Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

Osobiście uważam, ze każdy dzień w moim życiu jesy ważny nadewszystko, ponieważ to jeden dzień mojego krótkiego życia, a czas ten powinnam wykorzystać najlepiej jak potrafie. Ale jeżeli ma już wybierać to oto właśnie ten dzień. Dniem szczególnie ważnym w moim życiu, był dzień w którym moja najlepsza wtedy jeszcze koleżanka powiedziała mi, że jestem jej najlepszą przyjaciółką. Co tu dużo ukrywać nigdy mnie miała za wielu przyjaciół, ale jeżeli już z kimś się przyjaźnimy to powinno to być na śmierć i życie. Tak właśnie jest ze mną i Ewelina:)

Osobiście uważam, ze każdy dzień w moim życiu jesy ważny nadewszystko, ponieważ to jeden dzień mojego krótkiego życia, a czas ten powinnam wykorzystać najlepiej jak potrafie. Ale jeżeli ma już wybierać to oto właśnie ten dzień. Dniem szczególnie ważnym w moim życiu, był dzień w którym moja najlepsza wtedy jeszcze koleżanka powiedziała mi, że jestem jej najlepszą...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Miałam wtedy 15/16 lat i nie czułam się szczęśliwą osobą. W domu się nie układało, w sprawach sercowych też nie. Nikt nie widział mojego cierpienia. Czułam się sama z wszystkimi problemami. Ze strony bliskich osób nie otrzymałam nawet najmniejszego wsparcia. Matka często okazywała mi swą nienawiść i obrażała mnie na każdym kroku. Byłam tylko nastolatką, u której formowało się poczucie tożsamości, więc byłam podatna na takie "ciosy". Zaczęłam nienawidzić siebie i wyobrażać sobie swoją własną śmierć. Nie raniłam siebie w sposób fizyczny, lecz psychiczny. W pewnym momencie mój organizm zaczął się buntować. Zachorowałam na dziwną chorobę psychosomatyczną, którą wielu lekarzy nie potrafiło zdiagnozować. Na skórze pojawiły się dziwne i bolesne ranki. To był okropny czas. Pełen cierpienia, bólu i upokorzenia. Mój organizm sam się niszczył, a nikt nie umiał tego zatrzymać. Aż nadszedł TEN DZIEŃ. Byłam przeziębiona, więc zostałam w domu i z nudów zajrzałam na półki z książkami w pokoju rodziców. Znalazłam tam "Potęgę podświadomości" Josepha Murphy'ego. Z nudów zaczęłam ją przeglądać i zrozumiałam, że to jest to, czego potrzebuje. Pozytywne myślenie! Błyskawicznie przeczytałam książkę i zrozumiałam, że to moje negatywne myślenie o sobie mnie niszczyło. Dotarło do mnie, że nienawidząc siebie zrobiłam sobie krzywdę. Znalazłam motywację, by walczyć z chorobą. "Myśleć pozytywnie" - brzmi banalnie, prawda? Jednak dla zagubionej nastolatki to było właśnie to, czego potrzebowała, by móc powoli stanąć na nogi. Od tamtego dnia zmieniłam nastawienie do siebie i objawy choroby trochę się zmniejszyły. Po jakimś czasie trafiłam do lekarza, który zdiagnozował moją chorobę i przypisał mi odpowiednie leki. W połączeniu z pozytywnym myśleniem zaczęłam wygrywać z chorobą. Trochę to trwało, ale się udało. Tamten dzień był wyjątkowy, bo pomógł mi odzyskać nadzieję. Zyskałam jednak coś więcej: poczułam ogromną chęć pomagania innym w ich cierpieniach. Zaczęłam się interesować psychologią i chętnie pomagałam innym ludziom. Gdy widziałam, że komuś pomogłam, to czułam się spełniona. Obecnie jestem studentką psychologii i dalej realizuję mój cel. A to wszystko dzięki temu jednemu dniu i tamtej książce.

