Książka nierówna. Składająca się z dwóch części. Pierwsza część czyli przebłyski z polskich miast, Berlina, parozdaniowe migawki.. ciekawa, rozbudzająca apetyt... Cześć druga to opis zmagań autora z jaskiniami okraszony zdjęciami, wspomnieniami o ojcu, przyznaniem do lęków, wreszcie litanią ku czci autora, chwalącego się podziemnymi odkryciami. A było ich sporo. Chapeau bas. Książka mocno osobista, polecam wszystkim wielbicielom talentu Kuczoka. Za pierwszą część dałabym dziewiątkę:-)

Książka nierówna. Składająca się z dwóch części. Pierwsza część czyli przebłyski z polskich miast, Berlina, parozdaniowe migawki.. ciekawa, rozbudzająca apetyt... Cześć druga to opis zmagań autora z jaskiniami okraszony zdjęciami, wspomnieniami o ojcu, przyznaniem do lęków, wreszcie litanią ku czci autora, chwalącego się podziemnymi odkryciami. A było ich sporo. Chapeau...

Książkę można podzielić na dwie części. Pierwsza, dłuższa, jest zbiorem krótkich notatek, zapisków z podróży po polskich i niemieckich miastach, fragmentów rozważań i przemyśleń o świecie i w tej formie przypomina Lapidaria. Druga część zawiera kilka dłuższych tekstów o jaskiniach, lękach i doświadczeniach Autora. Obie części są przeplatane zdjęciami. Z jednej strony, czytając miałam wrażenie wchodzenia w jakiś straszny bałagan posklejanych fragmentów dzienników podróżnych i osobistego pamiętnika, z drugiej skończyłam książkę z poczuciem przejścia przez jakąś całość. Bo w końcu czyj wewnętrzny świat jest tak naprawdę uporządkowany? A Autor zaprasza nas w ten swój wewnętrzny miszmasz wspomnień, lęków i refleksji o ludziach, świecie i samym sobie.

Książkę można podzielić na dwie części. Pierwsza, dłuższa, jest zbiorem krótkich notatek, zapisków z podróży po polskich i niemieckich miastach, fragmentów rozważań i przemyśleń o świecie i w tej formie przypomina Lapidaria. Druga część zawiera kilka dłuższych tekstów o jaskiniach, lękach i doświadczeniach Autora. Obie części są przeplatane zdjęciami. Z jednej strony,...

Książka-dziwoląg. Na okładce jaskinia, więc biorę! No i niespodzianka, bo jaskinie, owszem, są – ale tak po 2/3 książki. Wcześniejsze części to zbiór krótkich fragmentów/notekl o miastach Polski i Niemiec. Mimo tego „miastowe” fragmenty też czyta się dobrze, a styl całkiem mi odpowiada. Część o jaskiniach także w porządku.

Książka-dziwoląg. Na okładce jaskinia, więc biorę! No i niespodzianka, bo jaskinie, owszem, są – ale tak po 2/3 książki. Wcześniejsze części to zbiór krótkich fragmentów/notekl o miastach Polski i Niemiec. Mimo tego „miastowe” fragmenty też czyta się dobrze, a styl całkiem mi odpowiada. Część o jaskiniach także w porządku.

Skromne, jeśli idzie o objętość, i nieprzesadne, w warstwie własnej ekspresji warsztatowej i fabularnej, dziełko Pana Kuczoka. Idealne na nieprzesadnie długą podróż pociągiem. Podobało mi się.
Pierwsza część to swego rodzaju lapidarium*, z jego podróży i pobytów, spotkań i obserwacji. Można polubić, a można i nie... zwłaszcza że autor lubi ekwilibrystykę słowem, doszukiwanie się podwójnych znaczeń, i tym podobne zabawy. I czuję w tym, swego rodzaju grafomańską próżność, przy czym zdecydowanie nie posądzam go o grafomaństwo. Mi, owszem, przypadło, bo przy cienkiej granicy oddzielającej kicz od niekiczu, Kuczokowe pisanie po tej właściwej stronie świadomie stoi. Tak to widzę i opinii będę tej bronił.
Druga część to krótkie ekspresje czy też impresje w bardziej podziemnej rzeczywistości umocowane. Fajne, estetycznie i intelektualnie przyswajalne. Ja, liznąwszy speleologii na tyle by rozumieć co zacz zacisk, czy potrafić sobie wyobrazić x-metrowy zjazd w próżnię, pewnie nieobiektywny jestem odrobinę, ale zupełnie mi to nie przeszkadza.
Dodatkowo, zdjęcia w książce też na plus oceniam.

* Który to termin zawłaszczył był już jakiś czas temu, dla własnych mini, a może i nawet mikrofelietonów, niejaki Kapuściński. Kuczokowi, z uwagi na jego swego rodzaju powinowactwo ze światem skalnym, też w mojej opinii się należy prawo do używania...

Skromne, jeśli idzie o objętość, i nieprzesadne, w warstwie własnej ekspresji warsztatowej i fabularnej, dziełko Pana Kuczoka. Idealne na nieprzesadnie długą podróż pociągiem. Podobało mi się.
Pierwsza część to swego rodzaju lapidarium*, z jego podróży i pobytów, spotkań i obserwacji. Można polubić, a można i nie... zwłaszcza że autor lubi ekwilibrystykę słowem,...

