Czy Hughes był mężem Sylvi Plath, czy raczej Plath żona Teda Hughesa? .. No cóż, każdy kto czytał wiersze tego ostatniego zdaje sobie sprawę że jest to poezja przynajmniej dobra. O ile nie genialna. Ale nie o tym.. W przypadku prozy Plath widać tu niesamowity wysiłek jaki musiała włożyć w pisanie o depresji i przede wszystkim pomimo niej. Te opowiadania są tak subiektywne ze nie sposób się do nich przyczepić, pomimo że obrazują często dość banalne prawdy.

Czy Hughes był mężem Sylvi Plath, czy raczej Plath żona Teda Hughesa? .. No cóż, każdy kto czytał wiersze tego ostatniego zdaje sobie sprawę że jest to poezja przynajmniej dobra. O ile nie genialna. Ale nie o tym.. W przypadku prozy Plath widać tu niesamowity wysiłek jaki musiała włożyć w pisanie o depresji i przede wszystkim pomimo niej. Te opowiadania są tak subiektywne...

Muszę przyznać, ze nie było to coś, czego się spodziewałam. "Upiorny Jaś i Biblia Snów" to tylko tytuł jednego z kilku opowiadań autorki. Jak to opowiadanie było troszeczkę mroczne, to reszta skupiała się na codziennym życiu autorki i innych ludzi w XX wieku niestety podszyte smutkiem, chorobami i śmiercią. Mimo, że nie porywały one jakąś niesamowicie, to książka wciąż była całkiem przyjemna do czytania, na przykład, przed spaniem.

Muszę przyznać, ze nie było to coś, czego się spodziewałam. "Upiorny Jaś i Biblia Snów" to tylko tytuł jednego z kilku opowiadań autorki. Jak to opowiadanie było troszeczkę mroczne, to reszta skupiała się na codziennym życiu autorki i innych ludzi w XX wieku niestety podszyte smutkiem, chorobami i śmiercią. Mimo, że nie porywały one jakąś niesamowicie, to książka wciąż była...

Sylvię poznałam już jako poetkę. Tak się właśnie zapisała w historii kultury: po pierwsze poetka, dopiero później pisarka i twórczyni krótkich form.
Jednak tym, co również zapisało się w ludzkiej świadomości była jej tragiczna śmierć. Paradoksalnie – im młodziej artysta umiera, z tym większym zainteresowaniem się spotyka to, co po sobie zostawił.

Zbiorek ten zawiera dziesięć zróżnicowanych tematycznie opowiadań, w których pojawiają się motywy znane już z wierszy, takie jak dzieciństwo, cielesność, wojna, obłęd, śmierć. Opowiadania – choć zróżnicowane tematycznie i jakościowo – stanowią doskonałe uzupełnienie wizerunku Plath, proza bowiem zakotwiczona w konkretnych kontekstach pozwala lepiej zrozumieć przeplatające się w twórczości fascynacje czy demony.

Myślę, że Opowiadania mogą być interesującym wstępem przed lekturą Szklanego klosza.

Sylvię poznałam już jako poetkę. Tak się właśnie zapisała w historii kultury: po pierwsze poetka, dopiero później pisarka i twórczyni krótkich form.
Jednak tym, co również zapisało się w ludzkiej świadomości była jej tragiczna śmierć. Paradoksalnie – im młodziej artysta umiera, z tym większym zainteresowaniem się spotyka to, co po sobie zostawił.

Zbiorek ten zawiera...

Dla mnie twórczość Sylvii Plath jest dość ciężka ze względu na tematykę. Jednak "Opowiadania" można powiedzieć, że przeczytałam jednym tchem. Zainteresowały mnie chociaż to zdecydowanie nie jest mój ulubiony literacki. Moim zdaniem do takich książek warto wracać ponownie po jakimś czasie, ponieważ później możemy faktycznie zrozumieć "co autor miał na myśli".

Dla mnie twórczość Sylvii Plath jest dość ciężka ze względu na tematykę. Jednak "Opowiadania" można powiedzieć, że przeczytałam jednym tchem. Zainteresowały mnie chociaż to zdecydowanie nie jest mój ulubiony literacki. Moim zdaniem do takich książek warto wracać ponownie po jakimś czasie, ponieważ później możemy faktycznie zrozumieć "co autor miał na myśli".

