"Friedrichstein pod Królewcem", czyli Kamienka pod Kaliningradem.

"Friedrichstein pod Królewcem", czyli Kamienka pod Kaliningradem.

Te wspomnienia z życia w Prusach Wschodnich - jeden z trzech największych tamtejszych pałaców, Friedrichstein, należał do rodu von Donhoff – kompletnie są pozbawione jakiegokolwiek rewanżyzmu czy resentymentu wobec kogokolwiek. M.in. dzięki temu czyta się je bez żadnego poczucia wrogości do Autorki.

A ona sama czuła do kogoś wrogość. Do nazizmu miała bowiem zawsze stosunek jednoznacznie krytyczny, z czym nie musiało jednak iść w parze - i z reguły nie szło – akceptowanie powojennego stanu rzeczy. A jednak hrabina umiała się zdobyć także i na to. Była tez wielką przyjaciółką Polski i działała na rzecz polsko-niemieckiego porozumienia.

Jej wspomnienia są idealizujące w minimalnym stopniu. Pruska arystokracja jednak miała klasę i styl, cokolwiek by mówić. No i jej przedstawiciele – w tym wuj Heinrich von Lehndorff ze Sztynortu, co przypłacił życiem - licznie wzięli udział w spisku w celu zamordowania Hitlera w lipcu 1944 r. w Wilczym Szańcu pod Kętrzynem.

A stary hrabia Lehndorff w jakiś już czas po zdobyciu władzy przez Hitlera swe przemówienie dożynkowe zakończył słowami: „Heil… Do diabła, jakże nazywa się ten typ….?”.

Te wspomnienia z życia w Prusach Wschodnich - jeden z trzech największych tamtejszych pałaców, Friedrichstein, należał do rodu von Donhoff – kompletnie są pozbawione jakiegokolwiek rewanżyzmu czy resentymentu wobec kogokolwiek. M.in. dzięki temu czyta się je bez żadnego poczucia wrogości do Autorki.

A ona sama czuła do kogoś wrogość. Do nazizmu miała bowiem zawsze...

Polecam ją przede wszystkim tym, których interesuje postać Marion Doenhoff, bo ród to była znany tak w Niemczech, jak i w Polsce znany (jedna z gałęzi rodu spolonizowała się),a sama autorka odcisnęła swe piętno na historii Niemiec i polsko-niemieckich stosunkach. Mnie zainteresowała Marion Doenhoff jako ostatnia przedwojenna właścicielka jednego z mazurskich folwarków położonym w Kwitajnach i będę szukał kolejnej książki z jej wspomnieniami: "Nazwy, których nikt już nie wymienia".

Polecam ją przede wszystkim tym, których interesuje postać Marion Doenhoff, bo ród to była znany tak w Niemczech, jak i w Polsce znany (jedna z gałęzi rodu spolonizowała się),a sama autorka odcisnęła swe piętno na historii Niemiec i polsko-niemieckich stosunkach. Mnie zainteresowała Marion Doenhoff jako ostatnia przedwojenna właścicielka jednego z mazurskich folwarków...

Nie podobały mi się dwie rzeczy: 1) Rozumiem, że to są odległe czasy i świadomość ludności była inna niż teraz, łowy były w "modzie" ale nie podoba mi się powtarzalność w kilku rozdziałach opisu o polowaniach na kuropatwy, gęsi czy inną zwierzynę. Opis autorki: "świniobicie było wesołym urozmaiceniem w naszym życiu" - nie wiem co wesołego może być w zabijaniu i patrzeniu gdy to zwierzę się męczy? moja wrażliwość nie pozwala na czytanie takiego stanu rzeczy więc takowe fragmenty starałam się omijać. 2) Brak zdjęć! ciekawskie oko chciałoby zajrzeć, chociażby odrobinę w tamte czasy, gdy królowały pałace i piękne posiadłości, niestety sam opis i wyobraźnia muszą wystarczyć.
Dużo historii ale też opowiadań rodzinnych perypetii, ogólnie książka niezła ale spodziewałam się ciut czegoś innego.

Nie podobały mi się dwie rzeczy: 1) Rozumiem, że to są odległe czasy i świadomość ludności była inna niż teraz, łowy były w "modzie" ale nie podoba mi się powtarzalność w kilku rozdziałach opisu o polowaniach na kuropatwy, gęsi czy inną zwierzynę. Opis autorki: "świniobicie było wesołym urozmaiceniem w naszym życiu" - nie wiem co wesołego może być w zabijaniu i patrzeniu...

Polecam!

Polecam!