Problem - strach przed dorosłością
Lekarstwo - "Kafka nad morzem" H. Murakami

Jeśli książki są jak lustra, to ja swoje odbicie odnalazłam w tej historii. Niestety brakuje mi słownictwa, by opisać wszystkie te uczucia, które towarzyszyły mi podczas tej lektury. Ale żadna inna lektura nie skłoniła mnie do tylu refleksji. Żadna nie wyleczyła mnie z kompleksu Piotrusia Pana. Sięgnęłam po nią jako dziewczynka a odłożyłam ją na półkę jako dorosła kobieta. Chociaż może to za dużo powiedziane, bo przecież dorastanie to proces, ale to był początek tego procesu.

Problem - strach przed dorosłością
Lekarstwo - "Kafka nad morzem" H. Murakami

Jeśli książki są jak lustra, to ja swoje odbicie odnalazłam w tej historii. Niestety brakuje mi słownictwa, by opisać wszystkie te uczucia, które towarzyszyły mi podczas tej lektury. Ale żadna inna lektura nie skłoniła mnie do tylu refleksji. Żadna nie wyleczyła mnie z kompleksu Piotrusia Pana....

W dzisiejszych czasach, gdzie każdy za czymś goni i brakuje czasu na wszystko, warto się zatrzymać i właśnie książka jest dobrym lekarstwem aby choć na chwilę zatrzymać się od całego zgiełku panującego w naszym życiu, przestać myśleć o swoich problemach dać się ponieść wyobraźni, przenieść do świata bohaterów i nie ważny jest tu gatunek po prostu weź do ręki książkę usiądź wygodnie i daj się porwać do innego świata który Cię rozbawi, pocieszy a może i nawet pokaże jak poradzić sobie z tym co Cię dręczy od dawna, podrzuci Ci pomysł na to co dalej. Dla mnie to najlepsze lekarstwo, bo "książki są lekarstwem dla umysłu"," są skarbnicą wiedzy". Osobiście najbliższe mojemu sercu są dwie książki, do których uwielbiam wracać jest to : " Mały Książę" i " Oskar i Pani Róża" dwie tak różne ale łączy je motyw patrzenia na świat i różnych ludzi, przez małego chłopca, obie ukazują istotę przyjaźni i miłości, coś najbardziej w życiu cenię.

W dzisiejszych czasach, gdzie każdy za czymś goni i brakuje czasu na wszystko, warto się zatrzymać i właśnie książka jest dobrym lekarstwem aby choć na chwilę zatrzymać się od całego zgiełku panującego w naszym życiu, przestać myśleć o swoich problemach dać się ponieść wyobraźni, przenieść do świata bohaterów i nie ważny jest tu gatunek po prostu weź do ręki książkę usiądź...

Lektura, która stanowi dla mnie najlepsze lekarstwo na moje dolegliwości to "Ania z Zielonego Wzgórza", która zarazem jest moją imienniczką. Ania jest mi bliska oraz jej problemy,z tym ,że Ania jest bardziej szalona ode mnie. Powrót do lektury "Ania z Zielonego Wzgórza" dodaje mi sił oraz sprawia,że się uśmiecham. Ania nie wyleczyła mnie z nieszczęśliwej miłości, ale sprawiła ,że gdy wracam ponownie do niej na łamach lektury to mam ochotę zadać jej kilka pytań. Nie zapominam o Dianie Barry. Czuje,że Ania jest moją bratnią duszą.Razem wspólnie z Ania i Dianą tworzymy grupę ludzi, w których jest siła. Ania, Diana, Ania nigdy się nie poddają. Walka zwycięża, gdzie króluje dobry sposób na uleczenie smutnych dusz.

Lektura, która stanowi dla mnie najlepsze lekarstwo na moje dolegliwości to "Ania z Zielonego Wzgórza", która zarazem jest moją imienniczką. Ania jest mi bliska oraz jej problemy,z tym ,że Ania jest bardziej szalona ode mnie. Powrót do lektury "Ania z Zielonego Wzgórza" dodaje mi sił oraz sprawia,że się uśmiecham. Ania nie wyleczyła mnie z nieszczęśliwej miłości, ale...

