Dwight odwożąc syna do byłej żony powoduje wypadek, w którym ginie syn Ethana. Tragedia odciska piętno na rodzinach obydwu mężczyzn i choć do pewnego momentu podobało mi się to końcowa konfrontacja nieco rozczarowała.

Dwight odwożąc syna do byłej żony powoduje wypadek, w którym ginie syn Ethana. Tragedia odciska piętno na rodzinach obydwu mężczyzn i choć do pewnego momentu podobało mi się to końcowa konfrontacja nieco rozczarowała.

Jestem chyba od zawsze miłośnikiem dramatów. Oglądałem jakiś czas temu ekranizację tej powieści, byłem zachwycony scenariuszem i grą aktorską dwóch znakomitych aktorów. Postanowiłem więc przeczytać powieść, która nie jest jak widzę znana w Polsce. Oczekiwania miałem spore, ale to była dużo lepsza książka niż myślałem. Niesamowicie smutna i zarazem życiowa i realistyczna historia. Śmiertelny wypadek, martwe dziecko, ucieczka z miejsca wypadku. Smutek, żal, rozpacz, poczucie winy, gniew, chęć zemsty i szukania sprawiedliwości. I postać zabójcy, który wcale nie był takim złym i zepsutym człowiekiem jak wskazywałyby fakty z jego życia. Myślę, że pisarz popełnił doskonałe dzieło, miał jakiś stan wyjątkowego natchnienia. Nie było tu zbędnych słów, rozdziałów. Akcja przedstawiona od strony trzech osób. Niesamowicie poruszająca końcówka, która podwyższyła jeszcze ocenę. W zasadzie nic bym tu nie zmienił, prosta historia, która powaliła mnie na łopatki. Zdecydowanie polecam wszystkim miłośnikom dramatów.

Jestem chyba od zawsze miłośnikiem dramatów. Oglądałem jakiś czas temu ekranizację tej powieści, byłem zachwycony scenariuszem i grą aktorską dwóch znakomitych aktorów. Postanowiłem więc przeczytać powieść, która nie jest jak widzę znana w Polsce. Oczekiwania miałem spore, ale to była dużo lepsza książka niż myślałem. Niesamowicie smutna i zarazem życiowa i realistyczna...

Myślę, że autor w sposób bardzo realny przedstawia rozterki, cierpienie i wszystkie emocje głównych bohaterów. Emocjonalnie wczułam się bardzo podczas czytania. Polecam.

Myślę, że autor w sposób bardzo realny przedstawia rozterki, cierpienie i wszystkie emocje głównych bohaterów. Emocjonalnie wczułam się bardzo podczas czytania. Polecam.

Zapowiadało się na ciekawą, wzruszającą historię – w końcu tam, gdzie w grę wchodzi śmierć dziecka, zawsze jest ból, łzy, gniew i tak dalej. Słowem: miała być emocjonalna bomba, z nadzieją na pozytywne zakończenie (sugerowane choćby przez tytuł). Niestety, w moim mniemaniu, wyszło jakoś nijako. Dwa grzechy główne: przewidywalność i sztywni, zupełnie niewiarygodni bohaterowie – powaliło całą fabułę na łopatki.

Ciekawym pomysłem był podział opowieści na trzy perspektywy: ojca, matki i sprawcy wypadku. Ale już sami bohaterowie byli bardzo schematyczni. Zabity syn – utalentowany, spokojny, kochany – słowem, dziecko ideał. Ojciec – profesorek, wzór cnót wszelkich; sprawca – bezwzględny prawnik, rozwodnik, który w napadzie złości potrafił uderzyć żonę i własne dziecko, zapijający wyrzuty alkoholem. Słowem – nie ma wątpliwości, kto tu jest tym złym, kto powinien ulec sprawiedliwości i tak dalej. Nieudolna policja, a z drugiej strony – cała masa dziwnych zbiegów okoliczności, dziecko, które niby spało w czasie wypadku, a potem zapamiętało i miejsce, i nazwę drogi, i było skłonne podzielić się tymi informacjami z nieznajomym... Od któregoś momentu miałam wrażenie, że z czytelnika próbuje się robić idiotę, zbyt nahalnie naginając wydarzenia tak, by wszystko jak po sznurku ułożyło się w odpowiedni ciąg... Polski wydawca też dołożył swoją cegiełkę, podając dosłowne tłumaczenie nazwy drogi w tytule. W ten sposób, bez względu jak dramatyczny obrót przybrałby akt zemsty zrozpaczonego ojca, i tak było z góry wiadomo, że skończy się jednak przebaczeniem... Więc – po co to wszystko?

Konstrukcja fabuły jakoś nie pozwoliła mi wczuć się w przeżycia bohaterów – ani rodziców, którzy w wypadku stracili dziecko, ani w targanego wyrzutami sprawcę wypadku; pozostałam zdystansowana do ich opowieści, nie wkręciłam się w tę powieść. A przecież w ksiażkach tego typu nie powinno tak być, czytelnik powinien współprzeżywać, żeby na końcu lektury doznać katharsis, czyż nie? O ileż bardziej sugestywny był opis podobnej śmierci dziecka w wypadku chociażby w „Cmentarzu zwierząt” Kinga – choć to przecież nie taki gatunek, który ma za zadanie wzruszać. A tutaj wyszło raczej ckliwe czytadło, grające na uczuciach czytelnika. A szkoda, bo temat i pomysł bardzo ciekawy.

