Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na pewno Autorce udało się na bazie istniejącego już uniwersum HP wykreować nową jakość. Znane uniwersum pozostaje takie same, a jednocześnie kilka odcieni mroczniejsze. To samo z bohaterami. Autorka całkiem umiejętnie wykorzystała istniejących bohaterów i jednocześnie przy zachowaniu ich osobowości ukazała nowe aspekty. Harry jest dalej idealistyczny i odważny, oddany sprawie, ale naiwny, Ron jest tępawym ale wiernym przyjacielem, Hermiona wciąż jest racjonalna i metodyczna, ale trochę wyrachowana i cyniczna, a Malfoy to dawny psychopatyczny Malfoy, ale z mocno tragicznym rysem. Tutaj dawni bohaterowie są dalej sobą, ale nie tak jednoznaczni, o wiele bardziej skomplikowani. To akurat było super. Podobały mi się ich trudne wybory, konflikt między idealizmem Pottera a pragmatyzmem i Realpolitik Hermiony też był ciekawy i świeży. Książka zaczyna się świetnie, mocno i sam początek jest wręczy hipnotyzujący. Potem wracamy do okresu sprzed wojny (wspomnienia Hermiony) które stanowią zasadniczy trzon książki. I powieść mocno siada. Prawdę mówiąc myślałam, że sczeznę: tak długie i rozwlekłe to było. Romans między Hermiona a Malfoyem toczył się wg schematu: H wpada w tarapaty, więc D ja ratuje sam wpadając w tarapaty. Na co H ratuje D wpadając w jeszcze gorsze tarapaty. D widząc w jakie tarapaty wpadła H rzuca się jej na ratunek… i tak dalej ad nauseam. W rozdziale 64 pojawia się komentarz: Niewątpliwie istnieją jeszcze niezbadane głębiny potencjalnej nędzy i niedoli między nami (rozdz. 64). Sama prawda. Poziom dramatyzmu ich relacji jest oszałamiający, oboje przez ogromne cierpienia musieli przejść dla siebie nawzajem, z miłości do siebie. I tak przez prawie 900 stron. Było to męczące i ostatecznie potwornie nudne. Książka sporo zyskałaby, gdyby była krótsza. Jest w niej zdecydowanie i potencjał i napięcie ale wszystko siada przy takim stopniu rozwleczenia, powtarzalności i przegadania.