Gdy patrzę wstecz na moje życie to pierwsza myśl jaką mam w głowie na temat przełomowego dnia w moim życiu to oczami wyobraźni przywołuje widok szpitala psychiatrycznego do którego postanowiłam się wybrać.Byłam w ciężkim momencie moje życia , pamiętam w czerwcu skończyłam studia, obroniłam tytuł mgr, w lipcu po bardzo burzliwych kłótniach zakończyłam 2,5 letni związek,teraźniejszość była dla mnie wtedy trudna a mająca nadejść przyszłość jeszcze bardziej paraliżująca.Czułam, że wpadałam w czarną otchłań,którą mój umysł projektował wciąż i wciąż nie dając mi wytchnienia ani na moment.Zdecydowałam się na radykalny krok, jak się później okazało mocno ucieczkowy , ale jednak w ostatecznym rozrachunku pozytywny.W szpitalu znalazłam się jesienią i spędziłam tam 6 miesięcy .Było to miejsce niesamowicie oderwane od tego życia na "zewnątrz",gdzie czas i życie płynęło inaczej , pełne różnych osób z problemami ,o których do tej pory jedynie mogłam czytać.Pobyt tam całkowicie zmienił sposób mojego patrzenia na życie, jego sens , ludzi. Mimo,że nie zamierzam już powtarzać tego typu doświadczenia to jednak nie żałuje że tam byłam .

Gdy patrzę wstecz na moje życie to pierwsza myśl jaką mam w głowie na temat przełomowego dnia w moim życiu to oczami wyobraźni przywołuje widok szpitala psychiatrycznego do którego postanowiłam się wybrać.Byłam w ciężkim momencie moje życia , pamiętam w czerwcu skończyłam studia, obroniłam tytuł mgr, w lipcu po bardzo burzliwych kłótniach zakończyłam 2,5 letni...

Dla mnie najważniejszym dniem w moim życiu po którym świat już nie był i nie jest taki sam i po którym życie nabrało dla mnie innego znaczenia był dzień 27 lipca 2008.To było pierwszy raz jak ją zobaczyłam moją maleńką córeczkę Anusie.Która się przedwcześnie urodziła w 24 tygodniu ciąży.To była 3 doba jej życia.I moje 3 dni wielkiego niepokoju.Ale los pozwolił się nam poznać i spotkać.Prosto ze szpitala położniczego pojechałam do mojej maleńkiej córeczki.Najpierw bałam się tam wejść bo nigdy nie widziałam takie maleńkie dziecko.Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać.Takie silne emocje mną targały jak nigdy wcześniej.Nie wiem nawet do czego można to porównać.Leżała w inkubatorze po podłączana do różnych urządzeń pozwalających jej żyć.W nosku z jednej strony miała sondę a w drugiej rurkę podłączona do respiratora.Taka była maleńka rączki jak maleńkie patyczki paluszki zrośnięte.Jej piąstka wyglądała jak główka zapałki oczka mocno zaciśnięte bo były zrośnięte, żyłki to jak niteczki.Pieluszkę miała moja Anusia założoną na pupcię najmniejszy rozmiar jaki istnieje ale jej była za duża, przykrywała jej maleńkie ciałko.Gdy do niej weszłam to na oczkach miała założone maleńkie gogle bo miała na dodatek żółtaczkę i była naświetlana lampami.Była cała czerwona.Gdy tak u niej stałam i stukałam w jej domek to ja płakałam ze szczęścia, strachu.To takie niesamowite było patrzeć na ten mój mały cud.Bo jak to nie nazwać bo żyła mimo wszystko.Dla mnie to był dzień wjątkowy.Nawet gdy o tym teraz pisze to się rozczulam i chciało by się odwrócić czas.

Dla mnie najważniejszym dniem w moim życiu po którym świat już nie był i nie jest taki sam i po którym życie nabrało dla mnie innego znaczenia był dzień 27 lipca 2008.To było pierwszy raz jak ją zobaczyłam moją maleńką córeczkę Anusie.Która się przedwcześnie urodziła w 24 tygodniu ciąży.To była 3 doba jej życia.I moje 3 dni wielkiego niepokoju.Ale los pozwolił się nam...

