Ładne te wiersze, ale.
Autorki nie znałam, zrobiło się o niej głośno po napisaniu książki "Czuła przewodniczka", której raczej nie przeczytam, bo to zupełnie nie moje klimaty, ale stwierdziłam, że chętnie sięgnę po jej wiersze. Są niezłe, przynajmniej ten pierwszy tom, mają potencjał, chociaż jak dla mnie są takie trochę zbyt abstrakcyjne, w sensie, że nie wiadomo o co chodzi. Takie za proste, bez dna jakiegoś, powierzchowne, płaskie, płytkie. "Chłopiec na placu zabaw" to tak naprawdę jedyny wiersz, który podoba mi się tak w całości.
Tutaj są ładne słowa, czasem jakiś przekaz, ale panuje mi tu chaos, może właśnie to jest poezja taka jak wielokropek, jak coaching, a to zupełnie nie mój świat.

Wyzwanie czytelnicze LC lipiec 2022: Przeczytam cienką książkę (mającą maksimum 200 stron) (28)

Ładne te wiersze, ale.
Autorki nie znałam, zrobiło się o niej głośno po napisaniu książki "Czuła przewodniczka", której raczej nie przeczytam, bo to zupełnie nie moje klimaty, ale stwierdziłam, że chętnie sięgnę po jej wiersze. Są niezłe, przynajmniej ten pierwszy tom, mają potencjał, chociaż jak dla mnie są takie trochę zbyt abstrakcyjne, w sensie, że nie wiadomo o co...

Blisko 50 wierszy, których lektura jest silnym emocjonalnym
doświadczeniem. Trudno Ciemnię czytać „na raz", trzeba pauzy po kolejnych tekstach, wymagających spokoju, dopasowania się do ich rytmu i melodii, wejścia w sposób obrazowania, wreszcie zaangażowania i namysłu.
„Szyny, grzbiet mostu, odciśnięte na jezdni / ślady po świetle, muzyka. Ten, co prowadzi / samochód, wciąż jedzie, kiedy to czytasz. / Czasem płacze: i wtedy ktoś inny, ktoś / kogo nie ma, dotyka jego ramienia" [ * * * (Pylne obrazy)] – taka poetycka strategia, z jednej strony sugestywna, a z drugiej taktowna, oszczędna, a jednocześnie podszyta silną emocją, poczuciem tymczasowości, zagrożenia, utraty, wreszcie egzystencjalnego niepokoju, działa bardzo mocno. Najlepiej ową strategię uchwycić słowami poetki: „Niosę ostrożnie [ten ból]. On nie lubi, / że o nim piszę. Nie chce być patrzony. / Umowa jest taka, że nie gadamy" [* * * (Niosę ostrożnie)].
Motywem, który nieustannie powraca w kolejnych wierszach, jest utrata, o której Natalia de Barbaro potrafi pisać jak mało kto: „Byłaś tu kiedyś: w tym miejscu powietrze / nie chce się goić. Cisza się sieje i wraca po żniwo.// (...) Powiedz tej ręce, która ciągle trzyma / pod wodą moją głowę: wiem, że tak ma być" [* * * (Byłaś tu kiedyś)]. Podobnie jak w wielu innych wierszach-trenach Ciemni, i tu kolejne fragmenty pracują na ten najmocniejszy końcowy dwuwers, który – bez nadmiaru ekspresji czy wyszukanej metaforyki – uderza w „sam splot".
(...)
Izabela Fietkiewicz-Paszek, „poza mainstreamem”, kwartalnik eleWator, 13 (3/2015)

cała recenzja:
http://alternet.poezja-art.eu/artykuly/recenzje-i-omowienia-ksiazek-poetyckich/pomiedzy-jednym-wynurzeniem-a-drugim-czyli-ciemnia-natalii-de-barbaro/

Blisko 50 wierszy, których lektura jest silnym emocjonalnym
doświadczeniem. Trudno Ciemnię czytać „na raz", trzeba pauzy po kolejnych tekstach, wymagających spokoju, dopasowania się do ich rytmu i melodii, wejścia w sposób obrazowania, wreszcie zaangażowania i namysłu.
„Szyny, grzbiet mostu, odciśnięte na jezdni / ślady po świetle, muzyka. Ten, co prowadzi / samochód, wciąż...