Autor był filologiem - talmudystą, znawcą historii starożytnej i profesorem katedry judaistyki. Zajmował się powstawaniem i rozwojem mitów Świata Zachodu. Można powiedzieć, że badał Jezusa historycznego.

Książka jest tłumaczeniem z niemieckiego miejscami dość topornym i trudnym do czytania, ale ogólnie fascynująco dokumentuje tezę: święty Paweł stworzył chrześcijaństwo i to raczej w opozycji do... Chrystusa.

Autor wywodzi swoją opinię z analizy Nowego i Starego Testamentu pod kątem posiadanej wiedzy o ówczesnych religiach - nie tylko judaistycznej. A poszlak mu nie brakuje. Po pierwsze - listy pawłowe są najstarszymi utworami chrześcijańskimi, a kolejne ewangelie coraz bardziej zmieniają pierwotną historię na modłę jego interpretacji. Paweł nigdy nie poznał Chrystusa, a z Jego apostołami miał stosunki najzwyczajniej złe, co próbował niezdarnie ukrywać w swoich listach, oskarżając apostołów o to, że w swojej głupocie nie zrozumieli bożych słów i planów (oczywiście zrozumiał je Paweł dzięki "objawieniom"). Twierdzenia Pawła jakoby był byłym faryzeuszem autor uznaje za jego koloryzację ("wśród Żydów byłem jako Żyd"),zresztą nie jedyną z tych, które fachowe oko wyłapuje w jego opowieściach o własnej osobie. Za to nauki Jezusa są podobno zupełnie nieodbiegające od ówczesnych nauk faryzeuszy, a jego apostołowie zgodnie z relacją samego Pawła byli już stuprocentowo religijnymi Żydami. Żadnej nowej religii, żadnego "zniesienia" starego prawa.

Paweł w opinii Maccoby'ego był awanturnikiem, miał aspiracje do bycia faryzeuszem (świątobliwi mędrcy cieszący się poważaniem Żydów),ale brakowało mu intelektu, wiedzy i/lub silnej woli, cierpiał mentalne katusze oskarżając nieokreślone siły zła o własną niemoc. Był facetem od brudnej roboty na pasku saduceuszy -znienawidzonych rzymskich kolaborantów. Znał z miasta rodzinnego religie misteryjne (uczestnicy biorą udział w rytualnej śmierci i odrodzeniu swojego bóstwa),do judaizmu i Żydów miał stosunek ambiwalentny, kilkukrotnie wzywany był na dywanik do Jakuba, brata Jezusa, posuwając się nawet do próby przekupstwa datkami zebranymi w kościołach wschodnich (za które ostatecznie kupił sobie rzymskie obywatelstwo, co nieraz uratowało mu skórę).

I tak oto mieliśmy Jezusa Nazarejczyka, pobożnego Żyda, rabbiego nauczającego wykładni Prawa, miłości i ubóstwa w świątyniach, straconego przez Rzymian za podżeganie do buntu przeciw ich okrutnej okupacji Judei. A dzięki Pawłowi mamy Boga, który najwyraźniej nie uznał za stosowne zostawić po sobie nic na piśmie, za ziemskiego życia otaczał się tępakami, nie wyłączając Jego brata, którego w Ewangeliach nawet nie ma, i dopiero po śmierci zwrócił się konkretnie do Pawła z wytycznymi do nowej religii, która Stary Testament uznaje za anulowany, a z ociekających złotem świątyń szerzy nienawiść do Żydów. No cóż, oto wielka tajemnica wiary.

Autor był filologiem - talmudystą, znawcą historii starożytnej i profesorem katedry judaistyki. Zajmował się powstawaniem i rozwojem mitów Świata Zachodu. Można powiedzieć, że badał Jezusa historycznego.

Książka jest tłumaczeniem z niemieckiego miejscami dość topornym i trudnym do czytania, ale ogólnie fascynująco dokumentuje tezę: święty Paweł stworzył chrześcijaństwo i...

Nie dla ludzi słabej wiary. Autor stara się udowodnić, że obecne Chrześcijaństwo, to egoistyczne dzieło Pawła z Tarsu i Jego popleczników.

Nie dla ludzi słabej wiary. Autor stara się udowodnić, że obecne Chrześcijaństwo, to egoistyczne dzieło Pawła z Tarsu i Jego popleczników.