Niemiłosierny wenecki upał, który czuć nawet z kartek. Rzeźnia, smród i krzyki zwierząt. Jeden z pracowników wychodzi zapalić, a żeby nie czuć dobiegającego z wnętrza odoru, odchodzi nieco dalej. Wtedy zauważa coś dziwnego – damski but leżący w trawie. Podchodzi bliżej, szarpie za obuwie i dokonuje makabrycznego odkrycia.

Trzeci tom serii o komisarzu Brunetti, który lubi sobie podjeść i posłuchać dobrej muzyki, przybliża tematykę kontrowersyjną nawet dzisiaj. Sama książka powstała w 1994 roku, a w Polsce wydano ją kilka lat później. Główny bohater szuka zabójcy mężczyzny uznanego za transwestytę, a przy okazji i za prostytutkę. Dowiaduje się wielu intrygujących rzeczy o środowisku osób świadczących takie usługi, jak również o klientach. O tabu panującym wśród „prawilnych” mężów i ojców, którym bardzo źle się słucha o równie prawilnych mężczyznach chętnie zamawiających sobie męskie towarzystwo. Tak to już jest – im głośniej ktoś krzyczy „je.ać peda.ów!”, tym większe prawdopodobieństwo, że chciałby to robić dosłownie.

Opowieść płynie dość leniwie nie tylko dlatego, że wszyscy ociekają potem i nie mają siły na nic poza oddychaniem. Śledztwo w sprawie nietypowej zbrodni polega głównie na chodzeniu od domu do domu i przepytywaniu kolejnych osób z listy. Tym, co przyciąga czytelnika (a przynajmniej przyciągnęło mnie),są refleksje autorki na temat mentalności wenecjan. Jeśli kiedyś wybiorę się do Włoch, przyjrzę się dyskretnie tamtejszym panom, żeby sprawdzić, czy faktycznie uwielbiają dotykać swoich genitaliów.

„Strój na śmierć” zdecydowanie nie podejdzie wielbicielom współczesnych kryminałów, zwłaszcza tych, które określam „trocinami”, czyli z krwawymi opisami i skupianiem się wyłącznie na akcji (dodajmy, brutalnej). To stara pozycja, którą poleciłabym amatorom rozwiniętych wątków obyczajowych. Na pewno przeczytam pozostałe części.

Niemiłosierny wenecki upał, który czuć nawet z kartek. Rzeźnia, smród i krzyki zwierząt. Jeden z pracowników wychodzi zapalić, a żeby nie czuć dobiegającego z wnętrza odoru, odchodzi nieco dalej. Wtedy zauważa coś dziwnego – damski but leżący w trawie. Podchodzi bliżej, szarpie za obuwie i dokonuje makabrycznego odkrycia.

Trzeci tom serii o komisarzu Brunetti, który lubi...

Pierwsze spotkanie z amerykańską pisarką zaliczam do średnio udanych. I właściwie im dalej czytałam, tym bardziej byłam na nie. Lubię czytać kryminały, bo przy nich odpoczywam. W tej książce sama zagadka kryminalna była całkiem niezła, prosta, przewidywalna, nieoryginalna, ale jak najbardziej do poczytania w ramach relaksu. Cały tekst napisany zwyczajnie, nie jak wielka literatura (ale takie to nie miało być),ani nie jakoś kiepsko - warsztatowo też może być. Całość uzyskałaby ode mnie nieco wyższą ocenę, gdyby nie jedna rzecz, która mnie denerwowała, a mianowicie generalizacje na temat Włoch. Jak przeczytałam na okładce, pani jest pisarką amerykańską, ale od ponad czterdziestu lat mieszka w Wenecji. I odniosłam wrażenie, że chyba nie za bardzo lubi Włochów, ponieważ co parę stron wkłada w tekst opinie bardzo generalizujące i nieco "kwadratowe", np. "W rezultacie Włosi doszli do przekonania, że korupcja jest normalnym zjawiskiem w instytucjach rządowych" albo "...każdy Włoch gromadzi wszystkie oficjalne druki, a zwłaszcza dowody dokonanych opłat". Serio? Każdy? I tak co parę stron takie kwiatki. Nie wiem jak innym, ale mnie bardzo to przeszkadzało w czytaniu. I nie bardzo rozumiem co autorka chciała takimi uogólnieniami osiągnąć. Zamierzała nam, czytelnikom, przybliżyć Italię? Hm.. to słabo poszło. Tak czy inaczej całość nie wypada słabo, ale gdyby wyrzucić "spostrzeżenia socjologiczne" autorki, byłoby duuuużo lepiej.

