Najlepsza książka napisana przez panią Bernadette McDonald. Może dlatego, że mogła skupić się na jednej osobie.
Postać Tomaza Humara to dowód, że w górach można mieć pecha, można trafić na złą pogodę albo zawiedzie sprzęt, ale najczęstszą przyczyną śmierci w górach jest zbytnia pewność siebie wspinacza, jego pycha i lekkomyślność. Najgorsze jest to, że Ci najlepsi są tego niejako reprezentantami. Co innego jest hasać w Yosemitach solo tak jak Alex Honnold po drogach, które dla niego są banalne, a co innego brnąć ślepo przed siebie na 8000 m n.p.m., bo muszę być pierwszym za wszelką cenę.

Najlepsza książka napisana przez panią Bernadette McDonald. Może dlatego, że mogła skupić się na jednej osobie.
Postać Tomaza Humara to dowód, że w górach można mieć pecha, można trafić na złą pogodę albo zawiedzie sprzęt, ale najczęstszą przyczyną śmierci w górach jest zbytnia pewność siebie wspinacza, jego pycha i lekkomyślność. Najgorsze jest to, że Ci najlepsi są tego...

Słoweńców wspinających się Himalajach w pierwszej dekadzie XXI wieku można przyrównać do Polaków zdobywających najwyższe szczyty w latach osiemdziesiątych w wieku ubiegłym. Młodzi, silni, bezkompromisowi, nastawieni na walkę z górami do samego końca. Historię jednego z nich opisuje właśnie Bernadette McDonald. Tomaz Humar był młodym, uzdolnionym wspinaczem a my możemy śledzić początki jego kariery górskiej, przetrwanie piekła wojny bałkańskiej, perturbacje zawodowe i rodzinne oraz wielkie wejścia na jedne z najwspanialszych szczytów świata. Ale motywem przewodnim książki jest jego próba zdobycia Nanga Parbat ścianą o nazwie Rupal. Ta nieudana próba kończy się spektakularną akcją ratunkową z użyciem helikopterów. Trzeba oczywiście dodać, że była to akcja udana co czytelnika bardzo cieszy ale pozostawia w jego głowie mnóstwo pytań i niedomówień dotyczących sposobu wspinania Humara. I nie mówię tutaj o klasie czy jego umiejętnościach tylko o cyrku medialnym jaki rozpętał się nie tylko w czasie jego wyprawy na Nanga Parbat ale również na inne góry. Czy na tym polega Himalaizm? Czy samotna wspinaczka to stały kontakt z mediami na świecie, codzienne uaktualnianie strony internetowej lub praktycznie cała ekipa telewizyjna? A może to już standard w dzisiejszym świecie? Gdzie romantyzm wyprawy, kontakt z górą, ze skałą, zrobienie zdjęcia na szczycie lub zniesienia jednej ze znalezionych tam rzeczy, żeby nie było wątpliwości. Obejrzałam sobie akcję ratunkową Humara i oczywiście było to wzruszające i piękne ale to juz nie te góry, które znam z opowieści himalaistów ubiegłego wieku. To cudowne,że zdołano go uratować i że technika pozwala na tego typu cuda. I nie zgadzam się z wypowiedzią, że powinien tam umrzeć. Bo kto to jest prawdziwy himalaista? Ten martwy czy ten żywy? Ten, który w samotności zamarza na grani szczytowej, czy ten, który porusza niebo i ziemię żeby uratować własne życie? Humar na pewno kochał góry, które były jego pasją i całym życiem. Nie liczyło się nic innego. Jedynie ta rysa pozostaje, ten medialny pokaz, który nijak pasuje do mojego obrazu wspinania. Tak myślę....
Książka napisana sprawnie i niezle przetłumaczona. I tylko wydawnictwo Stapis po raz kolejny się nie spisało......ale juz nie chce być nudna :P

Słoweńców wspinających się Himalajach w pierwszej dekadzie XXI wieku można przyrównać do Polaków zdobywających najwyższe szczyty w latach osiemdziesiątych w wieku ubiegłym. Młodzi, silni, bezkompromisowi, nastawieni na walkę z górami do samego końca. Historię jednego z nich opisuje właśnie Bernadette McDonald. Tomaz Humar był młodym, uzdolnionym wspinaczem a my możemy...