Janusz Nasfeter

Przeczytałam tę książkę w dzieciństwie, zrobiła na mnie na tyle duże wrażenie, że musiałam ją odnaleźć i ponownie przeczytać. Po latach robi może nawet większe wrażenie. Przede wszystkim, jestem pełna podziwu dla autora, tego jak potrafił przekazać dramat dziecka, sposób jego myślenia, bezradność i osamotnienie wśród rówieśników i dorosłych. Akcja rozgrywa się w latach 50, ale mimo zmiany scenografii, może się w czytelniku odezwać echo własnego dzieciństwa. Nie jest to bynajmniej romantyczne wspomnienie o posmaku „szczawiu i mirabelek”, ale opowieść o dramatycznej biedzie, odbierającej poczucie bezpieczeństwa. Mali bohaterowie starają się zachować godność, ale potrafią co najwyżej zachować pozory. Zdemaskowanie skazuje ich na odrzucenie i jeszcze większą samotność. Nie ma co ukrywać, w przeważającej części są to opowieści przejmująco smutne. Na szczęście autor zostawia furtkę. Na dnie, w nieszczęściu, w biedzie, można odkryć wzajemne podobieństwo i odnaleźć bratnią duszę. Dobra literatura dla dzieci, z jasnym, mocnym przesłaniem.