Miałam wtedy 15/16 lat i nie czułam się szczęśliwą osobą. W domu się nie układało, w sprawach sercowych też nie. Nikt nie widział mojego cierpienia. Czułam się sama z wszystkimi problemami. Ze strony bliskich osób nie otrzymałam nawet najmniejszego wsparcia. Matka często okazywała mi swą nienawiść i obrażała mnie na każdym kroku. Byłam tylko nastolatką, u której formowało...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Szczególny dzień?
Dzień, który zmienił moje życie, to jednocześnie dzień, w którym zniknął ktoś dla mnie wtedy ważny. Była to osoba, która zatruwała moje życie w każdy możliwy sposób. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie z tego sprawy. Pamiętam, że płakałam i nie mogłam doprowadzić się do stanu używalności.
Wtedy zaczęłam to opisywać. Potrafiłam pisać cały dzień bez przerw na posiłki. Siedziałam z zeszytem i pisałam co czuję. Własne wspomnienia umieszczałam w wymyślonej przeze mnie postaci. Była to kobieta, która została uwięziona we własnym śnie. Z czasem nie tylko ona się z niego wydostała, ale i ja.
W ten sposób zaczęłam swoją przygodę z pisaniem opowieści. Codziennie mam nowe to pomysły, które mam nadzieję nigdy nie znikną.
Od tamtego czasu minęły cztery lata, a ja wciąż marzę o tym, by kiedyś pokazać ludziom książkę z moim nazwiskiem na okładce.

Szczególny dzień?
Dzień, który zmienił moje życie, to jednocześnie dzień, w którym zniknął ktoś dla mnie wtedy ważny. Była to osoba, która zatruwała moje życie w każdy możliwy sposób. Wtedy jeszcze nie zdawałam sobie z tego sprawy. Pamiętam, że płakałam i nie mogłam doprowadzić się do stanu używalności.
Wtedy zaczęłam to opisywać. Potrafiłam pisać cały dzień bez przerw na...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Dzień, który odmienił moje życie miał miejsce rok temu. Idąc do sypialni rodziców zauważyłam, jak mój tata się modli. Wzruszyło mnie to dogłębnie, gdyż mój rodzic nigdy nie pałał miłością do Kościoła i księży. Zawsze powtarzał, że księża "to takie diabły chodzące w sutannach i tylko kominiarz jako jedyny, mając uniform tego koloru, jest przyzwoity."
Od tamtej pory uwierzyłam, że tata tak naprawdę wierzy na swój sposób i nie ważne, jest czy chodzimy do Kościoła co niedzielę, czy wielce modlimy się jak faryzeusze. Ważne jest to, że na swój sposób oddajemy Bogu cześć. Ważne jest to, jakimi jesteśmy naprawdę. Bo co da nam modlitwa pod figurą, gdy diabła mamy za skórą?
Od tamtej pory patrzę przede wszystkim na serce człowieka. Staram się go nie etykietować i nie szufladkować w żaden sposób. To trudna umiejętność i czasami zdarzają mi się potknięcia, jak każdemu z nas. Wtedy przyznaję się do błędu i próbuję poznać tą osobę i pomóc jej w problemach.

Dzień, który odmienił moje życie miał miejsce rok temu. Idąc do sypialni rodziców zauważyłam, jak mój tata się modli. Wzruszyło mnie to dogłębnie, gdyż mój rodzic nigdy nie pałał miłością do Kościoła i księży. Zawsze powtarzał, że księża "to takie diabły chodzące w sutannach i tylko kominiarz jako jedyny, mając uniform tego koloru, jest przyzwoity."
Od tamtej pory...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Jechałam na moje trzecie wakacje zagranicę. Rodzice wysłali mnie na obóz do Bułgarii. Myślałam, że to będą moje najgorsze wakacje bo w autokarze nie było klimatyzacji i w dodatku musiałam opiekować się młodszą córką znajomych rodziców.
Autokarem jechaliśmy przez Czechy, Austrię, Słowację i Rumunię. Na dłużej zatrzymaliśmy się w Bukareszcie- stolicy Rumunii. Na chwilę autobusem przystaneliśmy na moście, wszyscy się zdziwli po co, przecież nie ma żadnych atrakcji. Przewodnik powiedział żebyśmy wyjrzeli przez okno i zobaczyli co się znajduje koło rzeki. A tam ku zdziwieniu wszystkich ukazały się slumsy. Z tyłu autokaru usłyszałam śmiechy chłopaków i niektórych dziewczyn, lecz zatkało ich kiedy zobaczyli na slumsach małe dzieci bez butów i w niezbyt dobrym stanie.
Ten widok pozostawił we mnie tak ogromny ślad, że po powrocie do kraju, do mojeog miasta zaczęłam pomagać sąsiadom mojej babci którzy mają szóstkę dzieci i nie mogą sobie pozwolić na wiele.Trzy razy w tygodniu pomagałam im w nauce, zabierałam na spacery i oddawałam moje stare zabawki. Przynajmniej im mogłam pomóc.