Pierwsze spotkanie z amerykańską pisarką zaliczam do średnio udanych. I właściwie im dalej czytałam, tym bardziej byłam na nie. Lubię czytać kryminały, bo przy nich odpoczywam. W tej książce sama zagadka kryminalna była całkiem niezła, prosta, przewidywalna, nieoryginalna, ale jak najbardziej do poczytania w ramach relaksu. Cały tekst napisany zwyczajnie, nie jak wielka...

Piękna i klimatyczna Wenecja, znana turystom z eleganckich przewodników w książkach Donny Leone przybiera zupełnie inne kształty. Szczególnie w upalne, duszne dni. To miasto cuchnących kanałów, korupcji, brudnych interesów, a także miejsce, w którym każdy może zaspokoić rozmaite żądze, niekoniecznie zgodne z oficjalnym wizerunkiem przykładnego męża i ojca rodziny. Kiedy więc na łące gdzieś w Mestre pracownik rzeźni znajduje męskie zwłoki w damskiej sukience, nikt za specjalnie nie czuje się mocno zmotywowany, by podążyć innym tropem niż oczywiste porachunki pomiędzy kochającymi inaczej. Jedynie uparty komisarz Brunetti, Wenecjanin z krwi i kości dostrzega pewne detale, które nie dają mu spokoju i trochę wbrew zaleceniom swojego przełożonego (w tym tomie osobiście doświadczającego kłopotów w życiu prywatnym, co o dziwo skutkuje normalniejszym podejściem do podwładnych i ich pracy) nie akceptuje najprostszych rozwiązań, lecz drąży sprawę. I choć dochodzi do prawdy, to koniec końców największym problemem staje się dotarcie do bezwzględnych twórców całej intrygi i postawienie ich przed sądem.

Nie po raz pierwszy autorka w swojej książce piętnuje biurokrację oraz korupcję polityków każdego szczebla, milczące przyzwolenie społeczeństwa na coraz to nowe machlojki i jawną niesprawiedliwość, w myśl której ci, co są na szczycie, mają pieniądze i władzę najczęściej są bezkarni, choćby byli winni największych przestępstw.

Plus z mojej strony za stworzenie fajnych relacji państwa Brunettich, zarówno wzajemnych, jak i z dwójką ich dzieci.

Piękna i klimatyczna Wenecja, znana turystom z eleganckich przewodników w książkach Donny Leone przybiera zupełnie inne kształty. Szczególnie w upalne, duszne dni. To miasto cuchnących kanałów, korupcji, brudnych interesów, a także miejsce, w którym każdy może zaspokoić rozmaite żądze, niekoniecznie zgodne z oficjalnym wizerunkiem przykładnego męża i ojca rodziny. Kiedy...

Jeszcze raz Donna Leon i jej powieść "Strój na śmierć".

Jest to bardzo dobra powieść kryminalna. Z zaskakującą, jak na Donnę Leon, liczbą morderstw w powieści (aż cztery),zaplątaną intrygą, lecz zachowującą wszystkie atuty tej autorki: dobry język, przejrzysta logiczna konstrukcja, dobre osadzenie w realiach geograficznych z opisami współczesnej Wenecji.

Jeszcze raz Donna Leon i jej powieść "Strój na śmierć".

