Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Boże, użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić, i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego".

W życiu bywa tak, że w jednej chwili wszystko ma sens, w następnej zaś wszystko się zmienia. Ludzie chorują. Rodziny się rozpadają, a przyjaciele mogą ci zamknąć drzwi przed nosem. Rozważanie tych gwałtownych zmian, których doświadczyłam, było bolesne, ale nie ogarnął mnie smutek. Z niewiadomego powodu, nie wiadomo skąd, jego miejsce zajęło inne uczucie, nadzieja. Przyszło mi do głowy, że jeśli życie może się zmieniać na gorsze, to być może również na lepsze.

Życie każdego z nas ma taki sens, jaki mu sami nadamy.

Wiedziałam równie dobrze jak Sam, że życie może się odmienić w jednej chwili. Ludzie łapią wirusy. Dostają nakaz eksmisji. Zakochują się. Rodzice porzucają własne dzieci. Stabilność jest złudzeniem.

Wiele lat później często się zastanawiałam, jakie miałam szczęście, nie zdając sobie sprawy tamtego dnia, na co się porywam. Gdybym wiedziała, jak trudno w powszechnej opinii przejść pomyślnie rozmowę kwalifikacyjną w "New York Times" czy z przedstawicielem Harvardu, gdyby mi ktoś uświadomił, że to prawie niemożliwe, być może nigdy bym się nie odważyła. Ale za mało wiedziałam o świecie, żeby analizować swoje szanse; wiedziałam tylko tyle, że mam się tam stawić i porozmawiać. Później odkryłam, że świat jest pełen ludzi, którzy chętnie mówią innym, jak trudno dokonać tego czy owego i co to znaczy być realistą. Ale odkryłam też, że nikt, ale to absolutnie nikt nie wie naprawdę, czy coś jest możliwe, dopóki nie spróbuje tego zrobić.