepiej by się jednak prezentowała jako coś zupełnie odrębnego. Traktuję ten długi podcykl jak fanfiction z fabułą: może i fajne, ale byłoby o tyle lepsze, gdyby autorzy stworzyli własny świat, nawet podobny, i własnych bohaterów. Wciskanie dobrze znanych w nowe charaktery jest po prostu nieeleganckie.

W starych dobrych czasach Louve była tylko małym dzieckiem, więc jej charakter nie ma się z czym kłócić. Więcej, podoba mi się! Ale Aaricia? Niestety, ale nie kupuję jej takiej. Autorzy się tu postarali dodać jej pazura, ale wyszła parodia. Nie wspominając, że nadal wygląda na 17 lat, a ma dwa razy tyle.

Samo w sobie jest dobre, ale Aaricia nie ma już za wiele wspólnego z postacią Van Hamme'a.

Fabuła tego albumu, jak innych serii pobocznych Thorgala, lepiej by się jednak prezentowała jako coś zupełnie odrębnego. Traktuję ten długi podcykl jak fanfiction z fabułą: może i fajne, ale byłoby o tyle lepsze, gdyby autorzy stworzyli własny świat, nawet podobny, i własnych...

"Thorgal: Louve: Crow", czwarta część komiksowej serii Yanna Le Pennetiera, Romana Surżenko poświęconej Louve, znającej mowę zwierząt córce szlachetnego wikinga Thorgala Aegirssona.

Yann Le Pennetier - francuski scenarzysta komiksów. Zadebiutował jako autor scenariuszy w magazynie komiksowym "Spirou". Po poznaniu Didiera Conrada, stworzył wraz z nim: "Hauts de pages", "Bob Marone" i "Les Innommables". Mężczyzna od kilku lat odpowiada za scenariusze do pobocznych albumów z uniwersum Thorgala.

Roman Surżenko - rosyjski kreślarz komiksów. Dwa lata po swoim debiucie rozpoczął pracę dla norweskiego wydawnictwa, które powierzyło mu serie: "Wojownik i Mnich", "Fotografie Znikąd", "Wielesław". Podejmując współpracę z Yannem Le Pennetierem, rozpoczął przygodę z światem dziecka z gwiazd.

Louve czuje się bardzo samotna. Thorgala od dawna nie ma. Ona sama ciągle wpada w kontrowersje z dziećmi sąsiadów. W dodatku Aaricia jest coraz bliższa związania się na stałe z Lundgenem, którego Louve nienawidzi. Dlatego córka Thorgala całe dnie spędza w lesie, gdzie przynajmniej może rozmawiać ze zwierzętami. Nie wie jednakże, iż zewsząd czekają na nią niebezpieczeństwa. Lundgen i ludzie z wioski postanawiają ją zabić, a puszcza gości demoniczną jednooką kobietę, która szuka jej i wcale nie ma przyjaznych zamiarów.

Czy samotna dziewczynka jest w stanie walczyć ze wszystkimi przeciwnościami i przetrwać w dzikim borze? Na szczęście, napotka na swej drodze nie tylko samych wrogów.

Córka Thorgala Aegirssona powoli wkracza w dorosłość. Dziewczynie nie łatwo pogodzić się z obowiązkami przypisywanymi kobietom w wikińskich osadach. Pragnie zaznawać przygód, jakimi mogą pochwalić się jej ojciec oraz brat. Louve nie umie także tolerować związku matki z Lundgenem, która bardzo prędko znalazła ukojenie w jego ramionach. Ponadto, nie trudno nie zważać na fakt, że po swojej ostatniej eskapadzie uległa wielu zmianom. Pragnąc wolności, po kolejnej kłótni z rodzicielką, ucieka z domu. To nie poprawia jej samopoczucia. Będąc zdaną na siebie, odczuwa ogromną samotność. Ponadto, nienawiść jaką obdarza kochanka Aaricii jest przez niego odwzajemniana. Mężczyzna, zdając sobie sprawę z tego, że latorośl Thorgala staje mu na drodze do szczęścia, zamierza ją z niej usunąć. Pomagają mu ludzie z wioski, bo równie szczerze jej nienawidzą. Ponadto śladami Louve zmierza dawna przeciwniczka: kobieta o ciemnej skórze, długich pazurach i zębach. Jednakże na drodze dziewczynki pojawią się także przyjaciele. Jedno z nich to nieodgadniony mężczyzna o interesujących umiejętnościach.