Za wiele jeszcze nie przeżyłam, ale myślę, że dzień, w którym zdałam prawo jazdy był dla mniej jednym z tych ważniejszych dni :)

Dziesiąta dwadzieścia. Wchodzimy na salę. Starszy, siwy facet po pięćdziesiątce możliwie najbardziej znudzonym głosem jaki w życiu słyszałam powtarza nam zasady egzaminu. To był człowiek nieznający sprzeciwu - oj nie. Ze stresu zapomniałam większości jego wskazówek, ale jako człowiek kierujący się rozumem wydedukowałam, że zatwierdź, to zatwierdź, a koniec to koniec. "A" to a, "b" to b, "c" to c. Et cetera, et cetera.
Po ponad pięciu minutach i trzykrotnym sprawdzeniu odpowiedzi wyszłam z sali z bananem na twarzy, mając w świadomości słowa: "błędy dopuszczalne: 2, popełnione: 0". Wielki kamień spadł mi z serca i płuca jakby zaczęły nagle pomopować powietrze. Najgorsze za mną.
Pewna, że na egzamin praktyczny (jazdę) czekać będę ponad dwie godziny nie przejmowałam się tym, że skoro jestem głodna to powinnam usiąść na tyłku i coś zjeść. Pokrążyłam trochę z koleżanką po ośrodku, obejrzałyśmy kilka egzaminów (tyle zdanych egzaminów w całej karierze nie widziałam!) i przerażona myślą, że ci zdający wyczerpią dzienny limit (legenda - ale krąży ostro) usiadłam w klimatyzowanej części budynku razem ze wspomnianą koleżanką.
Rozmawiamy sobie, rozśmieszam ją, bo stresuje się gorzej niż ja, a tu ni z gruchy ni z pietruchy, około jedenastej dziesięć słyszę: Marta "Zajefajna", samochód jedenasty. Z oczami większymi niż te śmieszne pieski co im czasami wypadają gałki oczne wyszłam z budynku na prażące słońce i z nogami jak z waty podążyłam w stronę mojego Samochodu Śmierci. Instruktor już czekał, czaił się na fotelu kierowcy ze swoim Zabójczym Kajecikiem. Usiadłam więc obok, wysłuchałam, jaki numer rejestracji posiada moja Zajefajna Machina i w ogóle taki wierszyk gość walnął, że nie wiedziałam, co mam z tego zapamiętać.
Rozpoczął się egzamin. Wskazałam, co było mi dane wskazać i usiadłam za kierownicą. I jako idiotka największa z blondynek wszelakich przystępując do zadania numer dwa niczego totalnie nie sprawdziłam; bez pasów (brawo Marta! nobel jest Twój!), lusterek i fotela ruszyłam. Zamarłam - gdy mnie zatrzymał zanim opuściłam kopertę i miałam ochotę grzmotnąć się w twarz z otwartej dłoni. Facepalm! Wrócił Cliówką na start, a ja już wszystko od początku zaczęłam jak należy i mogłam wjechać na łuk. Dzięki niebiosom za tego człowieka na mojej drodze. Łuk zaliczyłam spokojnie, choć mówiono mi później, że niewiele brakowało, bym przestawiła słupek lusterkiem - znowu totalny fart.
No to łuk za mną, kieruję się na ręczny. A tu psikus, wystartowałam z piskiem. Wszystkie oczy z balkonu widokowego poczułam na sobie, normalnie jakby każde to spojrzenie było kującym wektorem. Widziałam punkt zaczepienia, kierunek i zwrot. Dojechałam do końca wzniesienia i zjechałam na dół. Mój egzaminator zagadał się z drugim, po czym pożegnał się z tamtym bardzo wesoły i usiadł obok mnie. No i ruszyliśmy na miasto. Przygód było wiele. A najważniejsze w tym wszystkim było to, że po pierwszym błędzie byłam pewna, że nie zdałam, a egzaminator obok udaje, że niby nigdy nic, a na placu powie: przykro mi...Zatem starałam się jechać najlepiej jak umiem, popełniać jak najmniej błędów, ale nie przejmować się za bardzo. I takim sposobem zrobiłam około pięciu pojedynczych błędów. Wyobraźcie sobie państwo, że nawet dałam radę przekroczyć na egzaminie prędkość. To już trzeba być hardkorem. Ale nie było to "90/50" jak dwa dni temu mój tato (cytat z mandatu, ha ha), tylko jakieś 55, no może 56/50. Było tam jeszcze kilka takich głupot, że można by sikać po nogach i turlać się po podłodze, ale pomińmy to uroczystym milczeniem.
Wjeżdżamy na plac a pan egzaminator: Zaliczyła pani egzamin praktyczny z wynikiem pozytywnym, czyli zdała pani. A mi się w głowie zakręciło i bałam się odpowiedzieć cokolwiek, bo mogłabym zajęczeć, rozpłakać się albo zbłaźnić w jeszcze inny sposób. Więc z lekko opadniętą dolną szczęką przyjęłam mój dowód dowodzący wszystkim wszystko i mówiąc cicho "do widzenia" (tak, tak, i co jeszcze) wyczołgałam się z auta.

