Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam tę książkę, miałam 14, może 15 lat. Pamiętam, że zrobiła na mnie duże wrażenie i musiała mi się bardzo spodobać, skoro jej tytuł nie wyleciał mi z głowy. Czytając ją 10 lat później, w wieku 25 lat i z doświadczeniem w problemach z jedzeniem, już wiem czemu nie mogłam o niej zapomnieć. Debiutancka powieść Vrettos jest absolutnie genialna. Szczerze mówiąc, aż nie chce się uwierzyć, że to pierwsza książka tej pani. Sama historia nie wydaje się oryginalna. Kolejna opowieść o nastolatce chorej na anoreksję. Nigdy nie spotkałam się jednak z opowiedzeniem historii z perspektywy młodszego brata chorej. Dorastający w cieniu choroby siostry Donnie robi wszystko, by jakoś przetrwać. Pogardzany przez rówieśników i osamotniony, radzi sobie jakie może. Rozpadające się małżeństwo rodziców też wcale nie pomaga. Po raz pierwszy spotykam się z książką, która opisuje co anoreksja robi nie tylko ze swoją ofiarą, ale i z całą rodziną. Podziwiałam Donniego całą książkę, a w momencie, gdy krzyczał na rodziców w kuchni prosząc, by w końcu na niego spojrzeli, płakałam razem z nim. Jest to jedna z najlepiej napisach scen jakie kiedykolwiek czytałam. Książkę polecam każdemu, a szczególnie osobom, które nie wierzą lub ignorują takie choroby jak anoreksja, oraz młodym ludziom, by zobaczyli, że dążenie do piękna, niszczy często nie tylko ich, ale również ich najbliższych.