Wszystko, tylko nie mięta

Lubię młodzieżówki, ale na tę książkę okazałam się zdecydowanie za stara. Wynudziłam się okropnie, zmęczyłam ją z poczucia przyzwoitości. Ale pewnie młodszym odbiorcom (tak 12 - 14 lat) będzie się podobała, bo lekko i "bezboleśnie" się czyta.

Lubię młodzieżówki, ale na tę książkę okazałam się zdecydowanie za stara. Wynudziłam się okropnie, zmęczyłam ją z poczucia przyzwoitości. Ale pewnie młodszym odbiorcom (tak 12 - 14 lat) będzie się podobała, bo lekko i "bezboleśnie" się czyta.

Pokaż mimo to

Przyjemna, lekka i zabawna historia. Polecam dla osób w wieku 13/14 lat. Naprawdę dobrze bawiłam się przy czytaniu.

Przyjemna, lekka i zabawna historia. Polecam dla osób w wieku 13/14 lat. Naprawdę dobrze bawiłam się przy czytaniu.

Pokaż mimo to

Jedna z tych wielu obyczajówek młodzieżowych o tym, że trzeba być dobrą, rozsądną osobą, że rodzice chcą dla dzieci dobrze, nawet jak czasem się kłócicie, że chce się schudnąć za cenę zdrowia, a pierwsze zawirowania miłosne są traktowane z protekcjonalnym sentymentem. Jednocześnie sprawia to, że książka jest niezbyt zapadająca w pamięć, nijaka i choć zapowiada się dobrze, to można podejść do lektury mieć wiele, bo zwyczajnie nie pamięta się, że się ją już przeczytało.
Bardzo niezobowiązująca lekturka. Moralizatorka bez ostrych krawędzi, bardziej chyba jako poradnik rodzicielski albo dla młodzieży o słabych nerwach.

Jedna z tych wielu obyczajówek młodzieżowych o tym, że trzeba być dobrą, rozsądną osobą, że rodzice chcą dla dzieci dobrze, nawet jak czasem się kłócicie, że chce się schudnąć za cenę zdrowia, a pierwsze zawirowania miłosne są traktowane z protekcjonalnym sentymentem. Jednocześnie sprawia to, że książka jest niezbyt zapadająca w pamięć, nijaka i choć zapowiada się dobrze,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zabawna, przyjemna, ciepła - taki powrót do młodzieńczych lat

Zabawna, przyjemna, ciepła - taki powrót do młodzieńczych lat

Pokaż mimo to

Ewa Nowak ma bardzo przyjemny styl, tą serię polecam nastolatkom w wieku 13/14

Ewa Nowak ma bardzo przyjemny styl, tą serię polecam nastolatkom w wieku 13/14

Pokaż mimo to

Gdy przeczytałam książkę za pierwszym razem przypadkowo nie odznaczyłam w "już przeczytanych". Widząc ją w "chcę przeczytać" sprawdziłam dostępniść tej pozycji w swojej bibliotece. A że była dostępna za kilka dni w tejże bibliotece się zjawiłam. Bez trudu sama znalazłam książkę na regale. Po przeczytaniu opisu lektury oraz jej pierwszych dwóch stron stwierdziłam, że będzie z pewnością ciekawa. Toteż ją wyporzyczyłam. Po wróceniu do domu i przeczytaniu kolejnych 10 stron zdziwiłam się, że tekst jest mi jakoś dziwnie znany. Później po przewertowaniu okazało się, że nawet już znam zakończenie.
Otóż dwa razy wyporzyczyłam tą samą książkę. Bo wydawała mi się ciekawa.
I to jest moja rekomendacja.

Gdy przeczytałam książkę za pierwszym razem przypadkowo nie odznaczyłam w "już przeczytanych". Widząc ją w "chcę przeczytać" sprawdziłam dostępniść tej pozycji w swojej bibliotece. A że była dostępna za kilka dni w tejże bibliotece się zjawiłam. Bez trudu sama znalazłam książkę na regale. Po przeczytaniu opisu lektury oraz jej pierwszych dwóch stron stwierdziłam, że będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Seria miętowa to jedna z moich ulubionych z czasów nastoletnich.

