Skóra

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam tę książkę, miałam 14, może 15 lat. Pamiętam, że zrobiła na mnie duże wrażenie i musiała mi się bardzo spodobać, skoro jej tytuł nie wyleciał mi z głowy. Czytając ją 10 lat później, w wieku 25 lat i z doświadczeniem w problemach z jedzeniem, już wiem czemu nie mogłam o niej zapomnieć. Debiutancka powieść Vrettos jest absolutnie genialna. Szczerze mówiąc, aż nie chce się uwierzyć, że to pierwsza książka tej pani. Sama historia nie wydaje się oryginalna. Kolejna opowieść o nastolatce chorej na anoreksję. Nigdy nie spotkałam się jednak z opowiedzeniem historii z perspektywy młodszego brata chorej. Dorastający w cieniu choroby siostry Donnie robi wszystko, by jakoś przetrwać. Pogardzany przez rówieśników i osamotniony, radzi sobie jakie może. Rozpadające się małżeństwo rodziców też wcale nie pomaga. Po raz pierwszy spotykam się z książką, która opisuje co anoreksja robi nie tylko ze swoją ofiarą, ale i z całą rodziną.
Podziwiałam Donniego całą książkę, a w momencie, gdy krzyczał na rodziców w kuchni prosząc, by w końcu na niego spojrzeli, płakałam razem z nim. Jest to jedna z najlepiej napisach scen jakie kiedykolwiek czytałam.
Książkę polecam każdemu, a szczególnie osobom, które nie wierzą lub ignorują takie choroby jak anoreksja, oraz młodym ludziom, by zobaczyli, że dążenie do piękna, niszczy często nie tylko ich, ale również ich najbliższych.

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam tę książkę, miałam 14, może 15 lat. Pamiętam, że zrobiła na mnie duże wrażenie i musiała mi się bardzo spodobać, skoro jej tytuł nie wyleciał mi z głowy. Czytając ją 10 lat później, w wieku 25 lat i z doświadczeniem w problemach z jedzeniem, już wiem czemu nie mogłam o niej zapomnieć. Debiutancka powieść Vrettos jest absolutnie genialna....

Karen to szesnastoletnia siostra - anorektyczka Donniego . Całą opowiedzianą historię w tej książce widzimy właśnie z jego perspektywy i konfrontujemy się z jego odczuciami . Przyznaję że jeszcze nie spotkałam tak dobrze napisanej książki nie o samej anoreksji tylko , lecz o odczuciach rodzin tych kogo ta smutna choroba dotyka . Już na początku dowiadujemy się że Karen umrze , że zagłodzi się na śmierć , że wciśnie się przed śmiercią w sweterek zrobiony dla małego kilkuletniego dziecka . A Donni , nasz narrator pierwszy ją znajdzie i nawet będzie próbował reanimować , jednak bezskutecznie . To straszne przeżycie dla czternastoletniego chłopca , który ma masę problemów sam ze sobą , który próbuje stać się niewidzialny , bo i tak w szkole nikt z nim nie rozmawia . Który przeżywa pryszcze wyskakujące mu na twarzy , ale też pierwsze fascynacje dziewczyną , przyjaciółką Karen , Amandą . Prócz tego wszystkiego Donni żyje z rodzicami którzy się wiecznie kłócą i w końcu się rozstają . Rodzeństwo więc teraz ma '' niedzielnego tatę '' i jeszcze ta anoreksja Karen , wokół której kręci się świat rodziny i której jest podporządkowany . To naprawdę strasznie dużo jak na chłopca w okresie dojrzewania , kiedy tak wiele w psychice i osobowości się kształtuje . Donni próbuje sobie radzić , racjonalizować , tłumaczyć i obłaskawiać problemy i tutaj muszę przytoczyć fragment , który mnie bardzo poruszył '' Oto jak się czuję : Próbuję utrzymać równowagę na lodowatym silnym wietrze , stojąc na szczycie metalowego , olbrzymiego stożka , który góruje ponad wszystkim w moim świecie . Mam poczucie że jeśli uda mi się nie wywrócić , wszystko pozostanie tak jak jest , tak źle jak jest . Nie będzie ani trochę gorzej . Jeśli jednak stracę równowagę , zlecę z wierzchołka stożka i cały świat się rozpadnie....'' (str.104) Czytając to czułam w jakim napięciu żyje cały czas Donni...Widać w niej też wyraźnie bezsilność rodziców , i...służby zdrowia wobec tej okropnej choroby . Karen była dwa razy hospitalizowana i mimo wszystko można powiedzieć że na oczach całego świata zagłodziła się na śmierć...To bardzo dobra książka , tym bardziej że to debiut amerykańskiej autorki . Znalazłam ją w bibliotece w dziale ...dla dzieci. A ona jest jak najbardziej dla dorosłych również , a może nawet przede wszystkim . Polecam .

