Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzieś pomiędzy zachwytem a obrzydzeniem znajduje się moja opinia o "W drodze do Itaki". Obok błyskotliwych, zaangażowanych ustępów na temat kondycji współczesnego świata, idei politycznych i filozoficznych oraz strzępów właściwie niepotrzebnej fabuły pławił się seks. Seks w najgorszym wydaniu: obrzydliwy, ociekający wydzielinami, wulgarny. Leczycki popłynął. W większości jego refleksje są doskonałe, chociaż czasami stara się być aż za bardzo "ponad światem", tak jakby starał się na siłę odseparować i podkreślić swoją odrębność i wyjątkowość. A to widać. Rzuca się w oczy to, kiedy szokuje słowem, byle szokować, nie dlatego, że jest to jakiś niezbędny zabieg kompozycyjny. Jego kontrowersyjne zdania na niektóre tematy są wbudowane sztucznie, aby zapewnić, że człowiek jest zły, że bezwzględne dobro nie istnieje, a i on sam cieszy się swoją ordynarnością, bezwstydnością i zwykłym prostactwem. Ale jest cały czas w drodze i to zostało pięknie ujęte. Człowiek wciąż dąży do celu, wciąż poszukuje i ciągle odkrywa. Nie jest istotne dotarcie do celu, to właściwie jest niewskazane. Należy iść przed siebie i w ten sposób się rozwijać i na tym polega życiowa wędrówka.