Autor przy ograniczonym dostępie do archiwów państw obcych, o czym sam wspomina we Wstępie, bardzo dokładnie przedstawił założenia i ich przyczyny, a także realizację wykorzystania kawalerii i wojsk pancernych w okresie dwudziestolecia międzywojennego przez takie kraje jak ZSRR, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Włochy i Polskę. Na szerokim tle ówczesnej panoramy europejskiej pokazał, że wbrew dominującemu nurtowi po 1945 r., a często pokutującemu do dziś, polska doktryna i polskie rozwiązania nie były jakimś zaściankiem, potrząsaniem szabelką - jak mawiano, czy brawują połączoną z nieznajomością nowoczesnego pola walki, a rodzime rozwiązania i opinie na temat ww. rodzajów wojsk nie odbiegały od średniej europejskiej. Wielkim plusem pracy jest nieograniczenie się autora do tych dwóch rodzajów broni. Czytelnik dowie się też o zamierzeniach i planach dotyczących pozostałych rodzajów broni jak choćby np. piechoty co daje całościowy obraz ówczesnej sytuacji z jaką musieli się mierzyć tak politycy jak i wojskowi. Dodatkowo wartość pracy podkreśla rok powstania gdy jeszcze obowiązywała PRL-owska historiografia dezawuująca wysiłek zbrojny II RP. I choć praca ma charakter bardziej zarysu niż dzieła całościowo wyczerpującego tytułowe zagadnienie warta jest polecenia. Dobre pióro autora tylko uatrakcyjni lekturę naukową którą czyta się jak powieść.

Autor przy ograniczonym dostępie do archiwów państw obcych, o czym sam wspomina we Wstępie, bardzo dokładnie przedstawił założenia i ich przyczyny, a także realizację wykorzystania kawalerii i wojsk pancernych w okresie dwudziestolecia międzywojennego przez takie kraje jak ZSRR, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Włochy i Polskę. Na szerokim tle ówczesnej panoramy...

Z edukacji szkolnej w latach osiemdziesiątych wyniosłem przeświadczenie, że wojsko Polski międzywojennej było totalnie zacofane i nieskuteczne. Tymczasem ta książka jako pierwsza (mimo, że też powstała w okresie PRL) uświadomiła mi, że może nie do końca tak było. Autor opisuje spojrzenie na broń pancerną i kawalerię w głównych państwach europejskich i w Polsce. Może sentyment zaburza mój obiektywizm przy ocenie, ale czym byłaby książka bez subiektywnych opinii jej czytelników? Dla mnie to ciekawa lektura.

Z edukacji szkolnej w latach osiemdziesiątych wyniosłem przeświadczenie, że wojsko Polski międzywojennej było totalnie zacofane i nieskuteczne. Tymczasem ta książka jako pierwsza (mimo, że też powstała w okresie PRL) uświadomiła mi, że może nie do końca tak było. Autor opisuje spojrzenie na broń pancerną i kawalerię w głównych państwach europejskich i w Polsce. Może...