Karen to szesnastoletnia siostra - anorektyczka Donniego . Całą opowiedzianą historię w tej książce widzimy właśnie z jego perspektywy i konfrontujemy się z jego odczuciami . Przyznaję że jeszcze nie spotkałam tak dobrze napisanej książki nie o samej anoreksji tylko , lecz o odczuciach rodzin tych kogo ta smutna choroba dotyka . Już na początku dowiadujemy się że Karen...

Książka jest jedną z moich ulubionych.

Mnie osobiście bardzo wzruszyła.

Możemy zobaczyć jak bardzo czynniki z zewnątrz, czyli t.j konflikty np. rodziców mogą wpłynąć na naszą psychikę. W książce możemy poznać z innej strony obraz choroby jaką jest anoreksja i czym najczęściej skutkuje.
Książka mówiąca o tym jak ważna w życiu jest dla nas rodzina, miłość i wzajemny szacunek jak i zaufanie.

Osobiście czytałam ją dawno ale z pewnością do niej wrócę jeszcze nie raz. :)

Książka jest jedną z moich ulubionych.

Mnie osobiście bardzo wzruszyła.

Możemy zobaczyć jak bardzo czynniki z zewnątrz, czyli t.j konflikty np. rodziców mogą wpłynąć na naszą psychikę. W książce możemy poznać z innej strony obraz choroby jaką jest anoreksja i czym najczęściej skutkuje.
Książka mówiąca o tym jak ważna w życiu jest dla nas rodzina, miłość i wzajemny...

Sięgając po tę książkę spodziewałam się czegoś więcej.
Sama koncepcja pokazania przeżyć kogoś bliskiego osoby chorej na anoreksję wydaje mi się trafiona. Jej wypełnienie jednak mogłoby być lepsze.
Nie wiem czy to kwestia tego, że adresatami książki są nastolatki.. Czy może moich własnych przeżyć.. Uprzedzeń, ale czytając tą książkę nie czułam nic nadzwyczajnego.

Sięgając po tę książkę spodziewałam się czegoś więcej.
Sama koncepcja pokazania przeżyć kogoś bliskiego osoby chorej na anoreksję wydaje mi się trafiona. Jej wypełnienie jednak mogłoby być lepsze.
Nie wiem czy to kwestia tego, że adresatami książki są nastolatki.. Czy może moich własnych przeżyć.. Uprzedzeń, ale czytając tą książkę nie czułam nic nadzwyczajnego.