Zapowiadało się na ciekawą, wzruszającą historię – w końcu tam, gdzie w grę wchodzi śmierć dziecka, zawsze jest ból, łzy, gniew i tak dalej. Słowem: miała być emocjonalna bomba, z nadzieją na pozytywne zakończenie (sugerowane choćby przez tytuł). Niestety, w moim mniemaniu, wyszło jakoś nijako. Dwa grzechy główne: przewidywalność i sztywni, zupełnie niewiarygodni...

Prawdziwa historia dwóch mężczyzn i strata ukochanego dziecka.
Niosąca nadzieję, smutek bardzo życiowa, piękna.

Prawdziwa historia dwóch mężczyzn i strata ukochanego dziecka.
Niosąca nadzieję, smutek bardzo życiowa, piękna.

To nie jest zła książka, ale zabrakło mi w tym dramacie właśnie dramatu. Zrobił go za to w ekranizacji Joaquin Phoenix. Dlatego film podobał mi się bardziej. Był przejmujący, bolesny. A książka jest co prawda dokładną, drobiazgową relacją z przeżywania żałoby, ale nie czułam emocji, które czuć powinnam przy tego typu tematyce.

To nie jest zła książka, ale zabrakło mi w tym dramacie właśnie dramatu. Zrobił go za to w ekranizacji Joaquin Phoenix. Dlatego film podobał mi się bardziej. Był przejmujący, bolesny. A książka jest co prawda dokładną, drobiazgową relacją z przeżywania żałoby, ale nie czułam emocji, które czuć powinnam przy tego typu tematyce.

Niektóre książki mają w sobie coś z kunsztu mozaiki-tylko misternie wykonane pojedyncze fragmenty są w stanie zbudować doskonałą całość.

"Droga do przebaczenia" scala losy kilku bohaterów nie okaleczając ich przy tym z indywidualności i wyjątkowości.

Losowe zdarzenie, którego skutkiem staje się śmierć, jest osią narastającego poczucia winy dotykającego Dwighta, Emmę, Ethana i Grace tłumaczonego przez każdego z nich w inny sposób.

Zagubieni we własnym bólu nie potrafią odnaleźć siebie sprzed wypadku, ani żyć tak jak niegdyś.

Kontrast przeżyć ofiary i sprawcy, pokrzywdzonych i winnego pomimo swej rzekomej oczywistości, nie daje jednoznacznej odpowiedzi, rozwiązania, słusznej drogi, którą należałoby podążyć.

Droga do przebaczenia wydaje się nie istnieć, ale to ten, który najbardziej pragnie ukarania zabójcy, dostrzega ją jako pierwszy.

Niektóre książki mają w sobie coś z kunsztu mozaiki-tylko misternie wykonane pojedyncze fragmenty są w stanie zbudować doskonałą całość.

"Droga do przebaczenia" scala losy kilku bohaterów nie okaleczając ich przy tym z indywidualności i wyjątkowości.

Losowe zdarzenie, którego skutkiem staje się śmierć, jest osią narastającego poczucia winy dotykającego Dwighta, Emmę,...

Poruszająca historia dwóch rodzin dotkniętych tragedią. Wracająca rodzina Learnerów z koncertu przeżywa dramat, dziesięcioletni Josh zostaje potrącony przez samochód. Mężczyzna, który go potrącił ucieka z miejsca wypadku.
Książkę chciałam przeczytać już od jakiegoś czasu, jakieś wewnętrzne przeczucie mówiło mi, że to opowieść o której nigdy nie zapomnę i tak się też stało.
Narracja jest prowadzona z perspektywy trojga bohaterów: Ethana, Grace i Dwighta. Autor bardzo dobrze wykreował ich portrety psychologiczne. Ethan to ojciec pogrążony w żałobie po stracie syna, chce za wszelką cenę odnaleźć sprawcę, Grace, matka przeżywająca ból po śmierci dziecka nadal nie może dojść do siebie po tym wydarzeniu i Dwight, mężczyzna, który nieco pogubił się w życiu. Czy uda się odnaleźć sprawcę wypadku i czy rodziny poradzą sobie z ogromem tragedii? Tego już nie zdradzę.
Droga do przebaczenia to książka łącząca wiele gatunków od powieści obyczajowej po trzymający w napięciu kryminał. Piękna historia pokazująca nie tylko to, że rodzina po śmierci dziecka przeżywa dramat, ale także osoba, która nieumyślnie się do niej przyczyniła. John Burnham Schwartz jest kolejnym autorem, który poruszył moje serce. Powieść wzruszająca , trzymająca w napięciu i skłaniająca do refleksji- znalazłam w niej wszystko to co lubię.

Poruszająca historia dwóch rodzin dotkniętych tragedią. Wracająca rodzina Learnerów z koncertu przeżywa dramat, dziesięcioletni Josh zostaje potrącony przez samochód. Mężczyzna, który go potrącił ucieka z miejsca wypadku.
Książkę chciałam przeczytać już od jakiegoś czasu, jakieś wewnętrzne przeczucie mówiło mi, że to opowieść o której nigdy nie zapomnę i tak się też...

Wstrząsająca, przejmująca historia ludzi uwikłanych w straszną tajemnicę, z którą nie da się żyć...

Wstrząsająca, przejmująca historia ludzi uwikłanych w straszną tajemnicę, z którą nie da się żyć...

Znakomite studium psychologiczne ukazujące destrukcyjny wpływ utraty dziecka oraz zmagania się z poczuciem winy.

Znakomite studium psychologiczne ukazujące destrukcyjny wpływ utraty dziecka oraz zmagania się z poczuciem winy.