Jechałam na moje trzecie wakacje zagranicę. Rodzice wysłali mnie na obóz do Bułgarii. Myślałam, że to będą moje najgorsze wakacje bo w autokarze nie było klimatyzacji i w dodatku musiałam opiekować się młodszą córką znajomych rodziców.
Autokarem jechaliśmy przez Czechy, Austrię, Słowację i Rumunię. Na dłużej zatrzymaliśmy się w Bukareszcie- stolicy Rumunii. Na chwilę...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Pamiętam to jak dziś, każdy drobiazgowy szczegół. 22 listopad 1991 roku. Moje czwarte urodziny. To moje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa, wcześniej nie sięgam pamięcią, a ten dzień pamiętam bardzo dokładnie. To był pierwszy dzień mojego świadomego życia.

Obudziłam się i z samego rana dostałam prezenty od rodziców i dziadków, a potem moja rodzina zabrała mnie na spacer. Wtedy o niczym nie wiedziałam, a oni urządzili mi dzień życzeń. Cokolwiek chciałam, spełniali wszystko. Jednak nie dlatego kocham ten dzień, choć nie ukrywam, bycie przez 24h księżniczką jest cudowne.

Kocham ten dzień, bo właśnie wtedy zaczęłam świadomie myśleć, wtedy uświadomiłam sobie siebie samą jako osobę. A ja kocham myśleć, uwielbiam zanurzać się w swój własny świat i w nim trwać. Tamten dzień był dniem narodzin tego wszystkiego, co do dziś mam w sobie i nie tylko w sobie, bo i spisane na kartkach papieru, które złożyły się w opowiadania, wiersze i książki. Świadomość to piękna rzecz!

Pamiętam to jak dziś, każdy drobiazgowy szczegół. 22 listopad 1991 roku. Moje czwarte urodziny. To moje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa, wcześniej nie sięgam pamięcią, a ten dzień pamiętam bardzo dokładnie. To był pierwszy dzień mojego świadomego życia.

Obudziłam się i z samego rana dostałam prezenty od rodziców i dziadków, a potem moja rodzina zabrała mnie na spacer....

Zobacz ten post

więcej

mniej

wieczór dnia najzwyklejszego. drugi rok romanistyki w Krakowie. trochę pustki. trochę samotności. trochę strachu. wróciłam do swojego pokoju po dniu zajęć, po jakimś towarzyskim spotkaniu. była zima, było późno. przyjaciółka z sąsiedniego pokoju przed snem dała mi do posłuchania kasetę, którą pożyczyła od swojego kuzyna. usiadłam w ciemności na fotelu, owinęłam się w koc i włączyłam magnetofon. głos, który usłyszałam był jak strumień światła dla każdego zakątka mojej szarej duszyczki. energia tej muzyki przenicowała każdą umęczoną komórkę ciała. zobaczyłam świat, który istnieje we mnie do dziś. po raz pierwszy usłyszałam The Cranberries.

wieczór dnia najzwyklejszego. drugi rok romanistyki w Krakowie. trochę pustki. trochę samotności. trochę strachu. wróciłam do swojego pokoju po dniu zajęć, po jakimś towarzyskim spotkaniu. była zima, było późno. przyjaciółka z sąsiedniego pokoju przed snem dała mi do posłuchania kasetę, którą pożyczyła od swojego kuzyna. usiadłam w ciemności na fotelu, owinęłam się w koc i...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Moje życie zmieniło się 15 sierpnia 2006. Miałam wtedy 17 lat, a na świat przyszedł mój synek. Przez całą ciążę przeszłam sama, z ojcem dziecka urwał mi się kontakt i nie mogłam na niego liczyć. Dopiero co skończyłam pierwszą klasę liceum, nie miałam zielonego pojęcia o dzieciach, ba nawet ich nie lubiłam. Aż tu nagle pojawiła się taka mała bezbronna istotka, która wywróciła moje życie do góry nogami.

To była bardzo trudna lekcja życia, ale było warto podjąć ten trud wychowywania dziecka. Teraz moje życie nie jest już takie puste - mam kogoś, kogo kocham całym swoim sercem. I wiem, że gdyby nie Mateusz, to na pewno nie byłabym takim człowiekiem, jakim jestem teraz.