To niesamowite, że jest książka, która odpowiada twierdząco na wszelkie zadane pytania…
Kochałem Ją jak nigdy przedtem nikogo, a okazała się wydmuszką, lalką, której każdy winien spełniać zachcianki i wypełniać rozkazy. Byłem „barbarzyńcą w ogrodzie”, chcącym objąć miłością absolutną kogoś, kto okazał się tak pospolity w wymiarze porażającym.
Gdyby ktoś kiedyś, zanim ją poznałem, powiedział, że będę się tak zachowywał, wyśmiałbym go. Była kimś, kto sprawia, że chcesz być najlepszy na świecie we wszystkim. Chcesz być pisarzem, poetą i muzykiem w jednym ciele, by spróbować oddać to, co rozsadza twe wnętrzności jak wybuch granatu…
Mówiła: „chcę być z Tobą, bo mówisz do mnie tak jak inny nikt nie potrafi”; „przy tobie czuję się lepsza”. Na końcu mówiła: „Wiesz, nie możemy być razem…”; „nie jesteś w stanie zapewnić mi życia na takim poziomie, na jakim jestem przyzwyczajona żyć i wiem, że nie zrozumiesz, ale on zapewni mi to wszystko”.
Co było potem ? Utracona radość życia i wlokąca się miesiącami depresja…,aż przypadkowo natknąłem się na książkę pt. „ Martin Eden” Jacka Londona.
Ta pozycja dała mi drugie życie, pozwoliła stanąć na nogi i uwierzyć, że mogę jeszcze kogoś pokochać miłością totalną… Po przeczytaniu „Martina Edena” uzmysłowiłem sobie, że czasem najzwyczajniej w świecie nie warto rozwalać głową muru, bo ktoś nawet tego nie zauważy, przejdzie obojętnie. Często walczymy o coś niepotrzebnie, nie szczędząc sił i środków. Tylko po co ?

To niesamowite, że jest książka, która odpowiada twierdząco na wszelkie zadane pytania…
Kochałem Ją jak nigdy przedtem nikogo, a okazała się wydmuszką, lalką, której każdy winien spełniać zachcianki i wypełniać rozkazy. Byłem „barbarzyńcą w ogrodzie”, chcącym objąć miłością absolutną kogoś, kto okazał się tak pospolity w wymiarze porażającym.
Gdyby ktoś kiedyś, zanim ją...

Mój lek na pesymizm jest skuteczny i sprawdzony, niestety nierefundowany. John Green książką „Gwiazd naszych wina” zdecydowanie wyplenił ze mnie mroczne myśli, które zwykle mi towarzyszyły. Wiecznie pojękiwanie zamieniło się w uśmiech na twarzy. Obwiniałam cały świat za swoje niedoskonałości czy niepowodzenia. Uważałam siebie za beznadziejną, niepotrafiącą się wybić i ogólnie nienadającą się do niczego, a moje życie za pasmo nieszczęść. Po lekturze „Gwiazd…” zupełnie zmieniłam nastawienie. Cieszę się dosłownie każdym dniem i jestem zdecydowanie pewniejsza siebie. Augustus pokazał mi, że trzeba chwytać dzień. Kto wie ile nam pozostało? Nie ważne ile żyjemy, ważne j a k. Musimy spełniać swoje marzenia i cieszyć się z drobnostek. Bohaterowie nie narzekali na swój los, a starali się przeżyć życie jak najlepiej. Próbuję mieć podobne nastawienie do nich. Przecież nasze życie może urwać się w pół zdania, jak ulubiona książka Hazel – „Cios udręki”.
Mam nadzieję, że uzależnię się od tego lekarstwa.

Mój lek na pesymizm jest skuteczny i sprawdzony, niestety nierefundowany. John Green książką „Gwiazd naszych wina” zdecydowanie wyplenił ze mnie mroczne myśli, które zwykle mi towarzyszyły. Wiecznie pojękiwanie zamieniło się w uśmiech na twarzy. Obwiniałam cały świat za swoje niedoskonałości czy niepowodzenia. Uważałam siebie za beznadziejną, niepotrafiącą się wybić i...

Patrzę w gwiazdy. Rozmyślam. Czy może być jakieś skuteczniejsze lekarstwo niż książka Meg Cabot? W tej chwili mam na myśli trylogię Porzuconych. Razem z Pierce boję się o każdy swój dzień. Wpadam w depresję, jak jej najbliższa przyjaciółka. Czas skończyć ze sobą. Ale… jest nadzieja. Nadzieja na poznanie takiego Johna, mrocznych tajemnic, spotkanie Furii i usłyszenia prawdy o rodzinie. Nie, nie skończę ze sobą. Ilekroć czytam ów trylogię mam większą ochotę, aby żyć. Hannah, przyjaciółka głównej bohaterki, zapewnie nie była molem książkowym, jak ja. Nie mogła znaleźć „tej” książki. Nic nie było w stanie wyleczyć jej obsesyjnej miłości do nauczyciela. Nic, prawie nic. To ona nie sięgnęła po coś wartościowego, największe lekarstwo, którym jest książka. Ukochana, jedyna, porządna, mocna KSIĄŻKA.

