Kuczok w doskonałej formie! Tym razem prezentuje zbiór esejów filmowych, w których tytułowe projekcje zdają się być tylko pretekstem do snucia myśli różnorakich i uprawiania gimnastyki językowej na poziomie wysokiej ekwilibrystyki, ze sprawnością intelektualną, lingwistyczną i artystyczną w jednym. To, o czym autor pisze, przestaje być istotne, podczas gdy niemal każde zdanie jest tak kunsztowne, że ma się ochotę czytać je trzy razy. Czeluście jego kulturalnego umysłu same w sobie są tak ciekawe, że podążanie za dynamicznym nurtem nie zawsze oczywistych skojarzeń, jakie wywołuje w nim dana projekcja, naprawdę potrafi zafascynować bardziej niż sam wykwit kinematografii. Fakt, że sięga głównie po klasykę kina, a przynajmniej niektórych jego gatunków, stanowi tylko dodatkowy smaczek - bo część filmów się zna (dzięki czemu swój własny nurt skojarzeń można do tej rzeki dołączyć),po część chce się sięgnąć... a w wielu przypadkach nie ma żadnego znaczenia, o jaki film chodzi, bo popisy erudycji Kuczoka są już w pełni satysfakcjonujące.

Kuczok w doskonałej formie! Tym razem prezentuje zbiór esejów filmowych, w których tytułowe projekcje zdają się być tylko pretekstem do snucia myśli różnorakich i uprawiania gimnastyki językowej na poziomie wysokiej ekwilibrystyki, ze sprawnością intelektualną, lingwistyczną i artystyczną w jednym. To, o czym autor pisze, przestaje być istotne, podczas gdy niemal każde...

Moja ukochana prof. Maria Janion w „Niesamowitej Słowiańszczyżnie” w „młodej polskiej prozie” wyróżniła trzy książki: „Wojnę polsko-ruską pod flagą biało-czerwoną” Masłowskiej, „Czwarte niebo” Sieniewicza i „Gnój” Kuczoka. Niestety, Kuczokiem nie potrafiłem się zachwycić. A teraz możemy znowu zastanowić się nad alternatywą: przypadek czy konieczność.
Otóż z przetrzebionej przeze mnie biblioteki torontańskiej, wypożyczyłem, z braku laku, bez zbytniego entuzjazmu, omawiana tu książkę. I nagle stało się; doznałem olśnienia i czytałem do rana. Co za inteligencja, jaka zdolność kojarzenia i analizy! Niech Kuczok zostawi beletrystykę i się skupi na esejach. Wieloletni pedagog, prof. Janion miała nosa, to rzeczywiście pokoleniowe odkrycie.
Na czym polega GENIALNOŚĆ tej książki ? Na tym, że nie znając większości filmów, jak i ich twórców, wcale tego nie odczułem. Wydaje mnie się, że dobra znajomość tychże, odbiór by pogorszyła, bo następowałaby konfrontacja i nieunikniony konflikt „image”-u widza-czytelnika i krytyka-pisarza. Naumyślnie użyłem tych podwójnych określeń, by natychmiast znacząco od nich odejść. Bo KUCZOK KRYTYKIEM NIE JEST. A kim jest? Po prostu, INTELIGENTEM, który upodobał sobie akurat kino, lecz, sądzę, że z równym powodzeniem, mógłby zająć się teatrem, filharmonią czy galeriami sztuki.
A już jak pisze o filmie, to o tym, czego inni nie zauważają. Przykład: cieszący się wielką sympatią przygodowy „Janosik”: /str.143/
„... w tym filmie pełnym głupkowatego i cepeliowskiego uroku zaiste finałowa scena jest jedyną prawdziwie piękną i fotogenicznie doskonałą, najbardziej mi w pamięć zapadłą: kiedy przed harnasiem wiedzionym na szafot rozstępują się stada owiec. Poetyckość tej wizji w zderzeniu z kiczowatością całej reszty filmu /serialu/ Passendorfera... ..uderzyła mnie i obezwładniła na zawsze”.
I dlatego warto go czytać.
PS. Skleroza. Nie napisałem, że jest FILOZOFEM, i to WYRAŻAJĄCYM SIĘ ZROZUMIALE DLA ZWYKŁYCH LUDZI.
PS 2 Zabrakło elementu humorystycznego w mojej opinii, to proszę: /str.69/
Jack Torrance, bohater „Lśnienia” Stanleya Kubricka, jako „niespełniony pisarz” gania z siekierą za żoną i krzyczy: „Bądż muzą albo giń...”
I jeszcze prawda o nagości: /str. 89/
„...nie naga kobieta podnieca, ale r o z e b r a n a.......”

Moja ukochana prof. Maria Janion w „Niesamowitej Słowiańszczyżnie” w „młodej polskiej prozie” wyróżniła trzy książki: „Wojnę polsko-ruską pod flagą biało-czerwoną” Masłowskiej, „Czwarte niebo” Sieniewicza i „Gnój” Kuczoka. Niestety, Kuczokiem nie potrafiłem się zachwycić. A teraz możemy znowu zastanowić się nad alternatywą: ...

Książkę dobrze się czyta, ale czuć niedosyt, bo przecież można było napisać dużo więcej na temat wymienionych filmów. Kuczok opisuje swoje ulubione filmy, ale niestety pisze na ich temat niewiele. "Moje projekcje" są zdecydowanie lepsze od "Tego piekielnego kina", ale to niestety nie wystarcza czytelnikowi, który czytać już co nieco na temat filmu i kina, w szczególności tych filmów. Bardziej przypomina szkic do książki. Jednak plus był taki, że dowiedziałam się, że pan Kuczok lubi podobne filmy jak ja, choć oczywiście nie ze wszystkim się zgadzam. Do poczytania.

Książkę dobrze się czyta, ale czuć niedosyt, bo przecież można było napisać dużo więcej na temat wymienionych filmów. Kuczok opisuje swoje ulubione filmy, ale niestety pisze na ich temat niewiele. "Moje projekcje" są zdecydowanie lepsze od "Tego piekielnego kina", ale to niestety nie wystarcza czytelnikowi, który czytać już co nieco na temat filmu i kina, w szczególności...

Gdy czytam Kuczoka zapominam jak bardzo niesympatycznym jest człowiekiem. Świetny warsztat, słowa, poezja w kolejnych zdaniach, kalejdoskop neologizmów, słów, życia, przeczuć.
Mam swoje projekcje do nadrobienia: tyle filmów do obejrzenia, tyle chwil do przeżycia.

Gdy czytam Kuczoka zapominam jak bardzo niesympatycznym jest człowiekiem. Świetny warsztat, słowa, poezja w kolejnych zdaniach, kalejdoskop neologizmów, słów, życia, przeczuć.
Mam swoje projekcje do nadrobienia: tyle filmów do obejrzenia, tyle chwil do przeżycia.

Świetny język, trafne spostrzeżenia, ciekawe przemyślenia.

Świetny język, trafne spostrzeżenia, ciekawe przemyślenia.