Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mieszkająca w Międzyzdrojach Anna Piecyk przeniosła Czytelnika do Świdnicy – malowniczego zakątka swego szczęśliwego dzieciństwa, gotując bohaterom książki zgoła odmienny los, bowiem w rodzinie Wrońskich wódka lała się obficie przeradzając w potoki łez płynące z oczu opowiadających przerażającą i tragiczną w skutkach historię, której początki sięgają 1972 roku, kiedy Grażyna i Ryszard byli dziećmi, a ich życie zdominowało pasmo nieszczęść: ojciec, powiesiwszy na gałęzi psa, ponieważ zagryzł wszystkie kury, zniknął bez śladu, co skłoniło matkę do intymnych kontaktów z innymi mężczyznami pod pretekstem chodzenia do pracy i sięgnięcia po kieliszek. Taki stan rzeczy wzbudzał w rodzeństwie stale narastający wstyd i żal do niej, które znalazły upust w słowach Ryszarda: „Zniszczyła mnie jej choroba”. Można zaryzykować stwierdzenie, że autorka kreśliła opowieść w myśl hasła: „Minimum słów, maksimum treści”, bowiem książka liczy nieco ponad sto osiemdziesiąt stron skrywających ogromny ładunek emocji udzielających się Czytelnikowi za sprawą pierwszoosobowych relacji zdawanych przez poszczególnych członków. Tym samym każdy z nich dokłada własną cegiełkę do obrazu świata zbudowanego na płynnym fundamencie – świata, który niczym kryształowy kieliszek rozpadł się na milion małych kawałków raniąc wszystkich wokół, a choroba alkoholowa jak złośliwy wirus, wciąż na nowo atakowała rodzinę stanowiącą podstawową komórkę społeczną. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że Anna Piecyk na kartach książki wyprzedziła bieg zdarzeń zamykając je dopiero w 2062 roku. Tym samym dała oczywisty i zarazem bardzo wyraźny sygnał, że zaprezentowana historia lubi się powtarzać i niestety znajduje swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości, bowiem ludzie zniewoleni przez sidła nałogu żyją tuż obok nas. Czy to oznacza, że nie ma już dla nich nadziei? Pisarka pokazuje światełko w tunelu prezentując wzorcową postawę jednego z bohaterów, który po stoczeniu heroicznej walki o siebie, powiedział: „Walczyłem. Wygrałem. (…) Chciałem żyć inaczej”. Z każdej sytuacji jest przynajmniej jedno wyjście, a chcieć to móc – warto o tym pamiętać. Cała opinia na stronie: http://pieninyinfo.pl/kultura/przez-wodke-tracilem-swoja-rodzine-nawet-tego-nie-zauwazajac-matnia-anny-piecyk-recenzja-iwony-niezgody-5767