Przeczytałam. Zastanawiam się co mną, mami kieruje, że sięgamy po taki rodzaj literatury, niekoniecznie chodzi o Plath, ale o wszystkich tych, którzy w swoim pisarstwie "niosą śmierć". Czy doświadczanie tej śmiercionośnej literatury jest masochistyczną rozkoszą, czy też próbą analizowania dlaczego w śmierć się ten ktoś zagłębił? Co nas fascynuje życie, czy śmierć?
Niewątpliwie w swoich Opowiadaniach Sylwia Plath zbliża się ku dolinie, zwanej Śmierć, na dodatek bardzo poetyckim językiem, w prozaicznych sytuacjach życia.

Przeczytałam. Zastanawiam się co mną, mami kieruje, że sięgamy po taki rodzaj literatury, niekoniecznie chodzi o Plath, ale o wszystkich tych, którzy w swoim pisarstwie "niosą śmierć". Czy doświadczanie tej śmiercionośnej literatury jest masochistyczną rozkoszą, czy też próbą analizowania dlaczego w śmierć się ten ktoś zagłębił? Co nas fascynuje życie, czy...

To była moja pierwsze przygoda z Sylvią Platt. Mimo, że już na samym wstępie ostrzegano mnie, że to nie autorka wybierała opowiadania i, że nie wszystkie według niej mogły nadawać się do publikacji, oraz, że przede wszystkim jest ona poetką, spędziłam miły czas z tym zbiorem. Pozornie mogłoby się wydawać, że są to opowiadania bez jakiejkolwiek puenty, jakaś historia, krótka, bez wyraźnie zarysowanego początku czy końca. Dla mnie ważny był ich klimat, ten typ pesymizmu urzekł mnie i nie pozwolił oderwać się od tekstu. Nie nazwałabym jednak tego przerostem formy nad treścią. Emocje przekazane w tych opowiadaniach były zdecydowanie prawdziwe i do mnie osobiście taki typ przekazu dociera jak najbardziej.
Nie miałam żadnych oczekiwań, a twórczość Sylvii Plath, nawet jeśli w tym wydaniu nie najwyższych lotów, szczerze mi się spodobała i na pewno przekonała do sięgnięcia po jeszcze więcej.

To była moja pierwsze przygoda z Sylvią Platt. Mimo, że już na samym wstępie ostrzegano mnie, że to nie autorka wybierała opowiadania i, że nie wszystkie według niej mogły nadawać się do publikacji, oraz, że przede wszystkim jest ona poetką, spędziłam miły czas z tym zbiorem. Pozornie mogłoby się wydawać, że są to opowiadania bez jakiejkolwiek puenty, jakaś historia,...

Lobotomia osobowości, czyli “Upiorny Jaś i biblia snów” Sylvii Plath



Przynieście mi głowę Sylvii Plath!

Tak można by krzyknąć w dowolnej bibliotece i właśnie tę książkę powinno się wtedy otrzymać do rąk własnych. Ten zbiorek opowiadań, po raz pierwszy wydany w oryginale w 1977 roku umożliwia czytelnikowi chirurgiczne rozkrojenie osobowości autorki i wybrania sobie co smaczniejszych kąsków. Można grzebać do woli, tekstu jest sporo i można grzebać autorce po mózgu ile dusza zapragnie.



A zapragnie.
Każde opowiadanie dotyka innej sfery osobowości, więc treść jest bardzo zróżnicowana, przy czym - to trzeba powiedzieć koniecznie - mimo tego, że bohaterka każdego opowiadania mówi jest jednocześnie narratorką, w żadnym wypadku nie mamy do czynienia z przypadkiem bezczelnej autotematyczności. Przed nami przejdzie parada składająca się z lęku, niezgody na konwenanse, pustki, depresji, nieuchronności, fascynacji, strachu przed zmianą, marzeń... Długo by wymieniać. Mimo pozornie depresyjnej tematyki sama książka nie sprowadza czytelnika gdzieś do ciemnych lochów depresji (tam i tak znajduje się już z reguły dział księgowości). Autorka rozsądnie dawkuje absurd, mistrzowsko miesza go z oniryzmem, dodaje szczyptę zaskakujących opisów, a wszystko przepuszcza przez filtr samej siebie, unikając nachalnej autotematyczności. Osobiście podszedłem do tego tomiku jak do wielkiej bombonierki pełnej czekoladek z rumem. Krótko mówiąc, powolutku, bo się natrzaskasz.



