Wszystko, tylko nie mięta

Ewa Nowak ma bardzo przyjemny styl, tą serię polecam nastolatkom w wieku 13/14

Ewa Nowak ma bardzo przyjemny styl, tą serię polecam nastolatkom w wieku 13/14

Pokaż mimo to

Gdy przeczytałam książkę za pierwszym razem przypadkowo nie odznaczyłam w "już przeczytanych". Widząc ją w "chcę przeczytać" sprawdziłam dostępniść tej pozycji w swojej bibliotece. A że była dostępna za kilka dni w tejże bibliotece się zjawiłam. Bez trudu sama znalazłam książkę na regale. Po przeczytaniu opisu lektury oraz jej pierwszych dwóch stron stwierdziłam, że będzie z pewnością ciekawa. Toteż ją wyporzyczyłam. Po wróceniu do domu i przeczytaniu kolejnych 10 stron zdziwiłam się, że tekst jest mi jakoś dziwnie znany. Później po przewertowaniu okazało się, że nawet już znam zakończenie.
Otóż dwa razy wyporzyczyłam tą samą książkę. Bo wydawała mi się ciekawa.
I to jest moja rekomendacja.

Gdy przeczytałam książkę za pierwszym razem przypadkowo nie odznaczyłam w "już przeczytanych". Widząc ją w "chcę przeczytać" sprawdziłam dostępniść tej pozycji w swojej bibliotece. A że była dostępna za kilka dni w tejże bibliotece się zjawiłam. Bez trudu sama znalazłam książkę na regale. Po przeczytaniu opisu lektury oraz jej pierwszych dwóch stron stwierdziłam, że będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seria miętowa to jedna z moich ulubionych z czasów nastoletnich.

Seria miętowa to jedna z moich ulubionych z czasów nastoletnich.

Pokaż mimo to

Według mnie najlepsza polska autorka książek dla młodzieży, świetna seria i bardzo przyjemnie się czyta.

Według mnie najlepsza polska autorka książek dla młodzieży, świetna seria i bardzo przyjemnie się czyta.

Pokaż mimo to

Ciepła, zabawna opowieść o zwariowanej rodzinie Gwidoszów. Sprawdzi się dobrze jako remedium na ciężki dzień ;)

Grupa docelowa: starsze klasy podstawówki oraz ci, którzy ową podstawówkę dawno mają już za sobą, a chcą miło spędzić czas przy urokliwej książce.

Ciepła, zabawna opowieść o zwariowanej rodzinie Gwidoszów. Sprawdzi się dobrze jako remedium na ciężki dzień ;)

Grupa docelowa: starsze klasy podstawówki oraz ci, którzy ową podstawówkę dawno mają już za sobą, a chcą miło spędzić czas przy urokliwej książce.

Pokaż mimo to

Z serią miętową pierwszy raz zetknęłam się w gimnazjum. Przeczytałam pierwsze siedem tomów i byłam niemal zachwycona - mniej więcej rok wcześniej odkryłam też Jeżycjadę i bardzo się ucieszyłam, kiedy znalazłam coś podobnego, tyle że z akcją w Warszawie. Potem jednak drogi moje i Ewy Nowak jakoś się rozjechały, a teraz, po tylu już latach, postanowiłam wrócić do jej serii i przekonać się, czy nadal zobaczę w opowieści o Gwidoszach "to coś".

Mamy tu historię pewnej warszawskiej rodziny mieszkającej na Bródnie. Mowa o Gwidoszach właśnie - to pełni humoru książkoholicy. Jest więc ojciec, Mariusz Gwidosz, nauczyciel, który z powodu marnych zarobków przekwalifikował się na agenta ubezpieczeniowego. Jest mama, Asia, uczęszczająca na kurs psychologii, lekko roztrzepana i bardzo sympatyczna. Następnie Kuba, maturzysta, szkolny przystojniak; Malwina, świeżo upieczona licealistka oraz uczęszczająca do przedszkola Marynia, dziecko bardzo ciekawe świata, choć w sumie trochę przerażające, przynajmniej dla mnie.