Jest to bardzo dobra powieść kryminalna. Z zaskakującą, jak na Donnę Leon, liczbą morderstw w powieści (aż cztery),zaplątaną intrygą, lecz zachowującą wszystkie atuty tej autorki: dobry język, przejrzysta logiczna konstrukcja, dobre osadzenie w realiach geograficznych z opisami współczesnej Wenecji.

Strój na śmierć” to trzecia w kolejności część cyklu kryminalno-obyczajowych powieści Donny Leon o mieszkającym w Wenecji komisarzu Brunettim. Tym razem Brunetti bada sprawę śmierci mężczyzny, którego zwłoki znaleziono na polu w Merghera. Trup ubrany był w czerwoną sukienkę oraz w czerwone pantofle. Komisarze doszli do wniosku, że był to prostytuujący się transwestyta. Niepokoił go fakt, że nogi zmarłego zostały ogolone nieumiejętnie, a przecież transwestyta powinien mieć wprawę w depilacji. Poza tym Brunetti odniósł wrażenie, że ofiara była zbyt stara i brzydka jak na osobę, której inni mieliby płacić za seks.

Strój na śmierć” to trzecia w kolejności część cyklu kryminalno-obyczajowych powieści Donny Leon o mieszkającym w Wenecji komisarzu Brunettim. Tym razem Brunetti bada sprawę śmierci mężczyzny, którego zwłoki znaleziono na polu w Merghera. Trup ubrany był w czerwoną sukienkę oraz w czerwone pantofle. Komisarze doszli do wniosku, że był to prostytuujący się transwestyta....

KOlejna odsłona Wenecji i jej obywateli. Tym razem autorka penetruje środowisko transwestytów i męskich prostytutek versus nieźle sytuowanych "klientów". Jak to przeczytałam w którejś opinii "akcja jest niespieszna", ale dzięki takiemu tempu akcji poznajemy zarówno uliczki Wenecji, jak i okolice mało pięknego Mestre. Nie zawsze sprawiedliwość triumfuje - tu do końca trudno ocenić. Z pewnością jednak poznajemy Włochów, Wenecjan i Maestreńczyków w ich codziennym życiu - z przywarami, błędami, wadami i wszechobecnymi plotkami. Ta część jest trochę zbyt "rozlazła" i w tej rozlazłości umyka nam gdzieś trup. W książkach Donny leon nigdy nie jest on na pierwszym miejscu, ale tu... poza faktem ze znaleziono zwłoki, trup właściwie nie odgrywa żadnej roli. No ale taka właśnie jest społeczna i analizująca Donna Leon.

KOlejna odsłona Wenecji i jej obywateli. Tym razem autorka penetruje środowisko transwestytów i męskich prostytutek versus nieźle sytuowanych "klientów". Jak to przeczytałam w którejś opinii "akcja jest niespieszna", ale dzięki takiemu tempu akcji poznajemy zarówno uliczki Wenecji, jak i okolice mało pięknego Mestre. Nie zawsze sprawiedliwość triumfuje - tu do końca trudno...

Jest gorące lato, Wenecja, smaczne jedzenie, zbrodnia i komisarz Brunetti, cóż pozostaje, tylko usiąść z lampką czegoś chłodnego i czytać.

Jest gorące lato, Wenecja, smaczne jedzenie, zbrodnia i komisarz Brunetti, cóż pozostaje, tylko usiąść z lampką czegoś chłodnego i czytać.

Komisarz Brunetti na tropie mordercy transwestyty. Półświatek prostytutek i organizacja o wymownej nazwie Lega della Moralita. Wszystko w klimacie pięknej Wenecji

Komisarz Brunetti na tropie mordercy transwestyty. Półświatek prostytutek i organizacja o wymownej nazwie Lega della Moralita. Wszystko w klimacie pięknej Wenecji

Poprawnie napisany kryminał. Momentami wciągający, momentami denerwuje troszkę naiwny styl, przewidywalny.

Poprawnie napisany kryminał. Momentami wciągający, momentami denerwuje troszkę naiwny styl, przewidywalny.

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)