Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lucie Lomová, czeska rysowniczka, uznana zarówno w swoim kraju, jak i zagranicą, tworzy gorzki, trochę przerysowany, ale też mocno prawdziwy obraz czeskiego życia początku lat 90. XX wieku. Życia, które jeszcze nie nabrało rozpędu, chociaż kraj trwa już kilka lat w wolności i niezależności, powoli wkraczając na europejskie salony. Życia, które wciąż jakby wciąż było jeszcze trzymane w sidłach komunizmu, który rozbijał rodziny i pozbawiał ludzi szczęścia. O stanie Czech tamtych lat, a zapewne i całej naszej części Europy, wiele mówią słowa Alana: „Zobacz! Jakoś wam tu w Czechach ta przestępczość bujnie kwitnie!” i dalej: „- Alan, nie jesteś na Dzikim Zachodzie! – Nie, jestem na Dzikim Wschodzie. W Ameryce mówili mi, że tu jest niebezpiecznie, ale tego się nie spodziewałem! Jestem tu ledwie dobę, a ile już przeżyłem!”. I w tym wszystkim co się wydarza, chyba tylko owa staruszka, z rozrzewnieniem wspominająca lata swojej młodości, potrafi się odnaleźć, wreszcie spokojna i zadowolona z dobrych czasów, które nadeszły. Rysunki Lucie Lomovej są ładne i przystępne, klasyczne, ale urokliwe, z wyraźnie oddzielonymi historiami bieżącymi, a retrospekcją. Pozbawione kolorów, poza okładką, lecz to też dodaje klimatu opowieści. Ktoś kiedyś powiedział, że w tamtych czasach cały świat był czarno-biały, przynajmniej po tej stronie żelaznej kurtyny. Coś musi w tym być. Na koniec muszę, ale to niestety jest ważne, cisnąć kilka gromów na redakcję i korektę zeszytu. Zdarzają się głupie literówki czy błędy, może nie utrudniające lektury, ale jak się je zauważy to mogą przeszkadzać czy też denerwować. Nie powinno ich być. No i skład. Niestety, ale jest to doskonały przykład jak składać książkę, by utrudnić czytelnikowi lekturę tak bardzo, jak to możliwe. Ale były to początki tego wydawnictwa, potem się znacznie poprawili, więc można im wybaczyć te kilka grzechów. Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/anna-chce-skoczyc-lucie-lomova-czechy-cz-13/