Patrik Lindenfors

Głównym powodem dla, którego postanowiłam przeczytać tę pozycje jest zwyczajna ciekawość, która często przezwycięża każdego z nas. Obawiałam się, że pozycja powstała głownie, aby chrześcijaniną próbować wyjaśnić, że ich Bóg jest fikcyjny i tutaj miło się zaskoczyłam, bo pozycja porusza kwestie wszystkich wyznawanych religii. „Boga przecież nie ma” nie nakazuje nam bycia bezwzględnymi ateistami, narzuca nam jedynie racjonalne podejście do sprawy. Moim zdaniem książka jest wręcz idealna dla starszego dziecka. Chyba w życiu, każdego z nas dochodzimy do momentu, gdzie słowa rodziców dotyczące wiary, ale i nie tylko przestają wystarczać, pojawia się wiele pytań, na które cieżko nam znaleść odpowiedzi. Rodzine wówczas nie zawsze odpowiadają obiektywnie, często próbują nas przekonać do własnych wartości. Wydaje mi się, że większość z nas usłyszała w dzieciństwie legendarną opowieść o staruszku w niebie, który może robić co tylko chce i widzi, wszystko i wszystkich w jednym momencie. Wydaje mi się, że każdy wierzący człowiek postrzega Boga inaczej, co jest całkowicie normalne. Pozycja napisana jest z myślą o dzieciach, dlatego zawiera bardzo przystępny język i wiele ilustracji. Przez całą książkę przewija nam się cytat: „Nie wierz, jeśli nie masz dobrego powodu by wierzyć”, co do którego ja się bez dwóch zdań zgadzam. Często istnienie boga, czy wyznawana religia przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Często wierzymy, bo tak zostaliśmy wychowani. Od tysięcy lat ludzie wyznają wiarę w wielu bogów, jednak nigdzie nie ma potwierdzenia ich istnienia, kiedyś ludzie wierzyli, że Ziemia jest płaska, a jak dobrze wiemy, wcale tak nie jest. Uważam, że takich książek potrzebuje polskie społeczeństwo, a w szczególności dzieci, które często pod przymusem rodziców „wierzą” w określonego boga. Jednakże cała pozycja to jest jeden wielki bełkot, ogrom błędów interpunkcyjnych, kilka też składniowych. Wydaje mi się, że książka ma bardzo dobry potencjał, którego absolutnie nie wykorzystała, liznęła ona jedynie temat, jednak skłoniła mnie do kilku przemyśleń, za co zdecydowanie lepiej niż na to zasługuje ją zapamiętam.