Ogólnie prawa wikińskich kobiet są niemal równe z przywilejami mężczyzn. Mężczyzna nie może skrzywdzić żadnej z kobiet, ani zagarnąć jej mienia. Ważne upoważnienie wiąże się również z przywilejem zamążpójścia. Piętnastoletnia dziewczyna, osiągając pełnoletność, ma prawo wyjść za mąż i może z narzeczonym i rodzicami obojga stron, zdecydować o małżeństwie. Nikt nie może zmusić jej do zamążpójścia bez własnej woli, za wojownika, którego nie pragnie. Zgoda jest niezbędnym warunkiem zawarcia małżeństwa. Kobieta ma także prawo posiadania własnego majątku. Wikińskie dziewczęta umieją również władać bronią. Co prawda w znacznie mniejszym stopniu niż ich bracia, ale potrafią się obronić w razie zagrożenia. Nie wolno im za to uczesniczyć w wyprawach wojennych, jednakże ich wyszkolenie bojowe ma kluczowe znaczenie w przypadku obrony własnych ziem, ponieważ mężczyźni prowadzą nieustanne podboje, czas letni w ogóle nie spędzają w domach.

Zakończeniem trzeciego tomu o przygodach córki gwiezdnego dziecka, twórca scenariusza jasno dał do zrozumienia, że to jeszcze nie koniec. "Thorgal: Louve: Crow" to przedłużenie poprzedniej części, a jednocześnie początek nowej pod serii. Nastoletnia bohaterka po powrocie do domu musi stawić czoła bardziej przyziemnym problemom. Ludzie z wioski chcą dać nauczkę butnej smarkuli, która upokarza ich potomków. Jakby tego było mało, nie znajduje ona oczekiwanego oparcia w matce. Aaricia zdradziła przecież jej ukochanego ojca. Nic więc dziwnego, że dziewczyna woli obcować z naturą niż z ludźmi. Jednakże gdzieś w gęstwinie kniei, tuż za jej plecami, czai się nowe niebezpieczeństwo, ale nie zupełnie nieznane. Yann Le Pennetier rozpoczyna nowiusieńki rozdział w istnieniu Louve, ale nie zaciera do końca poprzednich szlaków historii. Kontynuacja mocno nawiązuje do pierwszego tomu serii, gdzie debiutowała Raissa oraz trzeciego, w którym okazało się, że Aaricia na poważnie zapoczątkowuje związek z Lundgenem. O Thorgalu, którego los autor w pewien sposób związał z Louve, głośno nie ma. Nic także nie wskazuje na to, że ten ma się pojawić w jakimś z bliżej nadchodzących tomów. Za to zdrada jego małżonki kwitnie i trudno przewidzieć w jakim kierunku zmierza, bacząc na determinację Yanna Le Pennetiera do zniszczenia wizerunku księżniczki wikingów. Na początku historii denerwuje również sposób mówienia przewodniej bohaterki o samej sobie , którego jak dotąd nie wyjaśniono, i jakiego potem brak. Jednakże w przeciwieństwie do trzech poprzednich tomów, ten prezentuje się o wiele doskonalej. Jego zawartość nie jest taka mroczna, a fabuła ciekawsza i bogatsza w zdarzenia, niż wcześniej. Odbiorca śledzić będzie postanowienia, tajemniczej jednookiej łowczyni, uważanej przez niektórych za czarną elfkę ze Swartalfheimu, przybywającej w poszukiwaniu dziewczynki potrafiącej porozumiewać się ze zwierzętami. Żonę Thorgala wykazującą się brakiem dojrzałości w tym drapieżnym świecie wikingów i z naiwnością dziecka ufającej dopiero co poznanemu kochankowi. Jak również samą Louve, stale uciekającą przed narastającymi zagrożeniami. Te powiązane ze sobą zdarzenia, niosą również inne, bardziej poboczne, jak na przykład rzeź niewiniątek i kapłan, którego pomoc tam i ówdzie, przewija się przez powieść. Nikt na nudę nie powinien narzekać.

