Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kamiński Jan - Po stronie cieni Opowieści plączą się w niej niczym warkocz wiejskiej dziewuchy. Postaci pojawiają się, zanikają i znów wychynają z kart książki, jakby nieskończone, dopominające się o pamięć i należne im miejsce. Na wskroś prowincjonalne opowiadania, nie luksusowe i nie nowoczesne, za to ludowe, magiczne. Jan Kamiński w dalszym ciągu uprawia swoje poletko, zwane „metafizyką prowincji”. Oto mamy Wacusia Dudę, genialnego synka Czesiowej, który wyróżnia się od dzieciństwa niezwykłymi zdolnościami, zostaje pisarzem, następnie zakonnikiem, aby skończyć w domu wariatów, niezupełnie jako wariat, za to ze znamieniem nietoperza na ręku - ewidentnie znakiem przynoszącym złą nowinę, nawet śmierć. Oto mamy ciocię Wicię, która miała za pomocą czarów utopić w bagnie staw, ale tak się złożyło, że staw wypultnął w jej domu, zalewając wszystkie książki jakie były w okolicy. Oto mamy parafię, w której współczynnik umieralności wynosi zero, co jest powodem do zmartwień dla lokalnego grabarza oraz księdza, który pozbawiony dochodów z tego tytułu, zamawia egzorcystę, żeby odczarował wiszące nad wioską fatum… I jest Jan, pisarz. Ktoś kto czuwa i nie pozwala rozpuścić się warkoczowi, dopisuje kolejne epizody, wyłaniając je w zupełnie nieoczekiwanych dla czytelnika momentach. On wie, co ożywić i jak ożywić. Bo w tych wszystkich strzygach, dybukach, dzikich ludziach lasu, chłopach i chłopkach – panują przesądy, a może wiara i religia, która stała się zabobonem. Jan – zdeklarowany ateista - żyje pośród nich, ale ma do nich pewien ironiczny dystans, który pozwala mu spokojnie opisywać następujące wydarzenia, choćby się to co realne, mieszało z baśnią, to co racjonalne odbijało się od tego co przesądne, tak jak nietoperze zawsze będą bać się sowy…