Seria miętowa to jedna z moich ulubionych z czasów nastoletnich.

Pokaż mimo to

Według mnie najlepsza polska autorka książek dla młodzieży, świetna seria i bardzo przyjemnie się czyta.

Według mnie najlepsza polska autorka książek dla młodzieży, świetna seria i bardzo przyjemnie się czyta.

Pokaż mimo to

Ciepła, zabawna opowieść o zwariowanej rodzinie Gwidoszów. Sprawdzi się dobrze jako remedium na ciężki dzień ;)

Grupa docelowa: starsze klasy podstawówki oraz ci, którzy ową podstawówkę dawno mają już za sobą, a chcą miło spędzić czas przy urokliwej książce.

Ciepła, zabawna opowieść o zwariowanej rodzinie Gwidoszów. Sprawdzi się dobrze jako remedium na ciężki dzień ;)

Grupa docelowa: starsze klasy podstawówki oraz ci, którzy ową podstawówkę dawno mają już za sobą, a chcą miło spędzić czas przy urokliwej książce.

Pokaż mimo to

Z serią miętową pierwszy raz zetknęłam się w gimnazjum. Przeczytałam pierwsze siedem tomów i byłam niemal zachwycona - mniej więcej rok wcześniej odkryłam też Jeżycjadę i bardzo się ucieszyłam, kiedy znalazłam coś podobnego, tyle że z akcją w Warszawie. Potem jednak drogi moje i Ewy Nowak jakoś się rozjechały, a teraz, po tylu już latach, postanowiłam wrócić do jej serii i przekonać się, czy nadal zobaczę w opowieści o Gwidoszach "to coś".

Mamy tu historię pewnej warszawskiej rodziny mieszkającej na Bródnie. Mowa o Gwidoszach właśnie - to pełni humoru książkoholicy. Jest więc ojciec, Mariusz Gwidosz, nauczyciel, który z powodu marnych zarobków przekwalifikował się na agenta ubezpieczeniowego. Jest mama, Asia, uczęszczająca na kurs psychologii, lekko roztrzepana i bardzo sympatyczna. Następnie Kuba, maturzysta, szkolny przystojniak; Malwina, świeżo upieczona licealistka oraz uczęszczająca do przedszkola Marynia, dziecko bardzo ciekawe świata, choć w sumie trochę przerażające, przynajmniej dla mnie.

Główne dwa wątki dotyczą problemów Kuby i Malwiny. I tu zaczynają się schody, bowiem to, co wydawało mi się takie wspaniałe i romantyczne w gimnazjum, teraz wzbudza u mnie jedynie uśmiech politowania. Ach, co ta starość robi z ludźmi, że na wszystko zaczynają patrzeć w taki praktyczny sposób. No ale cóż. Życie.

Wątek Kuby początkowo był naprawdę fajnie poprowadzony; on - szkolny przystojniak i podrywacz, ona - Magda Różycka - zdystansowana, chłodna, a na dodatek chora na mózgowe porażenie dziecięce. I wszystko byłoby naprawdę fajnie, gdyby nie końcówka... no bo błagam, poznają się dopiero we wrześniu czy tam w październiku, a w tym samym roku szkolnym już się zaręczają? Na dodatek ten cały Kuba; czy poza bałaganiarstwem miał w ogóle jakieś wady? Kurczę, tacy ludzie przecież nie istnieją. A przynajmniej ja nie znam faceta, który byłby jednocześnie bosko przystojny, mądry, inteligentny, zabawny, oczytany, romantyczny, czuły i co tam sobie tylko można wymarzyć. Jakby autorka dała mu jakąś większą wadę, to przynajmniej Kuba byłby bardziej realny.

