Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudowna książka. Zdumiewająca, ujmująca i nade wszystko tragiczna. Książka o miłości i wojnie. O tym, jak ludzie w tym okrutnym, pozbawionym sensu czasie zagrożenia, wszechobecnej pogardy i morderstw, mimo wszystko walczą o siebie, walczą o przynależność do kogoś, chcąc poczuć odrobinę ciepła i poczucia bezpieczeństwa. Podziwiam autorkę, jest to kobieta bardzo taktowna, jej przemyślenia dotyczące wojny, bestialskich zachowań wrogów i ogólnego całokształtu tamtej rzeczywistości - są bardzo inteligentne i trafne. Ma ona wiele pytań, które na zawsze pozostaną bez odpowiedzi. Może nie pytań do Boga, w którego zwątpiła, ale szuka ona jakiegoś sensownego wytłumaczenia tego co się działo, a wytłumaczyć się tego nie da. Autorka miała tylko 16 lat gdy trafiła do getta, młodziutka dziewczyna, odebrana później matce i reszcie bliskich jej osób pozostała sama. Potem znajomość z żydowskim policjantem, dzięki któremu zatliła się w niej nadzieja, nadzieja że będzie lepiej. Jednak małżeństwo trwało tylko kilka miesięcy. Znowu została sama...potem ciąg okrucieństw, wola walki, w pewnym momencie poddanie się ale tylko chwilowe. Książka dobrze napisana. nie można się od niej oderwać. Początkowo obawiałam się, że będzie to bardziej opowieść o miłości a wojna będzie gdzieś w tle, ale nic podobnego. Wszystko się równoważy. Lektura naprawdę godna polecenia.