Patrzę w gwiazdy. Rozmyślam. Czy może być jakieś skuteczniejsze lekarstwo niż książka Meg Cabot? W tej chwili mam na myśli trylogię Porzuconych. Razem z Pierce boję się o każdy swój dzień. Wpadam w depresję, jak jej najbliższa przyjaciółka. Czas skończyć ze sobą. Ale… jest nadzieja. Nadzieja na poznanie takiego Johna, mrocznych tajemnic, spotkanie Furii i usłyszenia prawdy...

Milion małych kawałków[bookLink]103856|Milion małych kawałków[/bookLink] jest książką, która najpierw mną wstrząsnęła. Mocno. Następnie skłoniła do rozmyślań. Główny bohater jest rozsypany, uzależniony od narkotyków i alkoholu, z przerażającą przeszłością. Wydaje się, że mu się nie uda podnieść po tym wszystkim, że nie będzie w stanie walczyć o siebie. Jednak okazuje się inaczej. Jest silny, choć słaby, jest odważny, choć wiele razy tchórzył, jest też zdolny do miłości, choć odrzucał własnych rodziców. Po raz pierwszy książka tak bardzo wpłynęła na moje życie. Wydawało mi się, że wegetuje, że do niczego nie zmierzam, byłam sfrustrowana i znudzona. I nagle dostałam kopa do wzięcia się za siebie. Bo skoro James potrafił poradzić sobie z takimi problemami, to ja też mogę poradzić sobie z moją codziennością.
Wciąż wracam do tej książki, czytam ją od nowa albo po prostu szukam swoich ulubionych fragmentów.
"Milion małych kawałków" jest moim lekarstwem, choć gorzkim, jednak skutecznym. Polecam serdecznie.

Milion małych kawałków[bookLink]103856|Milion małych kawałków[/bookLink] jest książką, która najpierw mną wstrząsnęła. Mocno. Następnie skłoniła do rozmyślań. Główny bohater jest rozsypany, uzależniony od narkotyków i alkoholu, z przerażającą przeszłością. Wydaje się, że mu się nie uda podnieść po tym wszystkim, że nie będzie w stanie walczyć o siebie. Jednak okazuje się...

 [bookCover]103856|Milion małych kawałków[/bookCover]

Lucy Maud Montgomery oprócz tego, że napisała znany każdemu cykl o Ani Shirley, stworzyła też kilka innych, mniej ważnych dla całego literackiego świata, postaci.
Jedną z tych postaci jest Joanna Stirling z "Błekitnego Zamku". Lat 29, stara panna, mieszka z matką i ciotką, życie upływa jej na szydełkowaniu, chodzeniu do kościoła i słuchaniu narzekań na wszystko.
Pomyłka sprawia, że Joanna zaczyna żyć swoim życiem. Życiem skandalicznym dodam. Wyprowadza się z domu, kupuje piękne sukienki, wychodzi za mąż za mężczyznę, o którym krążą plotki pełne morderstw, romansów, kradzieży.
Ja nie zrobiłam tego, co zrobiła Joanna, ale zawsze, kiedy mam poczucie, że moje życie stoi w miejscu, sięgam po jej historię. Ona leczy mój zły nastrój, przekonuje, że warto pójść na kurs strzelania z łuku, zacząć studia, o których zawsze się marzyło, pomalować przedpokój w słoneczniki. Warto robić to, co się chce, czego się pragnie. Nie warto słuchać tych, którzy mówią „nie wymyślaj”, „wydziwiasz”. Wystarczy zrobić jedną małą rzecz, żeby przypomnieć sobie, kim jestem, jaka jestem. I Joanna Stirling musi mi o tym czasami przypominać. Bo wbrew pozorom pamiętanie o swoich potrzebach, pomysłach i pragnieniach nie jest takie proste.

Lucy Maud Montgomery oprócz tego, że napisała znany każdemu cykl o Ani Shirley, stworzyła też kilka innych, mniej ważnych dla całego literackiego świata, postaci.
Jedną z tych postaci jest Joanna Stirling z "Błekitnego Zamku". Lat 29, stara panna, mieszka z matką i ciotką, życie upływa jej na szydełkowaniu, chodzeniu do kościoła i słuchaniu narzekań na wszystko.
Pomyłka...

