Solidne fantasy z bardzo mało "bohaterskimi" bohaterami, których czytelnikowi nieznającemu poprzedniego tomu może być bardzo ciężko polubić.
Akcja pozostaje dynamiczna, ale główny wątek zostaje porzucony gdzieś w połowie książki (może to wstęp do trzeciego tomu?) i książka kończy się niemal w pół zdania. Co gorsza - tym razem Ringil ma problem z przyklejeniem się do głównej osi fabularnej. A to, że teraz oprócz mieczem włada również magią sprawia, że jako bohater staje się niemal bajecznie nieznośny.

Solidne fantasy z bardzo mało "bohaterskimi" bohaterami, których czytelnikowi nieznającemu poprzedniego tomu może być bardzo ciężko polubić.
Akcja pozostaje dynamiczna, ale główny wątek zostaje porzucony gdzieś w połowie książki (może to wstęp do trzeciego tomu?) i książka kończy się niemal w pół zdania. Co gorsza - tym razem Ringil ma problem z przyklejeniem się do głównej...

a) W pewnym momencie Ringil przedstawia się tak: "Ringil Eskiath. Faggot dragonslayer."
b) Trzecie prawo Clarke'a: „Każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii” (https://pl.wikipedia.org/wiki/Prawa_Clarke%E2%80%99a). Coś takiego, tyle że na odwrót, było też w "Upadłych aniołach": jeden koleś mówił Kovacsowi, że w czasach podróży w czasie i z predkością nadświetlną, i transferowania umysłów, wiara w bogów i magię (jemu chodziło chyba o voodoo) wcale nie jest niedorzeczna. Ringil, tak jak Takeshi Kovacs, nie chce się z bogami zadawać, ale oni czasami chcą z nim.

a) W pewnym momencie Ringil przedstawia się tak: "Ringil Eskiath. Faggot dragonslayer."
b) Trzecie prawo Clarke'a: „Każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii” (https://pl.wikipedia.org/wiki/Prawa_Clarke%E2%80%99a). Coś takiego, tyle że na odwrót, było też w "Upadłych aniołach": jeden koleś mówił Kovacsowi, że w czasach podróży w czasie i z...