Nawet okładka omawianego tomu pokazuje, że kontynuacja serii niesie z sobą wiele zmian. I choć pierwsze wrażenie, jakie ze sobą niesie, nie przemawia za zawartością, to ta naprawdę potrafi zadziwić. Plansze Romana Surżenko mają teraz o wiele więcej oddechu niż pozostałe z albumów. To również pierwsza część, w której kolor na swoje dzieło nakładał sam twórca. Z racji tego, że akcja komiksu ma miejsce głównie w lesie, tętni on raczej soczystą zielenią. Rzecz jasna pojawiają się też chwile toczone nocą, więc wówczas można spodziewać się mroczniejszego klimatu. Nie zmienia to jednak faktu, że twórca dostając możliwość całkowitego wzięcia w ręce swojej twórczości, znacznie poprawił jej całokształt. Roman Surżenko postarał się również o ożywianie szczegółów, więc teraz wszystko razem robi naprawdę piorunujące wrażenie i udowadnia, że współtworzenie z komputerem, wcale nie musi prezentować gorszego projektu.

"Thorgal: Louve: Crow" - Yanna Le Pennetiera, Romana Surżenko gwarantuje lepsze chwile serii, niż miało to miejsce wcześniej, pozostawiając po sobie naprawdę przyjemne wrażenia i ochotę na więcej. Nie rekompensuje jednakże tego, co scenarzysta zrobił z związkiem przewodniego duetu, którego miłość przez długie lata pielęgnowali Jean Van Hamme i Grzegorz Rosiński. Jeżeli więc ktoś stał na pograniczu postanowienia względem kontynuowania historii Louve, bo po prostu mu się nie podobało jej generowanie, jak na razie może sięgać po nią bez zastanowienia. Najnowsza część to świeższe spojrzenie na dzieje protagonistki, bardziej bliższe wcześniej wspomnianym autorom.

"Thorgal: Louve: Crow", czwarta część komiksowej serii Yanna Le Pennetiera, Romana Surżenko poświęconej Louve, znającej mowę zwierząt córce szlachetnego wikinga Thorgala Aegirssona.

Yann Le Pennetier - francuski scenarzysta komiksów. Zadebiutował jako autor scenariuszy w magazynie komiksowym "Spirou". Po poznaniu Didiera Conrada, stworzył wraz z nim: "Hauts de pages",...

Telenoweli brazylijskiej ciąg dalszy, znaczy się dalsze przygody Louve. Główna bohaterka kłóci się z Aaricią i postanawia zamieszkać w lesie. Jednocześnie w okolicę przybywa tajemnicza kobieta poszukująca Louve. Najpierw plusy – fajnie wymyślono wspominaną nową postać i końcowy zwrot akcji z nią związany jest naprawdę zaskakujący. Poruszające było też odejście jednego z bohaterów, chociaż do tej pory nie było go za dużo. Jeżeli zaś chodzi o drugą nową postać, to jak na razie nie zrobił on na mnie specjalnego wrażenia – takie połączenie Jolana i Aniela. Zresztą jeżeli spekulacje fanów co do tożsamości tego bohatera się potwierdzą, to naprawdę będzie niesmacznie. Nie podobało mi się też, że scenarzysta znowu grzebie przy pochodzeniu Thorgala – uważam, że już wystarczająco poruszono ten temat. Jednakże to, co jest największym minusem to Aaricia – daje się wodzić za nos Lundgenowi, chociaż chyba cała wioska wie, że to łotr. Rysunki Surżenki jak zawsze dają radę, chociaż jedna z postaci powinna mieć ciemniejszą skórę jeżeli mylnie ją wzięto za Nubijkę, bo tak to na pierwszy rzut oka nie zauważyłem czym się różniła od wikingów. Znowu średnio.

Telenoweli brazylijskiej ciąg dalszy, znaczy się dalsze przygody Louve. Główna bohaterka kłóci się z Aaricią i postanawia zamieszkać w lesie. Jednocześnie w okolicę przybywa tajemnicza kobieta poszukująca Louve. Najpierw plusy – fajnie wymyślono wspominaną nową postać i końcowy zwrot akcji z nią związany jest naprawdę zaskakujący. Poruszające było też odejście jednego z...

