Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ Hübner“ Grzegorz Kozak przypomina tą pozycją jednego z mistrzów polskiego teatru współczesnego : aktora, reżysera, dramaturga, pedagoga, dyrektora teatrów w Wybrzeże w Gdańsku, teatrów we Wrocławiu, Starego w Krakowie i najdłużej Powszechnego w Warszawie, który dziś nosi imię Hübnera. Autor przypomina dyrekcje, role teatralne i filmowe, realizacje, teksty Hübnera i ukazuje właściwie historię powojennego teatru polskiego : od socrealizmu do niemalże końca PRL. Na kartach tej pozycji pojawiają się najwybitniejsi twórcy polskiego teatru powojennego, by wymienić Swinarskiego, Wajdę, Bardiniego, Kutza czy Jarockiego, ale przede wszystkim książka Kozaka przynosi fascynujący portret Twórcy: niezależnego w sądach i modach artystycznych, trochę jednak osobnego, a przede wszystkich prawdziwego autorytetu. Aktorzy Teatru Powszechnego wspominają, że będąc w tym zespole, mieli poczucie bezpieczeństwa. Hübner był dla nich taką opoką w tych niełatwych czasach i gwarantował nie tylko wysoki poziom artystyczny, ale i nieprzekraczanie granic kompromisów. Mistrz wychował także całą rzeszę uczniów : aktorów, reżyserów, twórców teatru. Jeden z nich Piotr Cieślak wspominał „ uczył nas Hübner, że w walce z ciemnymi siłami trzeba zachować klasę. Wróg wtedy znajduje się na obcym terenie, a to daje szansę zwycięstwa nam „. Wiele spektakli Hübnera z wszystkich etapów Jego twórczości przeszło do legendy polskiego teatru. One pozostaną w historii polskiego teatru, ale pewne Jego spostrzeżenia są uniwersalne i ważne zawsze „ Elita intelektualna w każdych warunkach ustrojowych, aby zachować swą tożsamość, musi wykazać niezależność od polityki sfer rządzących”. Czy „ Przecenia się możliwość oddziaływania sztuki/…/Stałe obcowanie ze sztuką musi jakoś oddziaływać na psychikę człowieka/…/ ale to jest długi, trudno uchwytny proces”, czy „ Zadanie sztuki polega nie na tym, żeby formułować odpowiedzi, ale na tym, żeby stawiać pytania „lub „ Jestem zwolennikiem teatru, który się wtrąca/…/ Teatru, który wtrąca się do polityki, do życia społecznego i do najbardziej intymnych spraw ludzkich. Teatru, który w tych sprawach ma własne zdanie i je wypowiada i stara się go bronić- ze sceny, ma się rozumieć./…/ Sztuka, która nie ma przeciwników wśród współczesnych jest sztuką martwą „.