Toskania i Wenecja. W krainie cyprysów, oliwy i win

Wenecja i Toskania, to obok Rzymu, najchętniej odwiedzane przez turystów miejsca we Włoszech. Oba są trochę jak z baśni. Jakby nierzeczywista Wenecja, poprzecinana setkami kanałów, w których wodach odbijają się fasady domów, oraz niemalże idealna Toskania z intensywnością swoich kolorów: soczystej zieleni rozległych pól i ciemnej zieleni cyprysów, sieny palonej, ochry, bieli i żółci kamiennych willi i miast, tak wkomponowanych w krajobraz, że wydają się być od zawsze jego częścią.

W obu tych miejscach, których wygląd wciąż niewiele różni się od tego,jakim znamy go z płócien renesansowych mistrzów, widać ingerencję człowieka w naturę, którą udało się ujarzmić w harmonijny sposób, nie pozbawiając jej piękna. I patrząc na to piękno, łatwo uświadomić sobie, że to tu właśnie rodziła się kultura, która zadecydowała o późniejszych losach sztuki całej Europy.

Toskania to ziemia, gdzie ukształtował się renesans, i która wydała dziesiątki najwybitniejszych malarzy, rzeźbiarzy, architektów i poetów. Dziś ich dzieła można podziwiać przede wszystkim w licznych galerich i świątyniach jej stolicy – Florencji. Toskania to także kryjące wiele niespodzianek średniej wielkości miasta: Siena, Arezzo, Lukka, Piza, Volterra, Prato, Pistoia. To również prastare wsie, opactwa i twierdze rozproszone wsród łagodnych wzgórz, gdzie żyje się zgodnie z naturą i z jej rytmem, a umiłowanie piękna wydaje się być czymś, co mieszkańcy mają we krwi, być może już od czasów starożytnych mieszkańców tych ziem – Etrusków. To oni sprowadzili tu pierwsze szczepy, zapoczątkowując istotną w regionie gałąź sztuki – produkcję wina. Podobnie Wenecja, kolejny obok Florencji przykład miasta-republiki, była od wieków jedną z włoskich stolic sztuki. Jej teatr, muzyka, opera i malarstwo stały się wzorcem naśladowanym na całym świecie. Także tutejsze rzemiosło nie ma sobie równych. Toskania i Wenecja, w których szuka się i znajduje źródła europejskiej sztuki, to równocześnie miejsca prowincjonalne, swojskie i zupełnie na miarę człowieka. Miejsca, które można zwiedzać bez końca, ale w których można też odpocząć.