Dziwne połączenie wątków, chciałem przeczytać książkę o grotołazach, a okazuje się że większa część akcji dzieje się zupełnie gdzie indziej i przez to moja ocena leci w dół. Gdy już wreszcie schodzimy do jaskiń robi się ciekawie,, a nawet trochę strasznie.

Dziwne połączenie wątków, chciałem przeczytać książkę o grotołazach, a okazuje się że większa część akcji dzieje się zupełnie gdzie indziej i przez to moja ocena leci w dół. Gdy już wreszcie schodzimy do jaskiń robi się ciekawie,, a nawet trochę strasznie.

Na tę książkę składają się króciutkie refleksje z różnorakich podróży autora, nieco dłuższe opisy odkrywanych przez niego tatrzańskich jaskiń oraz fotografii dopełniających ten motyw wędrówki.

Po książkę sięgnęłam, bo cenię Wojciecha Kuczoka, a także dlatego, że bliskie są mi wszelkie podróże, a po Tatrach w szczególności. Obawiałam się jednak, że forma krótkich, urywanych komentarzy będzie mi odpowiadać mniej niż spójna fabuła. Widzę w innych opiniach, że niektórzy rzeczywiście dopatrzyli się w tym mało przyjemnego chaosu. Ja jednak jestem pozytywnie zaskoczona, rozsmakowana i syta...

Błyskotliwość spostrzeżeń autora tak wysoce rekompensuje brak spójnej fabuły, że już po pierwszej stronie przestało mnie obchodzić, o czym to właściwie jest - byłam po prostu żądna kolejnych celnych uwag, olśniewających metafor, zaskakujących obserwacji na jakikolwiek temat. Kolejną porcję stron dalej przekonałam się, że również treść sama w sobie posiada liczne walory poznawcze, co stanowiło kolejny powód, dla którego brak pełnej spójności zupełnie mi nie przeszkadzał. Tym bardziej, że nie można tu mówić o totalnym chaosie! Autor posegregował swoje myśli w dość niekonwencjonalny, lecz logiczny sposób. Np. "notatki o ruinach" prezentują przemyślenia na temat rozmaicie rozumianych ruin - ruin architektonicznych, ruin literackich; dosłownych i metaforycznych. Mnie ta logika odpowiada.

Przede wszystkim jednak uważam za przesadę oczekiwanie wielkiej fabuły od książki, której lektura zajmuje najwyżej półtorej godziny. Wliczając czas na międzyrefleksje. Sam Kuczok napisał tu, że "we fragmentach kryje się smak niedopowiedzeń". Moim zdaniem doskonale zilustrował tę ideę zbiorem, w którym ją zawarł.

Na tę książkę składają się króciutkie refleksje z różnorakich podróży autora, nieco dłuższe opisy odkrywanych przez niego tatrzańskich jaskiń oraz fotografii dopełniających ten motyw wędrówki.

Po książkę sięgnęłam, bo cenię Wojciecha Kuczoka, a także dlatego, że bliskie są mi wszelkie podróże, a po Tatrach w szczególności. Obawiałam się jednak, że forma krótkich, urywanych...

Interesująca, jednak na więcej niż pięć gwiazdek nie zasługuje. Myślałem, że przeczytam książkę o łażeniu po jaskiniach i podziemnych grotach. Tymczasem w moje ręce trafił filozoficzny wywód na temat otaczającego nas świata, który w drugiej części zmienia się opowieść o doświadczeniach autora ze schodzenia pod ziemię. Może do kogoś to trafi - ja nie czuję się specjalnie przekonany.

Interesująca, jednak na więcej niż pięć gwiazdek nie zasługuje. Myślałem, że przeczytam książkę o łażeniu po jaskiniach i podziemnych grotach. Tymczasem w moje ręce trafił filozoficzny wywód na temat otaczającego nas świata, który w drugiej części zmienia się opowieść o doświadczeniach autora ze schodzenia pod ziemię. Może do kogoś to trafi - ja nie czuję się specjalnie...

jak ktoś lubi góry, taterki, jaskinie - to tak, jak najbardziej. jak ktoś lubi kuczoka - również, nie mniej. natomiast z jakichś zaskoczeń, niespodzianek, no to nie wiem, jest np. zdjęcie bardzo dużego pająka.

jak ktoś lubi góry, taterki, jaskinie - to tak, jak najbardziej. jak ktoś lubi kuczoka - również, nie mniej. natomiast z jakichś zaskoczeń, niespodzianek, no to nie wiem, jest np. zdjęcie bardzo dużego pająka.

Jest w porządku, dużo fajnych cytatów.

Jest w porządku, dużo fajnych cytatów.

Mam pewien niedosyt, bo przypadł mi do gustu styl autora i z przyjemnością czytałam jego refleksje, jednakże zawarte w "Poza światłem" teksty były zbyt krótkie, żeby się nimi w pełni nacieszyć.

Mam pewien niedosyt, bo przypadł mi do gustu styl autora i z przyjemnością czytałam jego refleksje, jednakże zawarte w "Poza światłem" teksty były zbyt krótkie, żeby się nimi w pełni nacieszyć.