Trzaski i zgrzyty w tłumaczeniu
Jestem ciekawy, na ile treść książki została zmieniona przez tłumaczenie na język polski (ale jestem leniwy, więc nie będę teraz czytał oryginału). Za to na tytuł samego zbiorku chciałbym nieco popsioczyć. Proszę bardzo: Johnny Panic and the Bible of Dreams staje się nagle Upiornym Jasiem i Biblią snów. Traci na tym głównie pierwsze - tytułowe zresztą - opowiadanie, wolałbym poznać Jasia Panikę lub Jasia Lęk, mimo wszystko.



Mając głowę, sprawdzam język
Nie byłbym sobą, gdybym nie poświęcił przynajmniej jednej sekcji językowi w książce. Co tu dużo mówić, panie, bogactwo! Opisy bazują na rozbudowanych metaforach, zaskakujących porównaniach i składaniu słów w sposób, z którym nie miałem jeszcze okazji się zetknąć. Przykłady:

Metafory:
bezbrzeżny rezerwuar nocy
mistyczny, podczerwony żar wygniecionych tabliczek mnożenia


Porównania:
Jej twarz, masywna jak u wołu
Pusty jak kościół w poniedziałek

Inne:
Zarodkowy buntownik
Gotyckie melanże żwiru
Odbywa się wiersz
Jej babciowata twarz promieniowała ku nam




Słowa, słowa, słowa

Natknąłem się na kilka naprawdę ciekawych słów w tekście:
frymuśny
organdyna
szwoleżerka
pytlować
melanż (nie w znaczeniu gwarowym)

Nieco słowotwórstwa, które przykuło moją uwagę:
śniarz
uśmierzacz
przestrzenić się

To czytać, nie czytać?
Dziękuję, poproszę jeszcze kawałek z płata czołowego. Nie polecam, będzie dzięki temu więcej dla mnie. Kelner, zdejmijcie tę pozycję z menu, biorę wszystko. Czytać. Upiorny Jaś jest mimo wszystko bardzo przyzwoity i warto go poznać.

A może już go znacie?

--
Marcin Orlik - autor "Szarego Lnu", "Piaskospania" i "Księgi studenckiej".
http://marcinorlik.com

Lobotomia osobowości, czyli “Upiorny Jaś i biblia snów” Sylvii Plath



Przynieście mi głowę Sylvii Plath!

Tak można by krzyknąć w dowolnej bibliotece i właśnie tę książkę powinno się wtedy otrzymać do rąk własnych. Ten zbiorek opowiadań, po raz pierwszy wydany w oryginale w 1977 roku umożliwia czytelnikowi chirurgiczne rozkrojenie osobowości autorki i wybrania sobie co...

Po doskonałym "Szklanym kloszu" i zachwycającej poezji, te opowiadanka jawią się jako słabiutkie. Rwane, niedokończone, bez krystalizacji sensu i wyjaśnień pobudek. Jakieś urywki bez początków i zakończeń. Jeśli taki był zamysł artystyczny, do mnie nie trafił.

Po doskonałym "Szklanym kloszu" i zachwycającej poezji, te opowiadanka jawią się jako słabiutkie. Rwane, niedokończone, bez krystalizacji sensu i wyjaśnień pobudek. Jakieś urywki bez początków i zakończeń. Jeśli taki był zamysł artystyczny, do mnie nie trafił.

Piętno śmierci nie schodzi ze stylu i fabuły historii Plath. Nawet tutaj, w krótkich opowiadaniach.

Piętno śmierci nie schodzi ze stylu i fabuły historii Plath. Nawet tutaj, w krótkich opowiadaniach.

morze

morze