Ale ok, ten wątek był jeszcze spoko. Bardziej denerwowała mnie Malwina, która na przemian wzbudzała moją litość i irytację. Dlaczego? Bo wyobraźcie sobie wysoką, piękną, szczupłą blondynkę z błękitnymi oczami i idealnymi rysami twarzy, za którą chłopcy latają tabunami, tak się wszystkim podoba. A ona co? Mówi, że jest brzydka. Gruba. Nikt jej nie widzi. Nikt jej nie zauważa (heloł, jeden chłopak zaprasza cię do teatru, a drugi cały czas za tobą wzdycha, no rzeczywiście nikomu się nie podobasz). Wkurzające. Ja wiem, że autorka chciała podkreślić, że nawet te najładniejsze dziewczyny mogą mieć problemy z samooceną, jednak zaczyna mnie martwić, co mają sobie pomyśleć te wszystkie dziewczyny w wieku właśnie gimnazjalnym (czy tam z końca podstawówki już teraz), kiedy to czytają. No bo skoro taka piękna Malwina uważała się za brzydką, to co one mają o sobie powiedzieć?

Postacią, która wzbudziła moją szczerą sympatię, był za to Paweł Pisarczyk zwany Pawlaczem. Bardzo fajny chłopak, taki normalny, niewyróżniający się z tłumu, ale uczciwy i oddany. Nie ma takich wielu w literaturze. Wszędzie tylko tacy, co to cały czas zwracają na siebie uwagę. Koniecznie przy tym muszą być zabójczo przystojni, żeby każda dziewczyna w ich towarzystwie poczuła motylki w brzuchu. A ja bym właśnie na przekór wszystkiemu chciała w książkach więcej takich zwykłych ludzi. Niekoniecznie idealnych, tylko takich... ludzkich. Normalnych.

Poza tym uważam, że autorka chciała poruszyć w tej książce zbyt wiele problemów na raz. Nieszczęśliwa miłość, mózgowe porażenie dziecięce, anoreksja, matura, szkoła, homoseksualizm. Z tym ostatnim chyba coś jej jednak nie wyszło, bowiem dowiadujemy się, że najlepszą receptą na to, żeby koledzy przestali śmiać się z chłopaka, że jest gejem, jest jedynie znalezienie sobie przez tego chłopaka dziewczyny. Chyba nie tak to powinno wyglądać. Tak więc książka jest cieniutka, a upchnięto w nią tyle rzeczy. Pewnie więc domyślacie się, jak to wszystko wyszło. Tak, bardzo powierzchownie, właściwie żaden z tych tematów nie został przedstawiony głębiej.

Jak więc widzicie, średnio mi się ten powrót do powieści Ewy Nowak spodobał. Może już jestem za stara. Ale jeszcze przeczytam na pewno kilka dalszych części, żeby mieć pełen obraz sytuacji. Trzecią część mam nawet w domu z autografem autorki, więc będzie czytane :) Na pocieszenie powiem Wam, że w powieści znajdziecie dużo poczucia humoru i wzmianek o innych książkach, co upodabnia tę serię do mojej ukochanej Jeżycjady. Klimat i styl pisania jest jednak zupełnie inny. Zresztą, przekonajcie się sami. To taka cienka książka, że wiele czasu Wam nie zajmie, a może akurat się Wam spodoba.

https://arnikaczyta.blogspot.com/2019/07/ewa-nowak-wszystko-tylko-nie-mieta.html

Z serią miętową pierwszy raz zetknęłam się w gimnazjum. Przeczytałam pierwsze siedem tomów i byłam niemal zachwycona - mniej więcej rok wcześniej odkryłam też Jeżycjadę i bardzo się ucieszyłam, kiedy znalazłam coś podobnego, tyle że z akcją w Warszawie. Potem jednak drogi moje i Ewy Nowak jakoś się rozjechały, a teraz, po tylu już latach, postanowiłam wrócić do jej serii i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to