„Przełamać noc” jest właściwie biografią autorki i ten fakt zrobił na mnie największe wrażenie. Murray bez żadnego upiększania opowiada o swoim życiu – o rodzicach narkomanach, domu, w którym brakowało jedzenia, a wanna była pełna śmierdzącego błota, przez co nie można się było kąpać całymi miesiącami, ucieczkach ze szkoły, problemach z opieką społeczną, mieszkaniu na ulicy, kradzieżach w sklepach… Chociaż czytamy o ogromnej tragedii, która spotkała bohaterkę (i tragediach wielu jej znajomych i przyjaciół), trudno zauważyć, żeby użalała się nad sobą. Wręcz przeciwnie – opowiada swoją historię w sposób obiektywny, pogodny mimo wszystko, bez żalu do osób, które ją skrzywdziły. O rodzicach, dzięki którym w domu zamiast jedzenia i zapłaconych rachunków zawsze były narkotyki, wypowiada się z miłością i tęsknotą. Wyraźnie dąży do dobrego zakończenia i pokazuje, że zawsze jest nadzieja, więc nie warto się poddawać.

Historia jej krótkiego jeszcze życia, naprawdę robi na czytelniku wrażenie. Nie wyobrażam sobie, ile uporu w dążeniu do celu, siły i samodyscypliny trzeba posiadać, żeby postanowić skończyć liceum w przyspieszonym trybie, z najlepszymi wynikami, w dodatku mieszkając na ulicy. Ale Liz na tym nie poprzestała! Ona wymarzyła sobie jeszcze stypendium i studia na Harvardzie! Dopięła swego, spełniła obietnicę daną umierającej matce i odmieniła swoje życie.

Książkę czyta się jak współczesną bajkę, która daje nadzieję, że możemy osiągnąć to, o czym tylko zamarzymy i wszystko jeszcze może się w naszym życiu zmienić. Najwspanialsze jednak jest, że to wcale nie bajka! To historia, która wydarzyła się naprawdę. A skoro tak niezwykłe rzeczy dzieją się innym, to dlaczego nie miałaby przytrafić się nam?