Główne dwa wątki dotyczą problemów Kuby i Malwiny. I tu zaczynają się schody, bowiem to, co wydawało mi się takie wspaniałe i romantyczne w gimnazjum, teraz wzbudza u mnie jedynie uśmiech politowania. Ach, co ta starość robi z ludźmi, że na wszystko zaczynają patrzeć w taki praktyczny sposób. No ale cóż. Życie.

Wątek Kuby początkowo był naprawdę fajnie poprowadzony; on - szkolny przystojniak i podrywacz, ona - Magda Różycka - zdystansowana, chłodna, a na dodatek chora na mózgowe porażenie dziecięce. I wszystko byłoby naprawdę fajnie, gdyby nie końcówka... no bo błagam, poznają się dopiero we wrześniu czy tam w październiku, a w tym samym roku szkolnym już się zaręczają? Na dodatek ten cały Kuba; czy poza bałaganiarstwem miał w ogóle jakieś wady? Kurczę, tacy ludzie przecież nie istnieją. A przynajmniej ja nie znam faceta, który byłby jednocześnie bosko przystojny, mądry, inteligentny, zabawny, oczytany, romantyczny, czuły i co tam sobie tylko można wymarzyć. Jakby autorka dała mu jakąś większą wadę, to przynajmniej Kuba byłby bardziej realny.

Ale ok, ten wątek był jeszcze spoko. Bardziej denerwowała mnie Malwina, która na przemian wzbudzała moją litość i irytację. Dlaczego? Bo wyobraźcie sobie wysoką, piękną, szczupłą blondynkę z błękitnymi oczami i idealnymi rysami twarzy, za którą chłopcy latają tabunami, tak się wszystkim podoba. A ona co? Mówi, że jest brzydka. Gruba. Nikt jej nie widzi. Nikt jej nie zauważa (heloł, jeden chłopak zaprasza cię do teatru, a drugi cały czas za tobą wzdycha, no rzeczywiście nikomu się nie podobasz). Wkurzające. Ja wiem, że autorka chciała podkreślić, że nawet te najładniejsze dziewczyny mogą mieć problemy z samooceną, jednak zaczyna mnie martwić, co mają sobie pomyśleć te wszystkie dziewczyny w wieku właśnie gimnazjalnym (czy tam z końca podstawówki już teraz), kiedy to czytają. No bo skoro taka piękna Malwina uważała się za brzydką, to co one mają o sobie powiedzieć?

Postacią, która wzbudziła moją szczerą sympatię, był za to Paweł Pisarczyk zwany Pawlaczem. Bardzo fajny chłopak, taki normalny, niewyróżniający się z tłumu, ale uczciwy i oddany. Nie ma takich wielu w literaturze. Wszędzie tylko tacy, co to cały czas zwracają na siebie uwagę. Koniecznie przy tym muszą być zabójczo przystojni, żeby każda dziewczyna w ich towarzystwie poczuła motylki w brzuchu. A ja bym właśnie na przekór wszystkiemu chciała w książkach więcej takich zwykłych ludzi. Niekoniecznie idealnych, tylko takich... ludzkich. Normalnych.

Poza tym uważam, że autorka chciała poruszyć w tej książce zbyt wiele problemów na raz. Nieszczęśliwa miłość, mózgowe porażenie dziecięce, anoreksja, matura, szkoła, homoseksualizm. Z tym ostatnim chyba coś jej jednak nie wyszło, bowiem dowiadujemy się, że najlepszą receptą na to, żeby koledzy przestali śmiać się z chłopaka, że jest gejem, jest jedynie znalezienie sobie przez tego chłopaka dziewczyny. Chyba nie tak to powinno wyglądać. Tak więc książka jest cieniutka, a upchnięto w nią tyle rzeczy. Pewnie więc domyślacie się, jak to wszystko wyszło. Tak, bardzo powierzchownie, właściwie żaden z tych tematów nie został przedstawiony głębiej.

