Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat jest taki, jakim go uczynimy. Ale myślę też, że czasami możemy prosić Boga o pomoc, a On pomoże. Czasami mi się wydaje, że siada i mówi: "Jejku, co te głupki teraz wyprawiają. Chyba lepiej trochę im pomóc.

Prawdziwy bohater wie,kiedy odejść.

- Czasami cię nienawidzę! - zawołał, ruchem nadgarstka posyłając kamień z klifu na dół, prosto do wody.
- Tylko czasami? Diana uniosła brew sceptycznie. - Ja nienawidzę cię prawie cały czas.

- Chcesz mi powiedzieć, że pod ziemią jest masa uranu i nikt nie powinien myśleć, że to niebezpieczne? - spytał Edilio sceptycznym tonem.
- Masa uranu i kości jednego faceta - uzupełnił Quinn. - Witaj w Perdido Beach, nasze motto brzmi: "Promieniowanie? Jakie promieniowanie?

(...)-Ale to nie szkodzi, bo rzeczy, którymi się martwisz,prawie nigdy się nie zdarzają, prawda?
-Tak-przyznała dziewczynka.-Ale rzeczy, o których marzę, też się nie zdarzają.

- Sadyzm - powiedziała Diana - czerpanie przyjemności z cierpienia innych.
Drake rozciągnął usta w swym rekinim uśmiechu - Nie boję się słów.
- Gdybyś się ich bał, nie byłbyś psychopatą.

- Czyli twój ojciec znika, a ciebie nawet nie interesuje, dlaczego? - spytał Caine. - Ciekawe. Ja zawsze chciałem wiedzieć, kim byli moi prawdziwi rodzice.
- Niech zgadnę. Jesteś młodym czarodziejem, wychowanym przez mugoli.

-Tak, Sam, nadal jesteś potrzebny.Jesteś jak Bóg dla nas zwykłych smiertelników. Nie możemy bez ciebie żyć. Świątynie zbudujemy później. Zadowolony?

- Czyli turbin nie napędzają gigantyczne chomiki?! - wydarł się Quinn. - Ktoś wprowadził mnie w błąd!

Zła dziewczyna wybiera złego chłopaka. Tak to już jest na świecie. Zwłaszcza gdy dotyczy to tego świata.

Tego dnia uświadomił sobie podstawową prawdę: inni nie mogą cię usidlić, usidlić może cię tylko własny strach. Sprzeciwisz się, to wygrasz.

- Nadal śni ci się, że dręczysz zwierzęta?
- Nie, doktorze, śni mi się, że dręczę pana.

-Taegan- powtórzył Caine. - Tutaj, na akcie urodzenia. Matka: Constance Temple. Ojciec: Taegan Smith. Data urodzenia: dwudziesty drugi listopada. Godzina urodzenia: dwudziesta druga dwadzieścia. Szpital regionalny w Sierra Vista.
- Więc teraz możesz mi postawić horoskop.

Ale kiedy rzeczywistość była beznadziejna, fantazja stawała się niemal niezbędna

-Mamy system mierzenia mocy- oznajmił Caine- Właściwie wymyśliła go Diana. Umie odczytać człowieka, jeśli złapie go za ręce. Określa, jaką ma moc. Opisuje to jak zasięg w komórce. Jedna kreska, dwie, trzy. Wiesz co ja mam?
-Świra?-Sam wypluł krew, która napłynęła mu do ust.

Taylor ciagneła:
- Oh, Sam gdybyś tylko mógł byc tak madry i taki świetoszkowaty jak ja! Gdybys tylko był w stanie zrozumieć, że nigdy nie zdobędziesz mnie-niebieskookiej blondynki Astrid!
- Sam czy moge juz ją zastrzelic?- spytała Dekka.- Czy jeszcze za wcześnie?
- Poczekaj aż znajdziemy się w górach. Stlumią dźwięk.

Uśmiech Drake'a kojarzył się z rekinem: zbyt wiele zębów, zbyt mało humoru.

Niedoświadczony człowiek patrzy przeciwnikowi na ręce, wytrawny - obserwuje jego twarz.

Na tablicy wyraźnie widniał napis "Wielom,,.
- Pisała słowo "wielomian,, - powiedziała Astrid teatralnym szeptem.
- No, nie domyśliłbym się - stwierdził z drwiną w głosie Sam.
- Ja raz miałem wielomian - odezwał się Quinn. - Lekarz mi go usunął.

- Wiesz - odezwał się Quinn - jedyną zaleta tej sytuacji było to, że urwałem się z lekcji historii. Teraz lekcja historii przyszła do mnie.

- Co ważniejsze: wolność czy szczęście? [...]
- Nie możesz być szczęśliwy jeśli nie jesteś wolny.

(...)Ty pokręcony głupi palancie, kocham cię. Nie powinnam. Naprawdę. Jesteś chory, chory! Ale kocham cię.(...)

Zakończenie to najlepsza część każdej historii.

Sam ruszył w stronę domu Brianny. Brittney poszła za nim. Absolutna normalka, pomyślał Howard, idąc za nimi. Po prostu kolejny spacerek z trupem.

- Cześć, Sammy - powiedziała Brianna.
Wbił w nią wzrok. Uśmiechnęła się.
Wydał z siebie głębokie westchnienie ulgi.
- Powinienem cię zabić za to, że tak zniknęłaś.
- Daj spokój - odparła, szeroko rozkładając ramiona. - Wystarczy uścisk.

- Nareszcie się obudziłeś - stwierdziła - Najwyższy czas.
- Wiesz.. - za jej przykładem przybrał żartobliwy ton - Zwykle, jak mnie postrzelą, a potem wypuszczam lasery z rąk, lubię się trochę zdrzemnąć.

Sam siedział za kółkiem, Dekka obok niego. Komputerowy Jack wciśnięty był w wąską przestrzeń za siedzenim kierowcy i nie wyglądał na zadowolonego.
- Bez urazy, Sam, ale zjeżdżasz z drogi. Zjeżdżasz z drogi! Sam! Zjeżdżasz z drogi!
- Nieprawda. Zamknij się - warknął Sam, wyjeżdżając z powrotem na drogę, po tym jak samochód omal nie wylądował w rowie.

Nie mogę cię pocałować, kiedy twój brat patrzy - wyszeptał. Astrid cofnęła się, odwróciła Pete'a tak, żeby patrzył gdzie indziej i zapytała:
- A teraz?

- Czemu właściwie jestem z tobą?
- Bo jestem niewiarygodnie przystojny?
- Jesteś umiarkowanie przystojny, prawdę mówiąc - droczyła się.
- To może atrakcyjny ze mnie dyktator?
- Nie pamiętam, żebym użyła słowa "atrakcyjny".
Uśmiechnął się.
- Nie musiałaś. Masz to w oczach.

_Nie martw się. Nie pozwolę ci spaść.
-Tak? To po co przyniosłaś kask?
Rzuciła mu nakrycie głowy.
-Na wypadek, gdybyś jednak spadł.