Ot, cała historia. A teraz bójcie się, bo możliwe, że korzystam z tej samej drogi co Wy :)

Za wiele jeszcze nie przeżyłam, ale myślę, że dzień, w którym zdałam prawo jazdy był dla mniej jednym z tych ważniejszych dni :)

Dziesiąta dwadzieścia. Wchodzimy na salę. Starszy, siwy facet po pięćdziesiątce możliwie najbardziej znudzonym głosem jaki w życiu słyszałam powtarza nam zasady egzaminu. To był człowiek nieznający sprzeciwu - oj nie. Ze stresu zapomniałam...

Nie poznałam swojej drugiej połówki, nie zdobyłam Oscara ani nie urodziłam dziecka. Czy w takim razie nie przeżyłam cudownych chwil, czy dni, których mogę nazwać szczęśliwymi? Czy na mojej twarzy nie pojawił się szczery uśmiech kipiący bezbronną i bezcenną radością?

Takich dni było w moim życiu wiele. Nie potrafię się określić, który był tym najlepszym, najpiękniejszym i najcudowniejszym, kiedy czułam, że jestem panią całego świata i wierzyłam, że mojemu szczęściu nic nie grozi.

Mogłabym opisać mój wyjazd do Hiszpanii, pierwsze wakacje nad morzem czy każde miłe słowo od ważnych dla mnie osób.

Lecz wgłębiając się dalej w budowę każdego tego dnia znajduję ten, który odmienił moje życie na lepsze.


Pamiętam, że nie miałam ochoty tam jechać. Wszystkie moje koleżanki z zespołu, w którym śpiewałam, były zafascynowane i podniecone nadchodzącym wydarzeniem. W Sieprawiu były rok temu i przywiozły z tego miejsca wspomnienia najlepsze, które nie wyparowały z ich serc i głów do tej pory. A cóż miałam powiedzieć ja, która tylko słuchała jak to fantastycznie jest śpiewać gospel?

Warsztaty gospel, w Sieprawiu, trwały trzy dni. To były najlepsze i najcudowniejsze dni mojego życia. Jednak chciałabym opowiedzieć Wam o ostatnim.

Atmosfera była wyborna, ludzie fantastyczni a powietrze mieszało się z radością śpiewania, chwaleniem Pana Boga w muzyce i nutkami; całymi nutami, półnutami, ósemkami czy szesnastkami. Każdy, kto zaraz miał wyjść na scenę i zaśpiewać te dziesięć utworów, których nauczył się przez trzy wspaniałe dni, czuł stres pomieszany z radością i spokojem ducha. Dziwna mieszanka, ale tak się czułam. Cieszyłam się, że śpiewam dla Niego ale i dla siebie.

W końcu wyszliśmy na tę ogromną scenę. Setka uczestników i dwóch instruktorów, którzy byli zupełnie inni a tak bardzo niesamowici. Pokazywali co mamy robić, uśmiechali się, okazywali miłość do Boga i uświadamiali, że jesteśmy cudownymi osobami. Ludzie słuchali nas z zaciekawieniem i patrzyli tylko na scenę. A potem też śpiewali. Pewnie taka muzyka wydawała im się dziwna i zupełnie inna niż nasze pieśni o Bogu. Ale jakże fantastyczna!

Kiedy koncert, ponad dwugodzinny, dobiegł ku końcowi to praktycznie w ogóle nie czuło się zmęczenia tylko smutek, że to już skończone. Lecz w głębi serca radość i satysfakcję, że uczestniczyliśmy w takim wydarzeniu.

Wielu wyda się to dziwne, że tak wspaniale wspominam ten dzień. Co w nim szczególnego? Co ważnego? Wszystko. Muzyka. Ludzie. I uświadomienie sobie tego, że jestem fantastycznym człowiekiem. Oraz fakt, że Boga można chwalić nie tylko przez śpiewanie smutnych i poważnych pieśni ale także i przez wesołe, gospelowe piosenki.

Zatem nic dziwnego, że rok później tam wróciłam i znów przeżyłam cudowne oraz niezapomniane chwile! :)

Nie poznałam swojej drugiej połówki, nie zdobyłam Oscara ani nie urodziłam dziecka. Czy w takim razie nie przeżyłam cudownych chwil, czy dni, których mogę nazwać szczęśliwymi? Czy na mojej twarzy nie pojawił się szczery uśmiech kipiący bezbronną i bezcenną radością?

