Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętniki hrabiego Ciano to jedna z tych pozycji, która długo czekała na mojej półce. Ostatnio rzadziej sięgam po literaturę dotyczącą lat II wojny światowej, wychodząc z założenia, iż nic nowego się nie dowiem. A jednak styl, w jakim ówczesny włoski minister spraw zagranicznych odnotowywał swoje spostrzeżenia odnośnie wydarzeń politycznych w latach 1939-43, wydał mi się zaskakująco przyjemny ciekawy. Systematycznie sporządzane codzienne notatki (z wyjątkiem powołania do armii na czas kampanii bałkańskiej oraz choroby w roku 1941) po latach nabierają innego blasku. Znalazło się w niech miejsce na wydarzenia rodzinne, rozmowy z włoskimi oraz niemieckimi dygnitarzami. Mogą zaskakiwać trafnością uwag i komentarzy odnośnie sytuacji społecznej i politycznej. Widoczne są też antypatie, autor wyjątkową niechęcią obdarza Aldo Vidussoniego oraz Ugo Cavalllero – wielokrotnie podnosząc ich brak kompetencji. To też ciekawe spojrzenie na II wojnę z perspektywy kraju, który dążąc do dominacji w regionie basenu Morza Śródziemnego, stara się jak najdłużej zachować pozory neutralności, jednocześnie nie darząc szczególną sympatią sojuszniczych Niemiec. Pamiętniki urywają się po dn. 08 lutego 1943 r. (niedługo po zdymisjonowaniu ministra) i zostały uzupełnione o dramatyczny dopisek sporządzony w więzieniu w Weronie niedługo przed egzekucją autora. Książka, którą miałem w ręku to dopiero drugie wydanie w Polsce, pochodzące z roku 1991, co niestety oznaczało niezbyt dobrą jakość edytorską. Tym niemniej zawartość w pełni rekompensowała mankamenty wydawnicze.