Jak więc widzicie, średnio mi się ten powrót do powieści Ewy Nowak spodobał. Może już jestem za stara. Ale jeszcze przeczytam na pewno kilka dalszych części, żeby mieć pełen obraz sytuacji. Trzecią część mam nawet w domu z autografem autorki, więc będzie czytane :) Na pocieszenie powiem Wam, że w powieści znajdziecie dużo poczucia humoru i wzmianek o innych książkach, co upodabnia tę serię do mojej ukochanej Jeżycjady. Klimat i styl pisania jest jednak zupełnie inny. Zresztą, przekonajcie się sami. To taka cienka książka, że wiele czasu Wam nie zajmie, a może akurat się Wam spodoba.

https://arnikaczyta.blogspot.com/2019/07/ewa-nowak-wszystko-tylko-nie-mieta.html

Z serią miętową pierwszy raz zetknęłam się w gimnazjum. Przeczytałam pierwsze siedem tomów i byłam niemal zachwycona - mniej więcej rok wcześniej odkryłam też Jeżycjadę i bardzo się ucieszyłam, kiedy znalazłam coś podobnego, tyle że z akcją w Warszawie. Potem jednak drogi moje i Ewy Nowak jakoś się rozjechały, a teraz, po tylu już latach, postanowiłam wrócić do jej serii i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mam zbyt wysokiego zdania o książkach z serii "Miętowej", ale "Wszystko, tylko nie mięta" - może dlatego, że jest to pierwsza książka z cyklu - wypada na tym tle całkiem dobrze. Sympatyczna, zabawna, do szybkiego przeczytania i poprawy nastroju, gdyby nie.

Gdyby nie wątek Pawlacza.
Ów nieszczęsny chłopina pada ofiarą podłej plotki rozprzestrzenionej przez zawistnego kolegę - Kuba mówi wspólnemu znajomemu, że Pawlacz jest - olaboga! - gejem. Plotka ta przedstawiana jest jako najobrzydliwsza kalumnia, którą skrzywdzono niewinnego, szlachetnego, niczym niezasługującego sobie na TAKI los bohatera. Pawlacz doświadcza szeregu nieprzyjemności ze strony homofobicznych kolegów. Wszystko kończy się jednak dobrze! Pawlacz nie jest gejem! Znajduje sobie dziewczynę!

Trochę to wygląda, jakby autorka chciała poruszyć temat dyskryminacji homoseksualistów, ale żeby wprowadzić do powieści rzeczywistego geja? No, nie zapędzajmy się tak daleko! W rezultacie dostajemy przesłanie następującej treści: "jeśli koledzy dręczą cię, bo jesteś gejem i chcesz, żeby przestali, przestań być gejem :) Znajdź sobie dziewczynę :) To wzbudzi ich szacunek". Bleh.

No i zakończenie "zaręczyli się mając 18 lat :)" nie wzbudza wzruszenia i westchnień nad szczęśliwą miłością, a raczej lekki dafaq i drapanie się po głowie z myślą: "to chyba nie jest normalne".

Nie mam zbyt wysokiego zdania o książkach z serii "Miętowej", ale "Wszystko, tylko nie mięta" - może dlatego, że jest to pierwsza książka z cyklu - wypada na tym tle całkiem dobrze. Sympatyczna, zabawna, do szybkiego przeczytania i poprawy nastroju, gdyby nie.

Gdyby nie wątek Pawlacza.
Ów nieszczęsny chłopina pada ofiarą podłej plotki rozprzestrzenionej przez zawistnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czyta się lekko i przyjemnie, ale nie jest to książka, do której będę wracać.

Czyta się lekko i przyjemnie, ale nie jest to książka, do której będę wracać.

Pokaż mimo to

Taka niby zwyczajna powieść dla nastolatek. O pierwszej miłości, o tym, że nikt mnie nie rozumie, o tym, że mam fałdki tu i ówdzie. Po prostu standard. Lecz czy aby na pewno? Raczej nie. Rodzina jest niestandardowa, ponieważ liczy sobie pięć osób, nie licząc babci, kota i psa. Główne skrzypce grają najmłodsza pociecha Gwidoszów, Marynia oraz seniorka rodu. To one, a przede wszystkim wygłaszane przez nie opinie i pytania, sprawiają, że czytelnikowi uśmiech nie spełza z ust. Poza tym relacje w tej rodzince są zwariowane, wszyscy wszystkich podsłuchują i na gwałt wtrącają się w życie, więc aby mieć trochę spokoju spacerują z psem, który często gęsto ma tego serdecznie dość. Jednakże ponieważ najważniejsza dla nich jest miłość i ciepło rodzinne, to akceptują swoje wady z humorem, nikt się na nikogo nie obraża, a przynajmniej nie na długo, a co najważniejsze wspierają się nawzajem. Wydawać by się mogło, że dorosły czytelnik będzie się podczas lektury nudził i jest to duży błąd. Jeżeli taki czytelnik ma ochotę powspominać cielęce lata, to ta powieść tylko mu w tym pomoże. A jeśli ma na stanie dorastające potomstwo, to może wyciągnie z lektury zaskakujące wnioski. Polecam, co więcej polecam każdemu.