Kocham Cię, synku :*

Moje życie zmieniło się 15 sierpnia 2006. Miałam wtedy 17 lat, a na świat przyszedł mój synek. Przez całą ciążę przeszłam sama, z ojcem dziecka urwał mi się kontakt i nie mogłam na niego liczyć. Dopiero co skończyłam pierwszą klasę liceum, nie miałam zielonego pojęcia o dzieciach, ba nawet ich nie lubiłam. Aż tu nagle pojawiła się taka mała bezbronna istotka, która...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Tyle ważnych dni, po których moje życie się odmieniało... Który wybrać? Tak, dzień, gdy poznałam mojego chłopaka, był niezwykły- 10 kwietnia 2010 roku... Od rana konsternacja i przygnębienie- co się właściwie stało? A potem telefon od znajomego: "wiem, że nie powinienem, ale się dziś cieszę- moja siostra miała lecieć tym samolotem! przyjdźcie wieczorem, będzie trochę znajomych". Impreza pod telewizorem, śledzenie wiadomości... Po pewnym czasie towarzystwo zaczęło jednak normalną zabawę. Większość- geje i lesbijki. Bardzo sympatyczni, ale trochę brakuje towarzystwa innych "heretyków"... No i bum- pojawił się: mój obecny chłopak. Niedługo kraj będzie obchodzić rocznicę bardzo przykrą, a ja będę rozdarta pomiędzy tym samym smutkiem i zdziwieniem co wtedy, a miłością, jaka się w tym dniu we mnie narodziła.
A jednak był też dzień, którego daty sobie nie przypomnę, ale który sprawił, że znalazłam w życiu cel, sens, dziedzinę, w której chcę osiągnąć mistrzostwo. Było to na którychś z kolei zajęciach z psychologii, gdy ćwiczyliśmy rozmowy terapeutyczne. Wtedy po raz pierwszy poczułam, że jestem w tym dobra, że mogę być jeszcze lepsza i że to właśnie to chcę robić w życiu. Studia już kończę, ale przede mną jeszcze długa droga pełna wyrzeczeń, nauki, dojazdów i, oczywiście, oszczędzania- co najmniej 4 lata nauki, aby stać się pełnoprawną terapeutką.
Ale zostanę nią, bo to jest właśnie to, co chcę w życiu robić. I tamten jeden dzień, jedna chwila na zajęciach dały mi pewność, że podjęcie studiów psychologicznych to był najlepszy wybór w moim życiu.

Tyle ważnych dni, po których moje życie się odmieniało... Który wybrać? Tak, dzień, gdy poznałam mojego chłopaka, był niezwykły- 10 kwietnia 2010 roku... Od rana konsternacja i przygnębienie- co się właściwie stało? A potem telefon od znajomego: "wiem, że nie powinienem, ale się dziś cieszę- moja siostra miała lecieć tym samolotem! przyjdźcie wieczorem, będzie trochę...

