Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam tę książkę zaraz po "Zjawie" Michaela Punke, która była mocno fabularyzowaną opowieścią o zmaganiach Hugh Glassa - trapera, niemal zabitego przez niedźwiedzia, samotnie przemierzającego niebezpieczne tereny zamieszkiwane przez Indian, w poszukiwaniu zemsty na ludziach, którzy zostawili go na pewną śmierć. I może to był mój błąd. Przy "Zjawie", książka "Umieramy samotni" wypada naprawdę słabo. Przede wszystkim, nie fascynuje, nie czyta się jej z zapartym tchem (no może poza kilkoma fragmentami) i to, co jest tam zawarte z łatwością można by zawrzeć w krótkim streszczeniu, czy tekście na Wikipedii. „Umieramy samotni” to po prostu historyczny zapis tego, co się przydarzyło Janowi Baalsrudowi. Ta książka jest zwyczajnie źle napisana, nudna, rozwleczona... (i nie wiem, czy to tylko po polsku tak źle wypada, czy oryginał jest podobny). Czytając tego typu historie (o przetrwaniu),najbardziej czeka się na momenty, które zszokują, zmrożą krew w żyłach. Tutaj jednak autor często omija je, pisząc np. o kompanach Jana, którzy zginęli z rąk Niemców: „Szczegóły tych egzekucji są znane, lecz nie nadają się do opisu, czy lektury” (s.71). Broni pamięci poległych, czy nerwów czytelnika? Autor pisze o Janie z dużym współczuciem, nie robi z niego bohatera, tylko człowieka, który szczęśliwie uniknął śmierci. Większość szczegółów, co się z Janem działo w czasie tygodni spędzonych na zaśnieżonym otwartym terenie jest nieznana, bo Jan niezupełnie to wszystko pamiętał. Zadaniem dobrego pisarza jest jednak przypuszczanie, a nawet nieszkodliwe wymyślanie, tworzenie obrazów, które zostaną w pamięci czytelnika. Pod koniec, czyli na stronach 168-169, możemy przeczytać o rozmyślaniach człowieka na skraju śmierci, który myśli o tym, że gdyby przeżył, cały ten cywilizowany świat i jego problemy, już nigdy nie stanowiłyby dla niego wyzwania. Brakuje w tej książce takich przemyśleń… Polecam „Umieramy samotni” tym, którzy jeszcze nie czytali „Zjawy”. Albo tym, którzy lubią zapisy historyczne, a nie fabularyzowane. Szkoda, bo to historia, która zasługuje na coś więcej.