Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wypadek na polowaniu”, napisany przez Davida L. Carlsona i wybornie zilustrowany przez Landisa Blaira, przywodzi na myśl parowy silnik tłokowy pracujący na pełnych obrotach. O sile skojarzenia w tym przypadku decyduje przede wszystkim mnogość elementów, które składają się na fabułę komiksu. A te, zebrane razem, zazębiają się niemal doskonale, jak w dobrze naoliwionej maszynie. Niemal. Motorem napędowym akcji jest konflikt między Mattem Rizzo – pisarzem, który większość swojej edukacji literackiej odebrał w więzieniu od niesławnego Nathana Leopolda – a jego synem Charliem. I tutaj właśnie rzęzi i zgrzyta. Relacja obu panów Rizzo zupełnie mnie nie interesowała. Jasne, na końcu pojawiają się wzruszające, ładnie rozpisane panele podsumowujące trudną miłość syna do ojca, ale przypływ uczuć bierze się tutaj raczej z gry na prostych emocjach, a nie z odpowiednio budowanej dramaturgii. Angażowała mnie za to przyjaźń Matta Rizzo z Leopoldem, ich rozważania nad klasyczną koncepcją prawdy, czy wreszcie erudycyjne popisy scenarzysty – zwłaszcza w chwilach, gdy w duchu Foucaulta interpretuje on narzędzia kary i samą ideę więzienia, nakładając na to jeszcze wizję piekła z „Boskiej komedii”. Błyskotliwe bogactwo fabularne „Wypadku na polowaniu” robi wrażenie, ale myślę, że historia przedstawiona w komiksie dużo by zyskała, gdyby scenarzysta zrezygnował jednak z kilku na poły encyklopedycznych wtrętów (np. objaśnianie filozofii Benthama, kręgów piekła w ujęciu Dantego itp.) na rzecz rozbudowy charakteru i psychologii postaci Charliego. W obecnym kształcie jego wątek pełni rolę czysto instrumentalną – jest iskrą, od której rozpoczyna się snucie opowieści o fascynującym życiu Matta Rizzo, niczym więcej. Powstaje zatem pytanie, po co w ogóle wikłać w historię tak bezbarwną postać? Koniec narzekania. Cała reszta działa bez zarzutu, a jedna krzywa, zajęta rdzą zębatka nie zatrze pozytywnego wrażenia, jakie pozostawia po sobie ten tytuł.