Trudno mi to coś nazwać książką, bo wygląda jak brudnopis.
Ja nie jestem fanką podobnych maziai, wręcz odrzuca mnie coś takiego przez nadmiar ilustracji, ferię kolorów, ogólnie bałagan i chaos.
Poza tym jak zawsze uwielbiam zapach nowych książek, tak ta wyjątkowo śmierdzi, aż się człowiekowi cofa 😞

Moje odczucia nie są spójne z zachwytami dzieci, stąd wyciągnęłam średnią ocen.

Fajne jest to, że autorka zostawiła zachętę do bazgrania kontynuacji dla niektórych 'historii' opowiedzianych na poprzednich stronach, Jest cały rozdział, gdzie „można robić to, co się komu żywnie podoba”, czyli rysować po książce.
Niektórym się taka inwencja spodoba, innym nie.

Dlaczego to coś nie posiada paginacji stron? Mega słabe.

Trudno mi to coś nazwać książką, bo wygląda jak brudnopis.
Ja nie jestem fanką podobnych maziai, wręcz odrzuca mnie coś takiego przez nadmiar ilustracji, ferię kolorów, ogólnie bałagan i chaos.
Poza tym jak zawsze uwielbiam zapach nowych książek, tak ta wyjątkowo śmierdzi, aż się człowiekowi cofa 😞

Moje odczucia nie są spójne z zachwytami dzieci, stąd wyciągnęłam średnią...

Warstwa wizualna pełni w książce Delphine Durand nadrzędną rolę, a czytelnik sam może nadawać dodatkowe sensy w warstwie narracyjnej. Zachęca do tego także autorka, która pod koniec umieściła rozdział, gdzie „można robić to, co się komu żywnie podoba”, czyli rysować po książce. Otwarte zaproszenie, do dorysowania ciągów dalszych dla niektórych „historii” opowiedzianych na poprzednich stronach, jest pewnie bardzo atrakcyjne dla dzieci lub dla osób, które potrafią rysować. Ja nie potrafię, więc jedynie dopowiedziałem sobie, co pan Bławatek mówi do swego cudem odnalezionego kota, czy i jak pies pozbędzie się ze swego grzbietu Plucia, etc. Bez wątpienia Mój dom jest książką, którą czyta się (i ogląda) kilka razy. Trudno się z nią nudzić. Polecam.

- - -
fragment recenzji, całość tu:
http://dybuk.wordpress.com/2013/03/21/moj-dom/

Warstwa wizualna pełni w książce Delphine Durand nadrzędną rolę, a czytelnik sam może nadawać dodatkowe sensy w warstwie narracyjnej. Zachęca do tego także autorka, która pod koniec umieściła rozdział, gdzie „można robić to, co się komu żywnie podoba”, czyli rysować po książce. Otwarte zaproszenie, do dorysowania ciągów dalszych dla niektórych „historii” opowiedzianych na...

dziwna, własciwie nie ksiazka, tylko takie niewiadomo co na pograniczu poezji ilustracją czynionej albo bóg wie czego, ale urzekającw

dziwna, własciwie nie ksiazka, tylko takie niewiadomo co na pograniczu poezji ilustracją czynionej albo bóg wie czego, ale urzekającw