„Skóra” to książka wydana w 2006, napisana przez Adrienne Maria Vrettos. Jest to pierwszy utwór tej autorki, który miałam okazję przeczytać.
W recenzowanym tytule czternastoletni Donnie opisuje mniej więcej rok z życia swojej rodziny, w którym to Karen - jego starsza siostra popada w anoreksję. Temat książki nie jest łatwy, wywołuje silne emocje i skłania do refleksji nad własnym życiem. Byłam oniemiała czytając o Donnim, jego uczuciach i reakcjach.
Rodzice bohatera ciągle się kłócą, nie zwracają zbyt dużej uwagi na własne dzieci, które właściwie wychowują się same. W czasie wakacji ojciec Donniego wyprowadza się z domu. Pewnego dnia w szkole, jedna z wuefistek powiedziała Karen, że jest krągła, co dla dziewczyny jest drażliwym tematem. Choroba siostry Donniego zaczyna się niepozornie, dziewczyna często mówi „Już jadłam” lub „Zjem/jadłam u Amandy” - przyjaciółki mieszkającej naprzeciwko. Matka nie zwraca większej uwagi na zachowanie córki i syna, gdyż jest załamana rozstaniem z mężem. Chłopiec staje się „niewidzialny” zarówno w domu, jak i w szkole, jest samotny, z nikim nie rozmawia, nie wychodzi z domu. Z jego siostrą jest coraz gorzej - dwa razy ląduje w specjalnej klinice, lecz to nie pomaga, Donnie chce jej pomóc, lecz nie wie jak. Gdy Karen umiera wydaje się, że rodzice wreszcie zajmą się swoim dzieckiem, ale oni dalej się kłócą – tym razem o to, kto jest winien śmierci dziewczyny. Jednak chłopiec znajduje oparcie w nowych przyjaciołach, Amandzie i swoim kuzynie Bobbym. Stara się żyć dalej.

„Skóra” jest naprawdę warta polecenia. Nie należy do łatwych i przyjemnych utworów, ale opisuje prawdziwe życie, wydarzenia, które przytrafiają się wielu ludziom na świecie. Nigdy nie czytałam zbyt wielu psychologicznych książek, ale po tej chyba zacznę. Ogólnie ocenię tą historię na 8/10, gdyż bardzo spodobało mi się to, jak jest napisana.
Tak na zakończenie wspomnę jeszcze o okładce naszego polskiego wydania. Powiem tak… gdybym była posiadaczką tego utworu, to szczelnie obłożyłabym go w szary papier, gdyż wizualnie wygląda okropnie. Co prawda okładka może odstraszyć czytelnika, ale naprawdę warto sięgnąć po ten tytuł.

Edelline

„Skóra” to książka wydana w 2006, napisana przez Adrienne Maria Vrettos. Jest to pierwszy utwór tej autorki, który miałam okazję przeczytać.
W recenzowanym tytule czternastoletni Donnie opisuje mniej więcej rok z życia swojej rodziny, w którym to Karen - jego starsza siostra popada w anoreksję. Temat książki nie jest łatwy, wywołuje silne emocje i skłania do refleksji nad...

Najlepsza książka o anoreksji jaką kiedykolwiek w życiu czytałam. Wzruszająca opowieść brata bohaterki i samej bohaterki. Bezustanna walka o życie zakończona... (nie zdradzę, by ci co nie czytali, złapali za książkę :) ).
Wspaniała.

Najlepsza książka o anoreksji jaką kiedykolwiek w życiu czytałam. Wzruszająca opowieść brata bohaterki i samej bohaterki. Bezustanna walka o życie zakończona... (nie zdradzę, by ci co nie czytali, złapali za książkę :) ).
Wspaniała.

Wzruszająca książka, która wciągnęła mnie na tyle, że przeczytałam ją dwa razy pod rząd i mam ochotę jeszcze. Idealnie przedstawiona fabuła.

Wzruszająca książka, która wciągnęła mnie na tyle, że przeczytałam ją dwa razy pod rząd i mam ochotę jeszcze. Idealnie przedstawiona fabuła.

Od tylu lat mam ją w pamięci i często wracam do niej myślami.

Od tylu lat mam ją w pamięci i często wracam do niej myślami.

Historia poruszająca, mocna o tragedii całej rodziny widziana oczami dojrzewającego chłopca, wstrząsająca i przejmująca. Wycisnęła ze mnie łzy, wzruszyłam się do łez.

Historia poruszająca, mocna o tragedii całej rodziny widziana oczami dojrzewającego chłopca, wstrząsająca i przejmująca. Wycisnęła ze mnie łzy, wzruszyłam się do łez.

Historia bardzo porusza i daje do myślenia, tragedia rodzinna widziana z punktu widzenia nastoletniego chłopca. Emocjonalna i wciągająca.

Historia bardzo porusza i daje do myślenia, tragedia rodzinna widziana z punktu widzenia nastoletniego chłopca. Emocjonalna i wciągająca.