W małej prowincjonalnej mieścinie, w niepozornej zbyt ciasnej wiejskiej bibliotece pewna mała dziewczynka wychowana w (mówiąc eufemistycznie) średniozamożnej rodzinie odkryła pewną zamknięta w dwóch tomach historię... Ukryte w twardych ramach obwoluty, na pożółkłych kartach mieniły się czarnym drukiem słowa... Zdania składające się na balsamiczną recepturę... Opowieść o chłopcy - sierocie, któremu los jeden dobry uczynek odpłaca otwarciem bramy do spełnienia marzeń... Przejście przez tę bramę okazuje się trudne, pełne wyrzeczeń, cierpień, wyborów... Nie traci on jednak nadziei, nie przestaje kochać, tworzyć, stara się pozostać dobrym człowiekiem... Tak w skrócie przedstawić można fabułę "Wielkich nadziei" C. Dickensa - mojej literackiej pocieszycielki.Pomogła mi w przełomowym momencie zachować wiarę w to,że nasz los może się w każdej chwili zmienić, że nadzieja naprawdę winna umierać ostatnia, że nie pochodzenie decyduje o naszej wartości, że los prędzej czy później uśmiecha się do każdego, że dobro powraca oraz, że samotność to najgorsze co może spotkać człowieka... Nie pomagała mi w chorobie, stracie kogoś bliskiego, nie była lekiem na utraconą miłość... Nie znaczy jednak, że jej rolę w moim życiu należy deprecjonować... Stała się drogowskazem, który w beletrystycznej formie w tamtym ważnym w moim życiu momencie załamania, poczucia braku sensu, siły, by walczyć o swoje miejsce w świecie, bezradności, wyznaczył kierunek mojego myśleniu... Przekonała do szanowania własnej wartości i nauczyła wierzyć, że nadzieja i cierpliwość to dwa lekarstwa na wszystko oraz, że tych wartości (a także winnych) można szukać w książkach - pozornie milczących nauczycielkach...

W małej prowincjonalnej mieścinie, w niepozornej zbyt ciasnej wiejskiej bibliotece pewna mała dziewczynka wychowana w (mówiąc eufemistycznie) średniozamożnej rodzinie odkryła pewną zamknięta w dwóch tomach historię... Ukryte w twardych ramach obwoluty, na pożółkłych kartach mieniły się czarnym drukiem słowa... Zdania składające się na balsamiczną recepturę... Opowieść o...

Opętani[bookLink]9261|Opętani[/bookLink]

Dolegliwością zwykle jest coś konkretnego, namacalnego. Coś, co sprawia nam dokuczliwy ból, nie pozwala nawet na chwilę zmrużyć oka i dać odpocząć umęczonej duszy. W moim przypadku chodziło jednak o rzecz dużo mniej określoną. O coś bez konkretnego kształtu czy formy, a jednak równie uciążliwego. Moją chorobą okazał się brak. Zapytacie zaskoczeni, jak coś takiego może być dolegliwością? A jednak, zawsze w moim życiu za czymś goniłam, a niewidzialna siła pchała mnie tam, gdzie mogłam doświadczyć czegoś nowego. I wciąż czułam, że czegoś mi brakuje. Może część was zna to rozdzierające uczucie? To poczucie, że twoje otoczenie, to co robisz, a nawet ty sam są niewystarczające. Po „Opętanych” Chucka Palahniuka sięgnęłam po fascynującej lekturze innej książki tego autora. Z wypiekami na twarzy czytałam o pisarzach, zamkniętych w mrocznym domu z zamiarem napisania dzieł swojego życia. O tym, jak zamiast tego opowiadają sobie swoje makabryczne historie, obfitujące w obrzydliwe wręcz sceny. Myślicie, że to dziwne, że coś takiego pomogło mi w czymkolwiek? A jednak, powieść pokazuje, że każdy z nas do czegoś dąży. Ukazuje, jak często sami okuwamy się w kajdany, pragnąc wręcz, by cierpienie stało się naszym udziałem. Dzięki „Opętanym” wreszcie udało mi się zaakceptować brak. Zrozumiałam, że na tym polega moje zadanie, by móc stopniowo i powolutku go wypełniać, nawet ze świadomością, że to iście syzyfowa praca. Ostatecznie przecież każdy z nas będzie miał jakąś historię do opowiedzenia.

Opętani[bookLink]9261|Opętani[/bookLink]

Dolegliwością zwykle jest coś konkretnego, namacalnego. Coś, co sprawia nam dokuczliwy ból, nie pozwala nawet na chwilę zmrużyć oka i dać odpocząć umęczonej duszy. W moim przypadku chodziło jednak o rzecz dużo mniej określoną. O coś bez konkretnego kształtu czy formy, a jednak równie uciążliwego. Moją chorobą okazał się brak....

 [bookCover]9261|Opętani[/bookCover]