Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor przy ograniczonym dostępie do archiwów państw obcych, o czym sam wspomina we Wstępie, bardzo dokładnie przedstawił założenia i ich przyczyny, a także realizację wykorzystania kawalerii i wojsk pancernych w okresie dwudziestolecia międzywojennego przez takie kraje jak ZSRR, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Włochy i Polskę. Na szerokim tle ówczesnej panoramy europejskiej pokazał, że wbrew dominującemu nurtowi po 1945 r., a często pokutującemu do dziś, polska doktryna i polskie rozwiązania nie były jakimś zaściankiem, potrząsaniem szabelką - jak mawiano, czy brawują połączoną z nieznajomością nowoczesnego pola walki, a rodzime rozwiązania i opinie na temat ww. rodzajów wojsk nie odbiegały od średniej europejskiej. Wielkim plusem pracy jest nieograniczenie się autora do tych dwóch rodzajów broni. Czytelnik dowie się też o zamierzeniach i planach dotyczących pozostałych rodzajów broni jak choćby np. piechoty co daje całościowy obraz ówczesnej sytuacji z jaką musieli się mierzyć tak politycy jak i wojskowi. Dodatkowo wartość pracy podkreśla rok powstania gdy jeszcze obowiązywała PRL-owska historiografia dezawuująca wysiłek zbrojny II RP. I choć praca ma charakter bardziej zarysu niż dzieła całościowo wyczerpującego tytułowe zagadnienie warta jest polecenia. Dobre pióro autora tylko uatrakcyjni lekturę naukową którą czyta się jak powieść.