Kilka zgrabnie ujętych myśli nie jest w stanie obronić całości wywodu- mocno chaotycznego.
Rozważań jest tu ledwie na parę artykułów a książka ma niemal 100 stron. Wszelkie niuanse, wątpliwości i odcienie są spłaszczone. Przez te 100 stron pojawiają się te same refleksje wyrażone innymi słowami co rozwleka i prowadzi do utraty spójności, nieładu. Co jest paradoksalne bo w tak szerokim temacie jak systemy totalitarne XX wieku możnaby pływać i pływać w 3x większej objętości i się nie powtarzać.
Czasem nie jest nawet jasne co chce udowodnić Besancon a argumentacja jest tak naciągana, że zdania ledwo trzymają się kartek i trzeba ostrożnie przerzucać strony.
Efektem są grubo ciosane analizy w których pobrzmiewają echa Hannah Arendt.

Kilka zgrabnie ujętych myśli nie jest w stanie obronić całości wywodu- mocno chaotycznego.
Rozważań jest tu ledwie na parę artykułów a książka ma niemal 100 stron. Wszelkie niuanse, wątpliwości i odcienie są spłaszczone. Przez te 100 stron pojawiają się te same refleksje wyrażone innymi słowami co rozwleka i prowadzi do utraty spójności, nieładu. Co jest paradoksalne bo w...