Takich dni było w moim życiu wiele. Nie potrafię się określić, który był tym najlepszym, najpiękniejszym...

Ja bardzo przepraszam, ale konkurs adresowany TYLKO do czytelniczek w Polsce jest troche niesprawiedliwy.
Pozdrawiam z Berlina,
Wiola

Ja bardzo przepraszam, ale konkurs adresowany TYLKO do czytelniczek w Polsce jest troche niesprawiedliwy.
Pozdrawiam z Berlina,
Wiola

Dzień może nie najważniejszy w życiu, bo taki mam zapewne jeszcze przed sobą, ale dla mnie bardzo ważny. Jest to dzień, w którym poszłam na studia. Sama w obcym mieście zrozumiałam, że nie jestem już małą dziewczynką, którą w razie potrzeby ktoś zawsze pogłaszcze po głowie. Wkraczałam małymi krokami w dorosłe życie, czy tego chciałam czy nie. Zrozumiałam wtedy, że sama jestem za siebie odpowiedzialna i od teraz sama muszę o siebie zadbać. Jestem bardzo związana z rodziną, a od tego dnia nikogo ze mną tam nie było. Wszystko się dla mnie zmieniło, musiałam przyzwyczaić się do nowego trybu życia. Od tamtego dnia bardziej doceniam rodzinne miasto, bliskich i przyjaciół. Tego dnia rozpoczął się "nowy etap" w moim życiu i jak na razie nie narzekam : )

Dzień może nie najważniejszy w życiu, bo taki mam zapewne jeszcze przed sobą, ale dla mnie bardzo ważny. Jest to dzień, w którym poszłam na studia. Sama w obcym mieście zrozumiałam, że nie jestem już małą dziewczynką, którą w razie potrzeby ktoś zawsze pogłaszcze po głowie. Wkraczałam małymi krokami w dorosłe życie, czy tego chciałam czy nie. Zrozumiałam wtedy, że sama...

Bardzo dawno temu za lasami, górami i rzeką San siedziałam przy biurku zaspana jak licho i zła jak osa. Już 6 lat codziennie wstawałam o 5.00 rano, by o 6.10 wyjechać pociągiem z mojego miasteczka.Następnie ,po pół godzinie ,przesiadka na następny i ok. 7.30 byłam w pracy. Bieszczady cudowne, ale nie z perspektywy urzędniczego kantorka! I co z tego,że zarobków zazdrościli mi wszyscy? Pracy tak naprawdę miałam na 2,3 godziny dziennie, a w domu byłam dopiero po 17.00.
To był nagły impuls, ale doszłam do wniosku,że ja - ekonomistka -która tak naprawdę całe życie chciała przecież uczyć dzieci języka polskiego,muszę wreszcie coś z tym zrobić !
I...zrobiłam!Natychmiast podjęłam odpowiednie kroki, dzięki którym
spełniło się moje marzenie!
Jestem już na emeryturze,ale z sentymentem wspominam pracę w szkole.Z wieloma moimi byłymi wychowankami mam nadal kontakt.Czasem wypominają mi to,że "piłowałam" ile wlazło, ale mówią o tym tak naprawdę z sympatią.Spora gromadka to też poloniści - kiedyś laureaci lub finaliści konkursów j.polskiego.
Wiem jedno,warto zaczynać od nowa,nawet jeśli o całej naszej przyszłości ma zadecydować postanowienie podjęte jednego tylko dnia!

Bardzo dawno temu za lasami, górami i rzeką San siedziałam przy biurku zaspana jak licho i zła jak osa. Już 6 lat codziennie wstawałam o 5.00 rano, by o 6.10 wyjechać pociągiem z mojego miasteczka.Następnie ,po pół godzinie ,przesiadka na następny i ok. 7.30 byłam w pracy. Bieszczady cudowne, ale nie z perspektywy urzędniczego kantorka!...

Gdy zamykam oczy i myślę o latach nauki, tych, które są już za mną, staje mi przed oczami jeden, zwariowany dzień. Ten, w którym dostałam się do pewnego liceum.

Tata, na rozkaz mamy, zabrał mnie z rana pod listę Trójki. Dzień wcześniej załatwiłam wszystkie formalności w Siódemce, do której dostałam się bez najmniejszych problemów i już zaczęłam cieszyć się z tego wyboru. W pobliżu park – już widziałam w nim siebie z termosem i książką; a w samym budynku czułam się bezpiecznie. W Trójce, jednej z dwóch najlepszych szkół w mieście, znalazłam się na 167 miejscu listy rezerwowej. Ale cóż, mama się uparła.

