Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O tym, jak wspierać ludzi w byciu AUTORAMI, a nie aktorami ich własnych zawodowych karier. RECENZJA „Coaching w poradnictwie zawodowym dla osób dorosłych” (@Łukasz Brzeziński) to książka o kwitnięciu. I o tym, jak można go fantastycznie doświadczać w dobrze prowadzonych procesach coachingowych (i głębokich rozmowach),w kontekście poradnictwa zawodowego, ale nie tylko. To książka, która opowiada o tym, jak zgrabnie wplatać coaching w praktykę poradnictwa zawodowego. I jak niezwykle użyteczne to może być – dla doradcy zawodowego, i dla Klienta. O tym, czym w zasadzie coaching jest, skąd się wziął i jak pięknie go popełniać – w relacji z Klientem (nie tylko w obszarze poradnictwa zawodowego). O tym, czym było i jest poradnictwo zawodowe – oraz jakie ma przed sobą perspektywy. Bardzo solidna i rzetelna porcja teorii, poparta fenomenalną bibliografią (o tym, że to równocześnie błogosławieństwo i przekleństwo przeczytacie pod koniec recenzji),została umieszczona w pierwszych trzech rozdziałach. Moją ulubioną częścią książki (bo najbliższą mej codzienności) jest rozdział drugi, w którym autor ciekawie opowiada o historii coachingu i różnych jego definicjach (w końcu odnalazłam prawdziwie MOJĄ definicję – że coaching to asystowanie! <3) , osadza coaching w teoriach i koncepcjach nauk społecznych, pochyla się nad coachingowymi kompetencjami i czynnikami, które mają wpływ na efektywność coachingu. Lektura tej części książki sprawiła, że postanowiłam w przyszłości rozszerzyć swoją coachingową wiedzę o tę dotyczącą tego, w jaki sposób przebiega uczenie się dorosłych i jakie są jego uwarunkowania. I jakie było moje zaskoczenie i radość, gdy opracowanie tego zagadnienia znalazłam w kolejnym rozdziale. Teraz pozostaje mi jedynie rozszerzyć tę wiedzę o perspektywę neurobiologiczną (neurobiologia <3). Oprócz części teoretycznej w książce zaprezentowana jest również iście merytoryczna analiza wyników badań własnych autora, dotyczących zastosowania coachingu w poradnictwie zawodowym dla osób dorosłych. To, co w tej części najbardziej mi się spodobało, to sposób prezentacji tych danych- raz przyglądamy się im z perspektywy Klienta, a raz - doradcy zawodowego, po to, by za chwilę spojrzeć na te wyniki z lotu ptaka, porównując jeden i drugi punkt widzenia. Całość niezwykle porządkują wnioski i rekomendacje, zebrane w jednym podrozdziale pod koniec książki. Łączą one wszystko, co było do tej pory napisane, w jedną spójną, przejrzystą całość. Pokazują też kierunki, w których warto by było podążyć – tak w praktyce poradniczej, jak i w kontekście badań naukowych, czy realnym funkcjonowaniu urzędów pracy i innych instytucji- by wykorzystywanie coachingu w poradnictwie zawodowym stawało się coraz bardziej powszechne. A czy chcecie wiedzieć co absolutnie skradło moje serce? Refren przewijający się przez całą książkę, a dotyczący tego, że wszyscy jesteśmy po prostu w porządku. Że zarówno my (piszę tu z perspektywy coachki),jak i nasi Klienci- że wszyscy jesteśmy jak - jakby to powiedział najwspanialszy Kelly Wilson, inspirując się zapewne Carlem Rogersem – zachody słońca. Tak, zachody- które z automatu się podziwia i się nimi zachwyca, nie próbując nic w nich zmienić. Jak zachody, a nie jak zadania matematyczne – do rozwiązywania. Tak bardzo chcę mieć tę perspektywę na każdej mojej sesji coachingowej – że ten oto Klient, który przede mną siedzi, jest jak zachód słońca- którego pięknem mogę się pozachwycać. Tu nie trzeba niczego naprawiać, rozwiązywać, próbować zmienić – wystarczy być obecnym. To jest sedno coachingowej postawy, którą autor w części teoretycznej opisuje, ale też którą cała książka jest nasączona (Jak Pan to zrobił, Panie Autorze?). To coś, co mnie najbardziej zauroczyło- że w książce naukowej, spod definicji, akronimów i wyników badań – przebija to, co w pracy coachingowej (i w ogóle w rozmowach, spotkaniach i relacjach) najważniejsze- gotowość do zauważania drugiego człowieka takim, jakim jest w rzeczywistości i wspierania go w dążeniu do tego, co dla niego najważniejsze na świecie. To co, bilansik na koniec? A więc: - jeden całkowicie wypisany żółty zakreślacz (tak duuużo było podkreślenia, zakreślania, rysowania serduszek, strzałek, wykrzykników i robienia notatek!) - kilka nowych książek na stosiku (stosie… no dobra -stosach…) książek do przeczytania (to jest właśnie to przekleństwo imponującej bibliografii, której błogosławieństwem jest oczywiście to, że odkryłam parę nowych kierunków, w których chcę podążyć na drodze zdobywania przydatnej wiedzy) -metamorfoza nadziei w silnie ugruntowane marzenie i wiarę w to, że już niedługo, już za chwilę, coaching będzie można spotkać nie tylko w mądrych książkach, gabinetach i biznesie, ale też w szkołach, urzędach pracy i wszędzie tam, gdzie od jakości spotkań człowieka z człowiekiem zależy tak wiele… P. S. Z nieoficjalnych źródeł wiem, że Autor zamierza popełnić – w bliższej lub dalszej perspektywie czasowej- kolejną książkę o coachingu. Gdy już to się ziści, na pewno przeczytacie o niej w moich internetowych przestrzeniach, do których linki poniżej. A więc… bądźcie czujni! :) Zapraszam do zapoznania się z innymi moimi recenzjami w moich internetowych przestrzeniach -https://www.facebook.com/aniaalaszkiewiczcoaching/ - https://www.instagram.com/p/ChCtSlWjdVG/?igshid=YmMyMTA2M2Y=