Taka niby zwyczajna powieść dla nastolatek. O pierwszej miłości, o tym, że nikt mnie nie rozumie, o tym, że mam fałdki tu i ówdzie. Po prostu standard. Lecz czy aby na pewno? Raczej nie. Rodzina jest niestandardowa, ponieważ liczy sobie pięć osób, nie licząc babci, kota i psa. Główne skrzypce grają najmłodsza pociecha Gwidoszów, Marynia oraz seniorka rodu. To one, a przede...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Witajcie, Moi Mili, w malutkim mieszkanku. zajmowanym przez rodzinę Gwidoszów: psycholożkę- amatorkę Joannę, "szyję kręcącą głową rodziny", a zarazem przesadnie dbającą o zdrowe odżywanie bliskich panią Gwidosz. Pana Gwidosza, lepiej znanego jako "tatę", który dla posady ubezpieczyciela porzucił nauczycielski fach. No i oczywiście pociechy- maturzystę Kubę, największego casanovę w szkole, dwa lata młodszą Malwinę oraz Marysię- nad wyraz rozwinięte pięcioletnie dziecko. Plus jeszcze Łata, pies, który miał być suką i kot o wdzięcznym imieniu Pies.

Odnośnie mojego sentymentu do utworów pani Nowak, mowa była już przy Bardzo białej wronie. I jako że mam okazję ponownego spotkania się z książkami naszej rodaczki, wykorzystuję tę szansę na tyle, na ile jest mi dane. I trwam bezpiecznie w tej mojej literackiej miłości.

Jak już wspominałam przy poprzedniej recenzji, autorka ma niebywały talent do omawiania ciężkich tematów w lekki, przyswajalny sposób. Czytając o pewnych zawirowaniach w życiu np. Malwiny nie mamy wrażenia, że siedzimy na jakimś przydługim i ogromnie nudnym wykładzie. Chłoniemy całą historię z wielkim zapałem.

W rodzinie Gwidoszów po prostu nie można się nie zakochać; jej członkowie są w pewien sposób zwariowani, i choć niezwykle do siebie podobni, różnią się od siebie w wielu elementach. A i tak tworzą razem naprawdę zgraną drużynę. Z ich słów czy gestów po prostu emanuje miłość i mimo że nie istnieją w świecie rzeczywistym, a my możemy poznać ich wyłącznie dzięki zapisanym kartkom, to wszelakie (dobre czy złe) emocje czuć. Tak po prostu.

Pani Ewa Nowak w bardzo przystępny sposób przedstawia problemy, z jakimi najczęściej boryka się młodzież- nieszczęśliwa, nieodwzajemniona miłość, zaburzenia odżywiania, zazdrość czy oczernianie innych. Porusza tematy istniejące w latach wydania książki, ale i nieobce nam, teraz. Choć zakładam, że od pojawienia się na rynku literackim pierwszego wydania Wszystko, tylko nie mięta tych młodzieżowych problemów narosło jeszcze więcej.

Twórczość pani Ewy Nowak zdecydowanie polecę każdemu rodzicowi, który ma pewne kłopoty z porozumieniem się ze swoją pociechą. Na pewno są to również książki skierowane do czytelników, którzy wchodzą w trudny okres, nie mogą się dogadać z otoczeniem.

Witajcie, Moi Mili, w malutkim mieszkanku. zajmowanym przez rodzinę Gwidoszów: psycholożkę- amatorkę Joannę, "szyję kręcącą głową rodziny", a zarazem przesadnie dbającą o zdrowe odżywanie bliskich panią Gwidosz. Pana Gwidosza, lepiej znanego jako "tatę", który dla posady ubezpieczyciela porzucił nauczycielski fach. No i oczywiście pociechy- maturzystę Kubę, największego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to