Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czy to możliwe, że my również drżymy pod wpływem bodźców, których nie potrafimy rozpoznać ani pamiętać - takich które pojawiły się przed naszymi narodzinami?" Alex Halberstadt jako dziewięciolatek emigrował do Stanów Zjednoczonych z ówczesnego ZSRR. W czasach zimnej wojny nie było łatwo zasymilować się w nowym środowisku, szczególnie mając rosyjski akcent... By ułatwić sobie życie młody Alex starał się odciąć od przeszłości, "zamerykanizować się". Z biegiem lat i życiowych doświadczeń okazało się jednak, że powracające koszmary można zatrzymać tylko w jeden sposób - poznając historię własnej rodziny. Książa, którą Wam dziś przedstawiam opowiada o podróży w przeszłość, o konfrontacji z bolesną, a czasem niewygodną prawdą o przodkach, o wyjazdach do Europy i poszukiwaniach śladów rodziny. W pierwszych rozdziałach zawędrujemy do dzisiejszej Ukrainy, by poznać dziadka naszego autora- byłego ochroniarza Stalina. Kolejne rozdziały przenoszą nas do Wilna i okolic, co bardzo mnie zaciekawiło. Z polskiej perspektywy przyzwyczajeni jesteśmy myśleć o tym mieście jako o utraconej cząstce ojczyzny. Historia opowiedziana z perspektywy Litwaków - Żydów litewskich, którzy swego czasu cieszyli się największą w Europie swobodą, maluje się zupełnie inaczej. Za taką zmianę punktu widzenia bardzo cenię sobie tego typu literaturę. Lata powojenne przypadają na młodość rodziców autora, życie w szarej, komunistycznej Moskwie, jest to dość intymny obraz trudnego pożycia małżeńskiego. Ostatnie rozdziały to już czasy nam bliższe, czyli dzieciństwo i dorastanie w obcym kraju, obraz Nowego Jorku lat 80-tych i 90-tych. Jak na tak niewielką objętość autor serwuje nam bardzo różnorodną treść. Trudny wiek XX mocno naznaczył bliskie mu osoby. Ludzie podnoszący się z powojennej traumy starali się znów żyć normalnie, zakładali rodziny, mieli dzieci. Ile przeżytego bólu przekazli tym właśnie dzieciom? Odpowiedzi na to pytanie możemy poszukać razem z Alexem Halberstadtem, do czego bardzo Was zachęcam.