Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Opowiadania z Vukovaru” to jedyna zachowana próba literacka redaktora radiowego i korespondenta wojennego, który nigdy nie musiał jeździć na żadne misje, bo wojna (Chorwacja, 1991-1995) przyszła do niego... Siniša Glavašević był głosem, który rzetelnie informował i dodawał otuchy mieszkańcom Vukovaru przez 87 dni oblężenia miasta. Chorwackie miasto zostało obrócone w ruinę, ale głos i słowa poety niosą się po świecie do dziś. W tych dwudziestu czterech opowiadaniach odbija się prawdziwe życie. I mam na myśli tu to naprawdę głębokie przeżywanie, odnajdywanie się w tej (często piekielnie trudnej) rzeczywistości. Widać tu charakterystyczny dla dziennikarza styl. Glavašević relacjonuje, obserwuje, ale i analizuje. Rozkłada na czynniki sytuację, w jakiej uczestniczy, którą bada. I jego przemyślenia nie opierają się wyłącznie na konkretnym zagadnieniu. Autor stara się ująć temat w ramy uniwersalne. I to mu świetnie wychodzi. „Dzieciństwo trzeba skonsumować na raz, nie zatrzymywać się, trzeba od razu zużyć te wszystkie magiczne krople życie, nie zostawiać nic na później, nic na >>kto wie kiedy<<, bo i sami widzicie, moi drodzy przyjaciele, co się może stać. Może się zdarzyć wojna”. O wojnie pisze tak: „Proszę mi wierzyć, że wojna jest największą podłością człowieka, który ją w swojej rozpuście wymyślił chyba po to, żeby po wszystkim mógł znowu prawdę zhańbić”. Autor bierze pod lupę właściwie wszystko, co ważne. Przygląda się dzisiejszemu człowiekowi, który tylko gromadzi i ciągle chce więcej. Zauważa, jak bardzo spada jakość życia, jak bardzo nie docenia się spraw najprostszych. Pochyla się także m.in. nad kategorią czasu, Interesuje go każdy człowiek, a najbardziej ten zagubiony, poszukujący, np. ten „pijany i nieogolony”, który przechodzi obok. Dla wszystkich jedna ma dobre słowo. „Życie to nie spojrzenia, życie to dzieła, życie to światy, które przechowujecie dla siebie, a jednak musicie się nimi dzielić (…). Życie to wszystkie nasze nieregularnie poukładane marzenia, to wasze myśli, które bezczelnie wchodzą w cudze życia i do cudzych domów”. Siniša Glavašević może stać się pewnego rodzaju przewodnikiem w tym okrutnym świecie. Ma dla współczesnego człowieka szereg wskazówek, a każda z nich wydaje się trafiona w sedno, jak np.: „Zatrzymajcie świat, zatrzymajcie świat, jeżeli nie zdążycie dać dzieciom wszystkiego, co jest im potrzebne, aby dorastały w czystym pięknie, bo dzieci nie są winne temu, co się teraz dzieje”. Vukovar staje się symbolem. Tam, gdzie trwa wojna, tam jest Vukovar. Miasto, które musi się bronić. A w nim ludzie tacy jak Siniša Glavašević. On walczy, a jego orężem jest słowo. „Słowo prawdy i miłości”. Vukovar jest zatem i symbolem piękna. Nie tylko tego w słowach. Znakomita książka, wypełniająca wszystkie te puste miejsca, które w sobie nosimy. To książka, jakiej wszyscy potrzebujemy, choć do czasu lektury nie mamy o tym pojęcia. Polecam wszystkim.