Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Primum non nocere" Twoje decyzje i czyny mają wpływ na ludzi, którzy ci zaufali, dla których twój autorytet jest nośnikiem prawdy i dobra. Biały kitel nie tylko wzbudza respekt, daje również poczucie bezpieczeństwa. Jak daleko jesteś w stanie się posunąć, by ocalić swoich pacjentów? Książka Samanthy Greene Woodruff jest podróżą do wnętrza umysłu człowieka. Autorka w umiarkowany sposób przemyca fachową terminologię, skupiając uwagę czytelnika na tle wydarzeń, rozgrywających się w pierwszej połowie XX wieku, na istocie problemów bohaterów, społecznych niuansach, bazując w głównej mierze na emocjach. Wyraziste postaci, zaznaczają swoją obecność na stronach powieści poprzez odważne decyzje, śmiałe tezy, oddanie swojej profesji. Czytelnik poznaje kilka odsłon lobotomii, przedstawionej z perspektywy pacjentów, jak i służby zdrowia. Woodruff prowadzi nas przez kolejne etapy kariery Roberta Aptera i jego żony- Ruth. Wspomniana powieść stanowi studium przemiany lekarza, odrzucającego wszelkie argumenty, świadczące na niekorzyść lobotomii, człowieka, któremu chęć czynienia dobra nie oparła się pokusie sławy i ciężarowi rozbujanego ego. To także historia inteligentnej, wrażliwej, oddanej swej pracy, mężowi i przede wszystkim ludziom Ruth Emeraldine. W Żonie lobotomisty mamy do czynienia z konfliktem sumienia, ze starciem ambicji ze zdrowym rozsądkiem, z pojedynkiem, w którym lojalność względem małżonka nie podąża w parze z dobrem jego pacjentów. To intrygująca i zdecydowanie wciągająca lektura. Nie przytłacza drastycznymi opisami przypadków chorób psychicznych, nie odstrasza medycznym żargonem. Prowokuje do dyskusji na temat szkodliwości wspomnianego zabiegu, zasadności stosowania go na opisanych przypadkach, a także dotyka istoty lekarskiej etyki.