akcja ciekawie zaczyna sie rozwijac, mamy tez powiazania do poprzednich czesci, jednak jak dla mnie czegos tu brakuje, za malo tekstu za bardzo rozwleczone moim zdaniem, mozna by zawrzec wiecej w jednym tomie ale to sie tyczy wszystkich nowych czesci Thorgala

akcja ciekawie zaczyna sie rozwijac, mamy tez powiazania do poprzednich czesci, jednak jak dla mnie czegos tu brakuje, za malo tekstu za bardzo rozwleczone moim zdaniem, mozna by zawrzec wiecej w jednym tomie ale to sie tyczy wszystkich nowych czesci Thorgala

Akcja z niepokorną rozrabiaką Louve gęstnieje. I wciąga. Louve uwolniła się z magicznego świata, ale jak się okazuje - wcale nie od kłopotów. Thorgala wciąż nie ma, a w okolcy pojawia się tajemniczy i niebezpieczny przybysz, który jej szuka. Myślę, że to jedna z bardzej interesujących części ze świata Thorgala, a wątek Aarici jest jeszcze ciekawszy, bo w końcu nie jes potulną żoną Thorgala, ale postacią z krwi i kości. Nie mogę się doczekać kolejnej części.

Akcja z niepokorną rozrabiaką Louve gęstnieje. I wciąga. Louve uwolniła się z magicznego świata, ale jak się okazuje - wcale nie od kłopotów. Thorgala wciąż nie ma, a w okolcy pojawia się tajemniczy i niebezpieczny przybysz, który jej szuka. Myślę, że to jedna z bardzej interesujących części ze świata Thorgala, a wątek Aarici jest jeszcze ciekawszy, bo w końcu nie jes...

Niezły album z pobocznej serii "Thorgala". Po trzech pierwszych "Crow" stanowi łącznik między starą, a nową historią - stąd też tempo narracji nie jest zbyt wysokie; więcej jest budowania tła i zawiązywania wątków.
Więcej w recenzji: http://shadowmage.nast.pl/2014/09/thorgal-louve-4-crow-recenzja/

Niezły album z pobocznej serii "Thorgala". Po trzech pierwszych "Crow" stanowi łącznik między starą, a nową historią - stąd też tempo narracji nie jest zbyt wysokie; więcej jest budowania tła i zawiązywania wątków.
Więcej w recenzji: http://shadowmage.nast.pl/2014/09/thorgal-louve-4-crow-recenzja/

Młoda córka Thorgala nie potrafi dogadać się z matką, obie wciąż się ze sobą kłócą. Louve zarzuca Aaricii, że w swojej relacji z Lundgenem posuwa się za daleko, bo już nie wierzy, że jej mąż żyje. Co doprowadza żonę Thorgala do niekontrolowanego wybuchu złości, który ostatecznie prowadzi do rękoczynów. Padają słowa: „Już cię nie kocham!”, po wypowiedzeniu których młoda buntowniczka postanawia uciec z domu i zamieszkać w lesie. Sama skazując się na banicję, zostaje wyrzutkiem – niczym jej ojciec. Łatwo dostrzec pewne analogie między ich losami. Pamiętajmy, że wydarzenia w obu seriach (głównej oraz tej omawianej, pobocznej) dzieją się równolegle, na tej samej płaszczyźnie czasowej, ale w oddaleniu geograficznym.
Louve, uciekając do lasu, znajduje się nagle w wielkim niebezpieczeństwie. Czyhają na nią ludzie ze wsi, którzy chcą się zemścić za upokorzenie jakie spotkało Knörra należącego do rodziny Karhamasönnów. Dodatkowo Lundgen, zalotnik Aaricii, zdaje sobie sprawę, że dopóki ta „głupia dziewucha” będzie żyła, dopóty nie będzie mu dane zaznać rozkoszy z jej matką. Jakby tego było mało tropem dziewczynki podąża krwiożercza Crow. Kim ona jest, dlaczego pała taką nienawiścią i chęcią mordu, tego nie będę zdradzał (...).

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/06/10/thorgal-nieustajacy-festyn/

Młoda córka Thorgala nie potrafi dogadać się z matką, obie wciąż się ze sobą kłócą. Louve zarzuca Aaricii, że w swojej relacji z Lundgenem posuwa się za daleko, bo już nie wierzy, że jej mąż żyje. Co doprowadza żonę Thorgala do niekontrolowanego wybuchu złości, który ostatecznie prowadzi do rękoczynów. Padają słowa: „Już cię nie kocham!”, po wypowiedzeniu których młoda...