Gdy już przepchnęłam się przez masę rówieśników, oczywiście – znalazłam swoje nazwisko na tej samej liście. Tylko miejsce się zmieniło. Z 167 na 2. W ciągu następnej godziny znalazłam się na liście przyjętych – zabawnie piszczałam i podskakiwałam w miejscu nie mogąc wydusić z siebie żadnego sensownego zdania. Dostałam się do szkoły, o której bałam się marzyć. A wtedy dopiero się zaczęło – nieskładne telefony do mamy, kolejne piski własnego autorstwa i jazda z Trójki do Siódemki i z Siódemki do Trójki. Po odkręcaniu i zakręcaniu na nowo formalności, o godzinie 15:46, oficjalnie stałam się uczennicą wymarzonego liceum.

Z perspektywy czasu nie wiem – miałam szczęście, czy w rzeczywistości pecha? Ale jestem pewna, że idąc do Siódemki, nie byłabym tą samą osobą, co dzisiaj. Na pewno nie byłabym lepsza, ani gorsza, zresztą nigdy do końca nie rozumiałam tych pojęć – byłabym po prostu inna.

Nigdy też nie zapomnę jak dumni byli moi rodzice. W szczególności tata. Nigdy wcześniej, ani później, nie patrzył na mnie w ten sposób, co wtedy.

Gdy zamykam oczy i myślę o latach nauki, tych, które są już za mną, staje mi przed oczami jeden, zwariowany dzień. Ten, w którym dostałam się do pewnego liceum.

Tata, na rozkaz mamy, zabrał mnie z rana pod listę Trójki. Dzień wcześniej załatwiłam wszystkie formalności w Siódemce, do której dostałam się bez najmniejszych problemów i już zaczęłam cieszyć się z tego wyboru. W...

Na pewno najważniejszym wydarzeniem w moim życiu był dzień,w którym dowiedziałam się,że urodzę córkę.Mam 10-letniego syna,córka była jak spełnienie marzeń,bo gdy dowiedziałam się,że jestem w ciąży,bardzo chciałam,żeby to była dziewczynka.I intuicja podpowiadała mi,że tak będzie,nawet mówiliśmy z mężem,jak to będzie jak na świat przyjdzie Ola,bo imię yło wybrane zaraz po zrobieniu testu ciążowego.Narodziny syna były równie ważne,ale wtedy byłam młoda,inaczej na to patrzyłam,ciąża była zaskoczeniem,a z córką było inaczej.Oboje z mężem przygotowywaliśmy siebie i syna na przyjście tej małej istotki.Ale potwierdzenie przez lekarza tego,że będzie dziewczynka i radość,jaka wtedy zapanowała-to był ten moment w życiu,którego się nie zapomina.Momentów szczególnych,ważnych,takich,które pamiętam jakby to było dziś,było w moim życiu wiele,ale skoro to ma być jeden dzień,to wybieram ten.Wtedy,po wyjściu z gabinetu frunęłam,unosiłam się nad ziemią,a nie szłam i łezka szczęścia się pojawiła...A potem pojawiła się, dziś już 15-miesięczna nasza kochana Aleksandra:)

Na pewno najważniejszym wydarzeniem w moim życiu był dzień,w którym dowiedziałam się,że urodzę córkę.Mam 10-letniego syna,córka była jak spełnienie marzeń,bo gdy dowiedziałam się,że jestem w ciąży,bardzo chciałam,żeby to była dziewczynka.I intuicja podpowiadała mi,że tak będzie,nawet mówiliśmy z mężem,jak to będzie jak na świat przyjdzie Ola,bo imię yło wybrane zaraz po...

Najważniejszym dniem mojego życia był zdecydowanie dzień, w którym się urodziłam. Gdyby nie ten dzień to nic nigdy by nie było takie samo. Co roku drugiego maja zawsze się cieszę, że jednak żyję i korzystam z szansy zmienienia świata i czyjegoś życia. Na lepsze oczywiście. Nie ma co narzekać, że kolejne urodziny i się starzejemy, życie jest po to by się cieszyć i dlatego ja się cieszę. Że żyję.

Najważniejszym dniem mojego życia był zdecydowanie dzień, w którym się urodziłam. Gdyby nie ten dzień to nic nigdy by nie było takie samo. Co roku drugiego maja zawsze się cieszę, że jednak żyję i korzystam z szansy zmienienia świata i czyjegoś życia. Na lepsze oczywiście. Nie ma co narzekać, że kolejne urodziny i się starzejemy, życie jest po to by się cieszyć i dlatego ja...