Zobacz ten post

więcej

mniej

30 kwietnia 2009 skończyłam zajęcia jak zawsze, pogoda była taka jak zawsze, wszystko było jak zawsze. Nagle dzwoni telefon
- Kochanie słuchaj odbiorę Ciebie dzisiaj z zajęć, zaraz będę.
Dziwne, Maciek po mnie przyjeżdża, dlaczego? Prawnie nigdy tak nie robi, zresztą nieważne najważniejsze, że zrobił mi niespodziankę :D
Przyjechał, wsiadłam, jedziemy do mnie do mnie do domu:
- Słuchaj mam dla Ciebie niespodziankę dzisiaj w nocy jedziemy na weekend majowy na mazury, do Giżycka.
- wow super, a co to za okazja? Co Ci się stało, że taką niespodziankę robisz?! Zarezerwowałeś nocleg?
- Właściwie to nie, zawsze mówisz że jestem mało spontaniczny, więc czas to zmienić. Najwyżej będziemy spać pod namiotami.
Hmm, Maciek zabiera mnie z uczelni, proponuje wyjazd niespodziankę nigdy tego nie robi i namioty? On w namiocie? Przyjechaliśmy do domu, ja zaczęłam się pakować, ciepły dres bo w końcu mamy nocować w namiocie. Podchodzi mama:
- Wiesz Natalia, tak sobie myślę może jednak znajdziecie gdzieś nocleg, więc nie pakuj się tak jak na zimę.
- Wątpię mamo jest weekend majowy, jakoś w ogóle nie mam ochoty jechać do tego Giżycka.
- Oj, przestań. Gdyby to był Kazimierz Dolny to byś od razu jechała a tak to marudzisz.
Dziwne, że tak powiedziała, ale racja Kazimierz nad Wisłą był moim marzeniem. Przychodzi tata:
- Tato Maciej się uparł żeby wyjechać w nocy o 2.00, ale ja nie wiem po co tak wcześnie, dojedziemy tak w kilka godzin i co my tak będziemy robić?
- No chyba dobrze, im wcześniej tam będziecie tym lepiej, będziecie spacerować.
Dziwnie, dziwnie, dziwnie. Nic nie jest takie jak zawsze, idziemy spać, wstajemy o nieludzkiej godzinie, wyjeżdżamy, Maciek prowadzi a ja śpię. Budzę się po 5.00, pięknie słońce wschodzi, chcę zobaczyć na GPS ile jeszcze zostało nam do "mety", ale Maciek mówi żebym nie dotykała bo on nic nie widzi i coś tam coś. Znowu dziwnie. Patrzę na drogowskazy, dlaczego my kierujemy się na Warszawę? Nic nie mówię, czy to znowu niespodzianka? Niech nie wie, że coś podejrzewam, dobra niech wie nie wytrzymam:
- Gdzie jedziemy?
- No, do Giżycka :D
- Przez Warszawę?
- No, może nie całkiem tam :D
- To gdzie?
- Zgadnij?
- Kazimierz Dolny?
- Skąd wiedziałaś?!
No tak rodzice wszystkie wiedzieli :D jadę do Kazimierza! Taka niespodzianka? Maciek nigdy był taki, no jak to określić, romantyczny?
- Kochanie mam jeszcze jedną niespodziankę. Śpimy w hotelu w Puławach!
- AAAAAAAAAAAAAA, przecież to było moje marzenie, zawsze chciałam spać w hotelu super!
Dojechaliśmy, hotel śliczny, Maciek zamówił jeszcze dla nas śniadanie. Ja studentka oto właśnie jestem w hotelu z wykupionym śniadaniem, z winem przy łóżku. Zwiedzamy Puławy. Idziemy spać bo jutro czeka na nas Kazimierz!
2 maj 2009
Zakochałam się w Kazimierzu, przepiękne ruiny, Wisła, rynek. Nagle Maciek zaproponował spacer wzdłuż Wisły, Maciek i spacer? On nie lubi "chodzić", dziwnie. Spacerujemy, ja mam już dość chcę usiąść, jest naprawdę miło. Przytulamy się, całujemy, jestem taka szczęśliwa, wszystko jest takie idealne, nic bym nie zmieniła w tej chwili. Ona była taka, że ja po prostu wiem, całe życie będę ją mieć w pamięci. Nagle Maciek wstaje pociąga mnie za sobą, całuje, ludzie przechodzą śmieją się z nas, a może do nas? Coś mówią do nas. Maciek mówi ze go kluczyki uwierają, wyjmuje coś z kieszeni. Pokazuje mi pudełeczko w kształcie serce, mówi coś, o Boże!! To pierścionek, czy on mi się właśnie oświadcza??

Dalej już nic nie pamiętam, nie wiem co powiedział, nie wiem czy klęknął, ja plączę cały czas. Byłam w szoku. Szczęście? To słowo, wydaje mi się zbyt proste, aby określić to co czułam. Dzwoni do mnie brat, chce pożyczyć samochód a ja byłam w takim szoku, że mu pozwoliłam nic nie powiedziałam ( zawsze robię mu wtedy awanturę i daję kazanie, jak powinien się z nim obchodzić). Szok minął dopiero po 24h.....

30 kwietnia 2009 skończyłam zajęcia jak zawsze, pogoda była taka jak zawsze, wszystko było jak zawsze. Nagle dzwoni telefon
- Kochanie słuchaj odbiorę Ciebie dzisiaj z zajęć, zaraz będę.
Dziwne, Maciek po mnie przyjeżdża, dlaczego? Prawnie nigdy tak nie robi, zresztą nieważne najważniejsze, że zrobił mi niespodziankę :D
Przyjechał, wsiadłam, jedziemy do mnie do mnie do...

Zobacz ten post

więcej

mniej